σελίδα

Πάλι απέναντι στην σελίδα.
Η μόνη επιφάνεια που αντανακλά χωρίς να τυφλώνει.
Απορροφά όλους τους κραδασμούς της τυφλής ψυχής μου.
Τυφλή στην χαρά, τυφλή στην απελπισία.
Έμεινε τίποτα που να μην έχουμε πει?
Πάντα κάτι υπάρχει.Μένει μπροστά να ειπωθεί.
Μια ήσυχη πίστη στο τίποτα, στο κάτι,
σ'ότι σε σπρώχνει μια μέρα πιο πέρα, μια ώρα, μια στιγμή.
Ένα τραγούδι, μια εικόνα, δύο λέξεις κι ανοίγει πάλι η πληγή,
το αιώνια κλειστό παραθυράκι, σπάει,
από ένα δυνατό, δροσερό αεράκι.
Ξέρει τι κουβαλάς, ξέρει τι θέλεις.
Κι εσύ το ξέρεις.
Γι'αυτό αποφεύγεις ν'απαντήσεις όταν σε ρωτώ.
Λες ψέματα. Κι είναι τόσο ψέματα, που κοκκινίζεις.

Πέννυ Μηλιά