Nτόρτια-Έχεις φύγει απ'την πόλη

Τα μαγικά σου έκανες και βγήκες

Στην άλλη πόρτα σε περίμενε η ζωή

Μα εσύ ποτέ δεν άντεχες τις νίκες

Και προτιμούσες στην απ' έξω και ταπί

Έλεγες ψέμματα, νήστευες στην Αγάπη

Κέρδιζες κάθε σου φιλί με το Σπαθί

«Είναι ένα όνειρο ο κόσμος, μια απάτη

Κι εμείς μια λεπτομέρεια φυσική»

Χανόσουν,έβρισκες όσα για χρόνια ψάχναν

Τέκτονες, αστρονόμοι, φυσικοί

Σε συγκινούσε η κλασσική γραμμή στα κάστρα,

Οι οχυρώσεις άστρων, η στρατηγική

«Μην τους πιστεύεις», μου’λεγες, «κυρίως

όταν σου λένε λόγια της σειράς»

Έμεινα απολίθωμα Κυράς

Κι εσύ στερέωμα σε γλέντι αγίων

Φάγανε, ήπιανε, πιάσανε το τραγούδι

Κι όταν θολώσανε τα μάτια τα στεγνά

Μοίρασες το ψωμί, φωνή βαριά

οι ουρανοί άνοιγαν σα λουλούδι
 

«Εγώ δεν είμαι;» είπε ο πιο μικρός

«Μήπως εγώ;» ρωτιότανε ο άλλος

«Εμείς θα φταίμε» είπανε εν χορώ

κι έκανες καλαμπούρι εσύ μεγάλο

«Είναι στον άνθρωπο», λες, «ένα σπυρί

που αν το κλωσήσεις χίλια βγάζει κλωνάρια

μα οι κλώνοι μπλέκονται, χάνονται οι ανθοί

σαν οι θεοί θέλουν να παίξουν ζάρια»

Έτσι κι εγώ ποτίζω κάθε αυγή

Με κλάμματα τ’αστέρια, τους κομμήτες

Νόμισα πως θα λιώσουν μια στιγμή,

Οι μακρινοί πλανήτες σαν γρανίτες

Πέννυ Μηλιά