Eρώμαι

I

Άνθισα τα τραγούδια μου

ολόλαμπρα λαμπιόνια λυγερά

ήλιος και φθοριούχα άστρα

για σένα και για μένα

όλα λυμένα σε κρεβάτι λιβαδιού

βιολέτες βελάσματα βασιλικοί

ματσάκια ματσάκια λιαστές οι μαργαρίτες

τα σαλιγκάρια γλείφουνε

τα παχουλά τα δάχτυλα

των χορτασμένων μας

ποδιών

έρποντας

έρποντας

αργά

πολύ αργά μη

μη βιάζεσαι

άκου πώς κελαηδούν τα σύννεφα

και τα καλώδια πώς κελαηδούν άκου

το χώμα

μας μυρίζει μύρτα κι εσύ

εσύ

εσύ

εσύ είσαι το όλον και το παν

είσαι ο λεληθώς μου ο Χριστός

χρυσός

μες στη διαφάνεια του ήλιου

με ζαλίζεις

με φοράς

το πένθος των στιγμών που έχασα

κι η αγωνία να ξαναφουντώσουμε

την άνοιξη

να σε γεμίσω απ'την αφή μου

να γδάρω

τα νύχια μου το δέρμα του κορμιού σου να

...

Πώς το οσμίζονται οι μυγδαλιές σαν λάμπουν

οι φωτοβολίδες μας,πώς τ'άστρα φτεροκοπούν

κάθε που σε κοιτάζω

ναι!

θαρρώ πως τάχα εγώ σε γέννησα

απ'τα δικά μου σπλάχνα τάχα βγήκες

να με γεμίσεις

γλυκό κυδώνι πώς κολλάει στα χείλη μου!

Χριστέ μου

τι ευτυχία μ'ευλόγησες να ζήσω!

Ο ουρανός μοβ και πράσινος μαζί και

ουρανός και κύμα

να μας πηγαίνει μακριά

μακριά

μα πολύ ήσυχα πολύ

σσς...

τα όνειρα γίνονται αληθινά μες

στην αυγή για μια

στιγμή.

Είσαι εδώ?

Πού είσαι?

Πού?

Είσαι εδώ?

Πού είσαι?

Μίλα μου ξανά!

Για μια στιγμή έστω!

Είσαι εδώ?

II

Από αγάπη

είσαι φτιαγμένος

και από μάρμαρο χρυσό και από στάχυ.

Κι εγώ

μικρή

σιωπηλή

με φιόγκο τρυφερό ανάνοιγο

να σε κοιτώ,να σου μιλώ,να σ'αγαπώ

να είμαι

λεύκα στο φύσημά σου

να ικετεύω την ηλιαχτίδα σου

να ψαύω τη λαλιά σου

κόκκινα

και κίτρινα και μπλε

τα οράματά μου

και φαγητό μου αγκάθια

μοβ με το λουλούδι που γεννιέται

ενάντια σε κάθε προσταγή

ρούχο μου εσύ

χορός μου εσύ

όλα εσύ

οξυγόνο

που τόλμησα να φανταστώ πώς χώρια του θα ζήσω

εγώ κι εσύ μακριά

πώς σου ανοίγω τους αστραγάλους μου

τα πόδια μου είναι άστρα

άσπρα άστρα

στη νύχτα του μυαλού μου

ξέρω να τα χαρίζω

και να τα χαίρομαι ξέρω

για σένα είναι

για σένα τα'φτιαξα

για σένα μόνο

δες τα πώς

σου χαμογελούν μες στο θέρος

θα βγούνε οι αγρότες με το καπέλο και το δεμάτι

και το σκυλί να μας ακούει

πώς κρυβόμαστε πίσω απ'τις ελιές

θα βγούνε τα δρεπάνια

γρήγορα

θα έρθει ο χιονιάς μας

γρήγορα

έλα γρήγορα

είσαι φτιαγμένος για την αγάπη

κι εμένα για τη δική σου την αγάπη μ'έπλασαν

να με γεμίσεις

παιδιά να με γεμίσεις

να με γεμίσεις

να με γεμίσεις

ποιήματα.

Μαίρη Αλεξοπούλου

Ερώμαι

Εκδ.Γαβριηλίδης 2005