ένα δύο τρία κι εγώ







Η απελπισία
Κάθε φορά
Καινούργιος δρόμος



Κάθε λυγμός
Κλειδί
Γι' άλλο παράθυρο
΄
τα σφιγμένα χέρια
Καινούργια μάτια
Να ψηλαφούν το άπειρο



Εξορίζω τον παλμό
Απ' τα χέρια μου
Το αίμα το ξανθό
Στο μέτωπό μου
Το άσπρο
Εκεί γύρω στα μάτια
Το μελωμένο
Στους καρπούς και
τα πλευρά μου



Γιατί να αφήνω να ρθούν οι μέρες
Ταξιδιώτες κουρασμένοι;
Στο σπίτι κανείς να τους δεχτεί
Άδεια δωμάτια στο δέρμα μου
Πατζούρια σπασμένα



Τρελλά χτυπά
Ο άνεμος στο μυαλό μου



Απιθώνουν τις βαλίτσες τους
κάτι ζωντανό σαλεύει
Το μέλλον που λυσσομανάει
Τώρα σφαδάζει αγριεμένο



Κλείνω
Να μην χωράει τίποτα πουθενά
Να γεμίσω ολόκληρη
κύβους
που παίζαμε μικρές
το' να πανω στ' άλλο
και «γύρω-γύρω όλοι
στη μέση ο»
θάλασσα
«Ένα –δύο-τρία»
κι εγώ







Πέννυ Μηλιά
 


7 σχόλια:

ΚουκουΒάγια είπε...

...παω κι έρχομαι και επιστρέφω από χθες και διαβάζω. Ξανά. Ξανά και ξανά. Δεν είμαι βέβαιη αλλά μάλλον το "Καινούργια μάτια" εν μέσω των υπολοίπων στίχων είναι που με κεντρίζει.

Την καλησπέρα μου και χάρηκα πολύ.
Κουκου-βάγια

Φαίδρα Φις είπε...

γεια σου κουκουβάγια!
χαίρομαι κι εγώ που μας βρήκες
είναι κεντριστικό το καινούρια μάτια
ειδικότερα με τους συνειρμούς που επιφέρει...

καλημέρα

Penny είπε...

Ευχαριστώ κουκουβάγια
Πολύ εντυπωσιακό το κολάζ στο ιστολόγιό σου..
Κι εγώ θα χαρώ να σε ξαναδώ (από κει,κι από δω))

Om είπε...

Άδεια δωμάτια στο δέρμα μου

μου άρεσε πολύ!

Φαίδρα Φις είπε...

και σε μένα Θανάση
αυτό άρεσε πιο πολύ

καλημέρα
ευχαριστούμε

Om είπε...

Εγώ ευχαριστώ!!

Penny είπε...

Θανάση,Φαίδρα
κι εγώ ευχαριστώ..