εμείς οι στέρεοι άνθρωποι

Νιώθω τόση ντροπή
που έζησα τόσο μόνος.
Κοιμάμαι γεμάτος ψιθύρους
ψιθύρους που γεννούν την νάρκωση και τον τρόμο
και μας είναι γνωστοί ως απαραίτητο μυστικό
από την αρχή.

Κατάγομαι από άξιους προγόνους.
Ανατράφηκα στο δάσος αγναντεύοντας
τα σύννεφα,που μας βάραιναν σαν δοκάρια
σε παλιά σκεπή.Ανήκω σε γένος
εύγευστο(με ασήκωτη ιστορία)
ευσεβές και υπάκουο
επιμελές και φιλόπονο
υπερήφανα,αρχαία πλάσματα,
προφυλαγμένα απ'το χρόνο
και ποτισμένα με πίστη
αλλά δειλά.Ω,πόσο δειλά
μπροστά στην αναίτια τραγωδία.

Κάπου

Όπου φτάνεις
είτε πολύ νωρίς είτε πολύ αργά
και όταν πια είσαι εκεί
είτε κάθεσαι περισσότερο
από όσο είσαι ευπρόσδεκτος
είτε βιάζεσαι πάρα πολύ
να φύγεις.

Αυγουστίνος Ζενάκος