βούτηξε τα μαλλιά της στο ποτάμι



Την ώρα που όλοι ήταν στην κηδεία
Αυτή πήγαινε βόλτα στους κήπους
Εκείνοι άναβαν κεριά
Κι αυτή δρόσιζε τα μάτια της
Σ’ ένα περαστικό αστέρι
Από ένα σπίτι μακρινό
Ακούγονταν τραγούδια
Μέτρησε τις φιγούρες
Που αγκαλιασμένες χόρευαν
ψηλά
Προς τ'άστρα
Βούτηξε τα μαλλιά της στο ποτάμι
Κι άκουσε ξανά τη γλώσσα της την παιδική
να τραγουδά
Τα γόνατα με μελανιές
Τα πιασμένα μαλλιά με κοκαλάκια
Τα χέρια κόκκινα και κάθιδρα
Όπως των εραστών


Πέννυ Μηλιά

4 σχόλια:

Penny είπε...

Φαίδρα μου αγαπημένη
ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση και το υπέροχο τραγούδι.
Το ποίημα έχει γραφτεί πριν πολλά χρόνια, αλλά μάλλον είχα φάει προφιτερόλ)
Σε ευχαριστώ που το ξεχώρισες. Κι εγώ το αγαπώ.

Now he's gone
I don't know why
until these days
sometimes I cry..

Το τραγούδι κόβει τελετουργικά, σαν αγαπημένο σπαθί..

Φαίδρα Φις είπε...

Πεννούλα
εκτός από τη γενναιότητά σου
και τη δύναμη της ψυχής σου
είμαι φαν του χιούμορ σου...
τελείως!

ειδικά όταν είναι πικρό και μαύρο

το αποπάνω όμως είναι όλα τα λεφτά!
σ'ευχαριστώ σ'ευχαριστώ που μου το εμπιστεύτηκες

ξέρεις,σ'ευχαριστώ που μου το διάβασες στο γαλάζιο ξενοδοχείο
και γενικώς σ'ευχαριστώ για όλα!

φιλάκια

pandiony είπε...

bong!!

διδακτικό Πέννυ, είναι πολύ σωστό αυτό.

Φαίδρα Φις είπε...

ο Αλεξανδρινός είναι εγγεγραμμένος
στο ντι εν έι