ερημικά του κυανού

Σε καθιστώ υπεύθυνη
για τον κήπο που ξενύχιασες μέσα μου
κι ας ήταν φύλλα καληνύχτας...
Αποστέλλω σε σένα Μπαλαρίνα
μια γραμματική κλιμακωτή της φαντασίας
μ'ετυμολογημένα ρήματα ερημίας
(του προδίδω το έτυμον η αγάπη)
Με την αρσενική και θηλυκή μελαγχολία
ερωτόκλιτη σ'όλες τις πτώσεις του ανθρώπου
Και συνωνυμώ τ'αυτόχειρο φθινόπωρο
με τον αποκλεισμό του Λόγου όπου χωρίσαμε.
Μην πεις δεν έχουν σημασία οι λέξεις πια.
Αποστέλλω και το γράφημα στοργής
Απ'το κύμα ως την πνιγμένη βαρκαρόλα
Μην πεις πώς το αλάτι να πιεις


--Οκλαδόν σαν ρόφημα δακρύων.


Σε καθιστώ υπεύθυνη
Για το μπαλέτο που εγκατέλειψες
κι απόκληρο μέσα μου ορφανεύει...
Όνειρο εξαρθρωμένο το πέλμα σου
αποφοιτεί στην απουσία.
Επιβραβεύει τις στροφές του κι απαλείφεται
όμως έρωτας σημαίνει επανεγγράφω
και μιμούμενος στο προσκεφάλι το κορμί σου
(η κλίνη μου θεατρικών ρόδων εστία)
Σκηνοθετώ τ'οριστικό μας δέσιμο
στων εναγκαλισμών την τραγωδία
Ιδού της νύχτας η ασφυξία


Όταν η ρέμβη ασελγεί
Ένοχος της τύχης διαπορώ
Στο κομοδίνο δίπλα καρτερώντας
Το κλασικό σου τηλεφώνημα


Σε καθιστώ υπεύθυνη
Για την ατελείωτη Κυριακή
Ντυμένη γυναίκα με ξύπνησες
Στην ερωτική σου λειτουργία
Με χέρι άφεσης εκεί
Άναψα κι εγώ το δάκρυ
Οι λέξεις μου προσκύνησαν
Για να γίνουν προσευχή
Κι άκουγα το φιλί σου στο φως
Μινόρε οργάνου ορρωδία
Όταν ντυμένη παιδάκι
Με πήρες στην άκρη
Με χέρι μαχαίρι
Για την ατελείωτη Κυριακή


Σε καθιστώ υπεύθυνη
Για την πείνα των ματιών σου
Αναποφάσιστα του κλάματος γύριζαν
Νηστεύοντας κόσμο,προβάροντας πλάνες
Της ανταπόκρισης το άγχος παραμόνευαν
Ανεξημέρωτα δάγκωναν κι υποχωρούσαν
Στα ντροπαλά τους καπελάκια
Έτρεχες το βλέμμα κι εγώ το κυνηγούσα
Μέχρι να λαχανιάσει η αμηχανία.
Να κοκκινήσει ο έρωτας.
Το ποίημα-Ιούλιος παίζαμε
Παιδιά χωρίς αύριο


Για να γελάς για να γελάς για να γελάς

Σωτήρης Σελαβής