σχόλια σε πρώτο πρόσωπο

1.

Εγώ και τα θαύματά μου

ζούμε χιλιάδες χρόνια στη σιωπή

με μια υπόσχεση βροχής.

2.

Λιποτάκτες άγγελοι

ξέροντας πώς θα ταφούν

-αν ποτέ εκλείψουν-

στα στήθια μου τα παραμύθια

μου προσφέρουν

ένα μάτσο εκρηκτικές διάρκειες

κάθε στιγμή.

3.

Θα τ'αντέξω κι αυτό το τράνταγμα

τη γέννηση του τρόμου μέσα μου

σκάφος που βρήκε ξέρα,νέα γη.

4.

Διαβάζω-λόγια στοιβαγμένα μέσα μου

η μαύρη βίβλος των πιθανοτήτων

ένα μνημόσυνο αλλοπρόσαλλες ζωές.

Και κάθε νύχτα,μ'αυτό ή το άλλο πρόσωπο

ένα ολοκαίνουριο σιωπητήριο

και κατακλίνονται οι άφθαρτες φωνές.

5.

Στο βάθος καίει πάντα η αθώωση

και γύρω της οι προσφιλείς νεκροί

κάθονται,ζεσταίνονται,συνδαυλίζουν

και λίγο λίγο με θυμούνται.

6.

Σέρνομαι ανεπάγγελτος προς την εποχή μου

να το πω πως δεν πειράζει,ηττηθήκαμε.

Θα'ναι παρωχημένη πια η γλώσσα μου

θα'χω ξεχάσει και τ'όνομα της μάχης.

7.

Το ένα χέρι του χαμού χτυπώντας θύρες

το άλλο μέσα στο νερό λειαίνοντας αιώνες.

Το ένα χέρι μου του κάκου στ'αμπέλια

το άλλο με τον τρύγο και τους τραγωδούς.

Το ένα χέρι γόρδιο μέσα στο σπλάχνο

το άλλο στις χορδές εξημερώνοντας.

Το ένα χέρι ανδροκτασία μέχρι τέλους

το άλλο τρυφερό κι αρχή παραμυθιού.

8.

Αν όχι πυρκαγιά

ας γίνω τουλάχιστον προσάναμμα

για μελλοντικές φωνές.

Αν κι εδώ προτρέχω

ας συμφωνήσουμε σ'έν'άλλο σχήμα:

ας πούμε του θανάτου.

9.

Έτσι ν'ασκώ την τέχνη μου στους αποξηραμένους

τόπους και στις κοίτες μόνος έτσι να ξεχύνομαι.

1979-1982

Διονύσης Καψάλης

Ακόμη Μια Φορά