Όλα κρίνονταν
Γύρω από τους λαγώνες δίχως σκοπό
και τα λόγια δίχως ειρμό
Μιας γυναίκας καμωμένης για τον εαυτό της
Πιο γυμνής παρά αληθινής
Είχε μια γοητεία παραπάνω
Από εκείνη που την γέννησε
Που υποσχόταν
Σόδευε τόσα θάματα
Τα μυστήρια όλα
Μες στο υπέρπλεο φως
Κάτω από την πλούσια κόμη της
Κάτω από τα χαμηλά της βλέφαρα
Με φωνή βαθιά ανάκατη με γέλια
Εκείνη και τα χείλη της εξιστορούσαν
Τη ζωή
Άλλων χειλιών που'μοιαζαν στα δικά της
Γυρεύοντας ανάμεσά τους την ευλογία τους
Όπως σπόρους στον άνεμο
Τη ζωή επίσης
Ανδρών που τη ζωή τους διόλου δεν αγαπούσαν
Γυναικών με καημούς παράξενους
Που φτιασιδώνονται για να αφανιστούν
Και κανείς δεν καταλάβαινε σε ποιο βάθος
απολαύσεων και πεποιθήσεων
Η μνήμη η μέλλουσα η μνήμη η άγνωστη
θα μέτραγε περισσότερο απ'ό,τι η ελπίδα
Η παντοτινά δοκιμασμένη μες στο κοινότοπο
μες στο συνηθισμένο.
Πωλ Ελυάρ
μτφρ:Ελένη Κόλλια