αποσπάσματα

Μια υγρή επαρχία ξεμακραίνει τους ήχους της και τα σκυλιά μπουκώνουν τους λυγμούς τους στην ομίχλη.Ό,τι ακούγεται,ακούγεται μέσα απ'τον αιώνιο ύπνο των πραγμάτων και μονάχα μερικά πατήματα του αγέρα αναστατώνουν το σκοτάδι.Μες στην κλεισούρα που φυλάσσω στην ψυχή,ανάβω δυο κεριά,που το αρρωστιάρικο κορμί τους μόλις και μετά βίας φέγγει λίγη μεταφυσική αγωνία στα πράγματα.Μονάχα η αίσθηση της μοναξιάς χάσκει σωστά και στην τροχιά του σκοταδιού μπερδεύεται ένας νεκρός από το σύμπαν.Ώ φλόγες,τρεμάμενα πλανητικές φλογίτσες,ίδιες κι απαράλλαχτες για τον Ρωμαίο εκατόνταρχο,για τον καταραμένο ποιητή,για το σαπουνόνειρο του αστού και της κυρίας,ω δειλές εκλάμψεις μιας ρομαντικότητας που κατάντησε φτηνό ρομάντζο δωματίου,πόσο μικρός είμαι την πιο μεγάλη ώρα.Ώρα της περισυλλογής,σταμάτησέ με.Αρνήσου τη λαιμαργία των ματιών,μπλόκαρε τα χέρια που κατέκλεψαν τον ύπνο της αγαπημένης.Γίνε η πίσσα της γραφής,να κολλά μαρτυρικά η αγάπη στην αυθάδεια.Ώρα της αγάπης λιγόστεψες απόψε.Δεν αρκείς για να σημάνεις βουρκωμένη και ό,τι χτυπά ξερά μες στα μεσάνυχτα μετρά τη νύχτα των ιεροεξεταστών που κι αν δεν ζήσαμε ο νέος κόσμος βεβαιώνει.Σκέψη καμιά δεν απλοποιεί τη νοσταλγία και η ψυχή δεν είναι γη που αποπίνει την πικρία.Δεν είναι απλός ο κόσμος,όταν ο κόσμος είναι λίγος και κρυώνει.Στον κόσμο ετούτο της αγάπης,δεν αρκεί να σε αποκαλώ:αγάπη μου.Όχι απλώς να μας κρατήσω το κερί και να βαδίσω στη λιωμένη προσευχή παραμιλώντας:αγάπη μου.Ούτε κι αν πεθάνει η ευχή να πάρω τη φλόγα στο φιλί:αγάπη μου.Δεν είναι αυτό η αγάπη,όταν η αγάπη σαν εύκολο χρήμα αυξάνει και τελειώνει.Θα στριμωχτώ μες στην ψυχή,νηστεύοντας το λυρισμό,τα νυφικά σονέτα.Θα δυναμώσω τη σιωπή,να μην ακούγεται η αγορά να μου γαβγίζει:αγάπη μου.Δεν θα μας σβήσω το κερί,ας καίει αυτό την παθιασμένη Ρώμη,τον αρχαίο μας έρωτα,όλη τη νύχτα ας καίει την παραίσθηση,αφού η αλήθεια δεν αρκεί όταν ο κόσμος δεν αρκεί και περισσεύει.Και σαν πρωτόπλαστος με αλφάβητο στα χείλη που δεν ξέρει να προφέρει,θα σπείρω την αγάπη μες στο σύμπαν γι'αστροναύτες άλλων εποχών που θα μπορούν ν'αγγίξουνε τ'αστέρια.Θα πάψω εδώ λοιπόν.Δαγκώνοντας και φτύνοντας την ώρα.Σπρώχνοντας τη νύχτα ξανά και ξανά.Μέχρι να ξημερώσει,λέω.Κι απ'την ψυχή πριν ξεκολλήσει ο καημός και σκάσει στη σιωπή σαν κεραυνός,ν'ανοίξω τότε το παράθυρο να μπει το φως και να φωνάξω

Σωτήρης Σελαβής