ο μη χείρων έρως

Ήταν σε μια τέτοια φωτοχυσία όταν την είδα.Απ΄το βάθος της κόλασης ν'αγναντεύεις μια γωνιά παραδείσου.Βρισκόταν δεμένη απέναντί μου και δεξιά,στη σειρά των θηλυκών,λίγα μόλις μέτρα από τη δική μου αλυσίδα.Με είδε κι εκείνη.Στην αρχή μ'ένα βλέμμα χαμένο στην απόγνωση-ή μήπως στη χαύνωση?-κι έπειτα μ'ένα ενδιαφέρον που όλο αυξανόταν.Εμένα πάλι με τράβηξαν τα μάτια της,γαλάζια με κόκκινες ανταύγειες αλλά και πόσο κομψή φαινόταν μέσα σ'αυτή την κτηνωδία.Λες και δεν την είχαν αγγίξει καθόλου η απομόνωση,ο εγκλεισμός,η ακινησία,το έρεβος της ύπαρξής μας.Ακόμα και ο θάνατος που τον οσμιζόμασταν,θέλοντας και μη.Και που μας συντρόφευε.Τίποτε δεν ήταν ικανό να επηρεάσει αυτό το απίστευτο κάλλος που τόσο με είχε συγκλονίσει.Έρωτας,πόθος,ανείπωτη καύλα από την πρώτη στιγμή.

Τώρα κι εγώ είχα αποκτήσει πλέον ένα στόχο,μια χαρά στη ζωή μου.Να σηκώνω τα δικά μου μάτια όσο μπορούσα ψηλότερα και να την ψάχνω στο ημίφως.Κι όταν συναντιόνταν τα βλέμματά μας να αφήνω μια φωνή συνθηματική,κάτι σαν αναστεναγμό ή σαν κάλεσμα συνωθώντας σε αυτό όλα όσα ένιωθα για εκείνη:Ενδιαφέρον,αγάπη,τρέλα,πάθος.Και μόνο που τη σκεφτόμουν επιθυμητή και ωραία λίγα βήματα πιο πέρα,αισθανόμουν την ανώφελη στύση μου να φουσκώνει ώστε να με πνίξει.Ω,τι δε θα'δινα να συρθώ δίπλα της,να τη μυρίσω,να την δαγκώσω,να της πω όλα και τίποτα κι έπειτα με αναστεναγμούς ρυθμικούς να διαπεράσω ως το μη παρέκει τη ρόδινη σχισμή της σάρκας της.Την πηγή του μαρτυρίου και της ελπίδας μου.Τον λόγο εξαιτίας του οποίου αισθάνομαι πόσο με είχε αδικήσει η ζωή.Κι εμένα και τους συντρόφους μου.Κι αυτό γιατί εσείς πρέπει να ζείτε όπως ζείτε και να τρώτε όπως και ό,τι τρώτε.Σαν γουρούνια δηλαδή.

Πόσες μέρες(?)νύχτες(?)πέρασα έτσι.Ευτυχισμένος στη δυστυχία μου.Απελπισμένος στην προσμονή μου.Έτοιμος να εκραγώ από τον πόθο που περίσσευε μέσα μου,που εκτινασσόταν σε ακανόνιστο πίδακα χωρίς να με ανακουφίζει κατά βάθος,και που έκανε τη μυρωδιά του σπέρματός μου ν'ανακατεύεται με τη μυρωδιά απ'τα κόπρανα των υπολοίπων αποκτηνωμένων που μοιράζονταν την ίδια τύχη μαζί μου.Κι εσείς ευτυχείς στις μικρές νησίδες της ευμάρειάς σας ν'απολαμβάνετε αθώοι(?) την οδύνη και το θάνατο εμένα και των ομοίων μου.[...]Αυτός είναι ο πολιτισμός σας,κι εσείς καμώνεστε τους αμέτοχους.Κάτι τέτοιο καθιστά τη φρίκη μου ακόμα πιο έντονη.Το πόσο δηλαδή αδιάφοροι είστε,στην πραγματικότητα για τα εγκλήματα που συντελούνται επ'ονόματί σας και προς ωφέλειά σας.Χωρίς να σκέφτεστε τα αισθήματα ή τον πόνο των υπολοίπων όντων.Τις αγάπες τους.Την αγάπη μου.Αυτό το πλάσμα που είναι πλασμένο για μένα κι όμως δεν μου ανήκει.Ούτε μπορώ να το χαρώ,ούτε μου επιτρέπεται καν να ονειρευτώ πως δραπετεύω μαζί της.Πως βρίσκομαι ελεύθερος πλάι της,πως κάνουμε έρωτα τρελοί από έρωτα και φρενιασμένοι από επιθυμία.Που δεν μπορώ καν να της πω ότι την αγαπώ.Και το μόνο που της επιτρέπεται είναι να με κοιτάζει,να με ψάχνει κι αυτή μες στον σωρό των αποκτηνωμένων μου συντρόφων με ανάλογη επιθυμία.Α,όχι αυτό το μαρτύριο είναι χειρότερο από το προηγούμενο της απάθειας.Και η τωρινή οδύνη είναι σπαραχτική.Ώστε ο θάνατος είναι μια λύση.Όσο πιο γρήγορα,τόσο πιο μεγάλη η παρηγοριά.Αρκεί μόνο όταν μας σύρουν στο σφαγείο να σταθώ για μια φορά και μόνο τυχερός στη ζωή μου.Να την έχω δίπλα μου αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος.Να την αγγίξω και να προλάβω να της πω πόσο πολύ την αγάπησα.Έπειτα ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.Ό,τι συνήθως γίνεται στα μοντέρνα χοιροστάσια και τα χωρίς αίμα σφαγεία.Το μη χείρον για τους δύστυχους χοίρους.Ό,τι τέλος,επιφυλάσσετε εσείς οι άνθρωποι με τις μαζικοποιημένες συνήθειες διατροφής και τα βιομηχανοποιημένα σας εκτροφεία-πηγές διαστρεμμένων νόσων,τερατογενέσεων και πανδημιών-σ'εμάς τους ανυπεράσπιστους εμπρός στη γουρουνίσια σας ισχύ,χοίρους.Να τολμήσω ακόμα να ονειρευτώ ότι στη βιτρίνα των αλλαντικών του σουπερμάρκετ που θα καταλήξουν οι πλαδαρές λιπώδεις σάρκες μας θα βρεθούμε πάλι δίπλα δίπλα στην ίδια ζελατίνα?

απόσπασμα

Μάνος Στεφανίδης