μεταμεσονύκτιος αγών

Εμείς ήμαστε στο μπαρ το μπαρ το πηγαίναμε όπου θέλαμε στα χωριά της νιότης μας σε πλατεία καλοκαιρινή σε ακροθαλασσιά σε δρόμο εξοχικό σε προαύλιο εξωκκλησιού στο κάστρο κάτω από τσίγκο παλαιού παντοπωλείου ενώ βρέχει.
[...]
Άγνωστον αν τα λουλούδια του άλγους που παίζουν το γύρω γύρω όλοι με τα μαλλιά μας έρχονταν από ένα βαθύ σιωπηλό παρελθόν ή από ένα μεθυσμένο φωνακλάδικο μέλλον...

Καιρός να ξαναγίνουμε χωρικοί έλεγε και ξανάλεγε ο ένας.Να τα μαζέψουμε κάποτε και να πάμε πάλι στο χωριό μας...Άλλαξε κοπέλα μου τη μουσική μη μου τη δίνεις και συ νυχτιάτικα άλλαξε ταμπλώ.Όλα τα τραγούδια σου λένε για θάλασσα πουλιά και δέντρα κι αγάπες φιλιά και της μάνας τους το κέρατο άλλαξε σε παρακαλώ κοριτσάκι μου ταμπλώ δε μας βλέπεις που είμαστε χτισμένοι με τσιγάρα και καφέδες και της Παναγίας τα μάτια...

Λοιπόν ήταν μία που την είχε πατήσει είπε ο δεύτερος.Εγώ σ'αγαπώ μου έλεγε δεν είμαι σαν τις άλλες που γνώρισες και σε κατέστρεψαν.Σ'αγαπώ και θα σ'αλλάξω!Θα σε κάνω άλλον άνθρωπο!Θα σου μετριάσω το τσιγάρο θα σου μετριάσω το ποτό θα σου μετριάσω τους καφέδες.Θα σου δένω τη γραβάτα σου πουλάκι μου!Θα σου αγοράζω βιβλία ωραία βιβλία αισιόδοξα όχι αυτά τα μαύρα κι άραχλα που διαβάζεις...Θ 'ακούμε μουσική...Θα σου γνωρίσω και τ'άλλα παιδιά και θα πηγαίνουμε όλοι μαζί.Εγώ σ'αγαπώ αγάπη μου και θα...
Θα...θα...θα...Όταν ξανασυνάντησα τη Θα δυο χρόνια μετά το τραγικό τέλος του αισιόδοξου ειδυλλίου μας ήταν παντρεμένη μ'εφοριακό.Βλέπω που λέτε μια κυρία Θα θλιμμένη να πίνει και να καπνίζει και να φυσάει και τον καπνό...Ήταν "βιαστική" θλιμμένη και ωραιότερη όσο ποτέ και μου μιλούσε "πληγωμένη" χαδιάρικα καταπίνοντας μερικά δάκρυα...Δε φταίω εγώ εσύ φταις που δε μ'αγάπησες ούτε τοσοδά τότε πάντως δεν σου κρατάω κακία έτσι είναι η ζωή εσύ τραβούσες ένα δρόμο που δεν ήταν για μένα...[απόσπασμα]

Ο Μεγάλος Δρόμος[αποσπάσματα]

Θυμάστε?Δαγκωνόμασταν ματώναμε τα χείλια μας τα χάναμε σκιζόμασταν να τα ξαναβρούμε πάλι ψάχνοντας σ'επικίνδυνα περάσματα και σκοτεινά θεωρητικοί πικροί κι απελπισμένοι μιας νιότης απαρηγόρητης πολεμημένης απ'όλες τις πάντες κι απ'όλες τις πάντες τάχα αγαπημένης με δολώματα με τάματα και γυναικεία παρακάλια...[...]

Εσύ δαγκώνεσαι όπως παλιά ματώνεσαι χάνεις τα χείλια σου τρέμεις ανάβεις τσιγάρο ζητάς με τρόπο το λογαριασμό και φεύγεις κοιτάς αλλού κι όμως μέσα στα μάτια τους κοιτάς δυο μεθυσμένα καράβια.Κάποιος στο πεζοδρόμιο σου κάνει νόημα Κύριε σου λέει σας έπεσε η καρδιά σας...Μα εσύ βουβός στο δράμα σου στο τώρα δεν υπάρχεις πια παλιά λουλούδια και παλιά τραγούδια και παλιά πρωιά θυμάσαι χιλιάδες δάκρυα μιας καρδιάς μετράς ένας γαλάζιος σκονισμένος ουρανός ανοίγει κατεβαίνει στα μάτια σου σε βάρκα είσαι στη θάλασσα η θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα το ηλιοβασίλεμα ένα απέραντο χάδι για την καρδιά και για τα δάκρυα της καρδιάς πονάς μα έξαφνα σβήνει ο πόνος του παλιού καιρού ξεχνάς μεθάς τρελαίνεσαι γλυκοκοιμάσαι...Έξω εσύ αυτές στο εστιατόριο λίγο πριν έρθουνε τα δάκρυα απ'τα σωθικά στα μάτια σηκώνονται χαμογελαστές πάνε στην τουαλέτα μαλάζουν τα μάτια τους μαλάζουν τα νεκρά όνειρά τους διαλέγουν τις λέξεις για μετά το σεισμό χτυπιούνται και σπαράζουν...[...]

Θωμάς Γκόρπας