ένα τραγούδι για το φεγγάρι

Πρώτα σου τείνει το χέρι.Αν δεν αυτοπυρποληθείς,το χέρι σε στραγγαλίζει. Κατά βάθος,αγάπη μου,σε ήθελα από πάντα,πάντα στραγγαλισμένη. Κάποιον εφιάλτη πρέπει να ζούμε εγώ κι εσύ.Στεκόμαστε μ'εξαντλημένα επιχειρήματα και υποτροπιασμένο ύφος Έτσι είναι οι σύγχρονοι ερωτευμένοι επί του τέλους.Προτού το χέρι σου κοπεί,αυθαδιάζει,στην καλύτερη θ'αυθαδιάσει,με το δίκιο της πυγμής του:Όπως τον ηγέτη του ο λαός,έτσι κι εσύ εμένα είχες επιλέξει λοιπόν,σκασμένε,τι κάνεις τι κάνεις,έι σκασμένη,τι κάνεις επιτέλους από Έρωτα? ["η σκλαβιά-σωστά-πίκρες οπόχει ελάτε όλοι και κάντε το σταυρό σας(ένας σταυρός ποτέ δεν πάει χαμένος) κυττάξτε αλλά κυττάχτε γρήγορα: δύει το φεγγάρι" Νίκος Εγγονόπουλος] Ευτυχία Παναγιώτου απόσπασμα από το αφήγημα