μικρό Αφρισμένο άστρο

Σε πίστεψα Χριστέ
τους αστραγάλους
τους λεπτούς καρπούς
τα μακριά μαλλιά σου
τις νύχτες πριν ξαπλώσω
όταν ήμουν παιδί
γονάτιζα και δενόμουν πάνω σου
με προσευχές
με όνειρα και με λουλούδια
και πίστεψα ότι η σχέση μας αυτή
Χριστέ θα βαστούσε μια ζωή
σαν μικρό αφρισμένο άστρο
σαν κοινό μας μυστικό
όπως μια μικρή βάρκα
κάτω απ'τα σκεπάσματα του χειμώνα
με μόνους επιβάτες
εσένα κι εμένα
ώσπου κατάλαβα
ναι τώρα το συνειδητοποιώ
ότι Χριστέ εσύ είμαι εγώ
κι εγώ εσύ
όταν είμαι σκατά
είσαι σκατά κι εσύ
ο εγωισμός μου πήγε να σε πνίξει
μια ξεδοντιασμένη γριά μέσα στ'αυτί μου
σταυροκοπιέται και μονολογεί
συνέχεια τ'όνομά σου
όσο όμως αντικρίζω κάθε νύχτα
εκεί ψηλά
εκείνο το μικρό αφρισμένο
άστρο
εσύ θα υπάρχεις


Κωστής Γκιμοσούλης
Μαύρος Χρυσός
Κέδρος 2000