Γιώργος Ανυφαντής

Ανία

Κι όμως δεν έρχεται κανείς.Τα σκονισμένα

χαρτιά μου χάσκουν,στόματα ανοιχτά

Στις λέξεις τους βουλιάζω.Στα φριχτά

κι ανούσια γράμματά τους.Τα σβησμένα

κομμάτια της ψυχής μου,σκορπισμένα

σα λάδια μέσα στα νερά,κυλούν πηχτά.

Ποιος δαίμονας θα παίζει και σφιχτά

κρατά τις ώρες,τα λεπτά τα φωτισμένα;

Οι δείχτες έχουν πέσει απ'τα ρολόγια

κι ο ήλιος στην αυγή του έχει σταθεί

Μέρα μουγκή.Τι απόγιναν τα λόγια;

Τα'χω γκρεμίσει σ'ένα βάραθρο βαθύ.

Και μέσα στη σιγή μου να'ρθει παρακαλώ

το αύριο,που σίγουρα δε θα'ναι πιο καλό.

Πιόνι

Άσπρο,μαύρο,πάντα πιόνι μένεις.

Έτσι σε βαφτίσανε,σε πλάσαν.

Μίκρυναν οι πόθοι σου γεράσαν

όγδοη γραμμή να περιμένεις.

Μέσα στην τετράγωνη σκακιέρα

παίζουνε ιππότες με στολή.

Σε τραβά-μαγνήτης-η παντιέρα.

Της ξεφεύγουν μόνο οι τρελοί!

Άκακο,δειλό κι άβουλο πιόνι

επιδέξια ποιος να σε κινεί;

Μια θυσία ποτέ δεν συγκινεί,

όσο το σπουργίτι μες στο χιόνι.

Κι όμως μιαν αυγή πολύ θαμπή

κι άχαρα μα χωρίς απροθυμία

το τελευταίο θα κάνεις το gambit*

τουλάχιστον για υστεροφημία.

Γιώργος Ανυφαντής-weaver

To Δώρο του Πόνου 1997

*gambit=θυσία πιονιού στο σκάκι