"Ο εραστής,η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ" του Γιάννη Φιλιππίδη


Τον Γιάννη Φιλιππίδη τον συνάντησα πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Εντελώς τυχαία σε μια περιήγησή μου,βρέθηκα στο blog του, πριν είκοσι μήνες,περίπου. Έκτοτε,διαβάζω καθημερινά έως σήμερα, τα πεζά κείμενα επίκαιρης θεματολογίας και αιχμηρά ευαίσθητου ύφους που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του και τα απολαμβάνω. Λίγο αργότερα διαπιστώνω, ότι πρόκειται για ταλαντούχο συγγραφέα με σπάνια ευαισθησία στην ψυχική,αισθητική και κοινωνικά προβληματισμένη, προσέγγιση των θεμάτων που επιλέγει να παρουσιάσει. Η γραφή του είναι κλασική που σημαίνει διαχρονική. Λόγος πιστός, στέρεος, χωρίς φιοριτούρες. Προφορικός και διαλογικός. Με τον Γιάννη στη συνέχεια γνωρίστηκα βαθύτερα, προσωπικά ,και η σχέση μας έγινε αγαπημένη και φιλική. Είναι απείρως ευαίσθητος,ώριμος, ηθικός,προβληματισμένος, αισιόδοξος,βαθιά ανθρώπινος.Διαρκώς σκέφτεται το γνησιότερο και το καλύτερο. Έχει πάθος και μεράκι ασυμβίβαστο με ό,τι καταπιάνεται.Τον απασχολούν τα τραύματα της σημερινής ζωής, τα βάσανα των καθημερινών ανθρώπων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία. Τα διερευνά σε βάθος και με αγωνία εξαίσια.Και σε καμία περίπτωση, επιδερμικά. Αναζήτησα κείμενά του, κι έτσι διάβασα το πρώτο του μυθιστόρημα « Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου»,που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγκυρα, το 2006.Μυθιστόρημα που καταδεικνύει με τρόπο εξόχως συγκινητικό τη Γυναίκα τη «συναισθηματικά σοφή από πάντα,με σκηνικό μια πατρίδα που χρόνο με το χρόνο αλλάζει δραματικά,διεκδικεί τις στιγμές της,αποφασίζοντας να ζήσει,να κερδίσει τα χρόνια,όλα τα χρόνια της», όπως χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.

Κατόπιν, στο τελευταίο του μυθιστόρημα, «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ», από τις ίδιες εκδόσεις, Άγκυρα/2008, το οποίο διανύει με μεγάλη επιτυχία, ήδη, τη δεύτερη έκδοση. Και ετοιμάζεται για την τρίτη. Ένας κόσμος ξεπηδά σαν απείθαρχη φλόγα από τις σελίδες αυτού του ζωντανού μυθιστορήματος. Παλιός κι ωστόσο καινούριος, συμπαγής αλλά και δυναμικά θρυμματισμένος, χρωματισμένος με αυθεντικά και ανεξίτηλα χρώματα.Αγάπη, ελπίδα, πίστη στο αύριο, αισιοδοξία,ανιδιοτέλεια. Ήθος και αξιοπρέπεια, αναλλοίωτες αξίες της ζωής. Όλα δοσμένα με βάθος ψυχαναλυτικό. Τα δύο φύλα αναλυμένα στα πάθη,τα λάθη τους,στις αγωνίες, στα αδιέξοδα, στους κινδύνους, στις συγκρούσεις. Σε μια πορεία χρόνου, από την εφηβεία ως την Τρίτη ηλικία. Οι σελίδες διαπνέονται –εξίσου-από την αγωνιστικότητα της διεκδίκησης για να κερθηθεί η ζωή. Ο συγγραφέας διαλέγεται μυστικά με όλους τους ήρωές του. Κανέναν δε βάζει στην άκρη. Κανέναν δεν υποτιμά. Ο Γιάννης δεν επαναπαύεται. Συνεχώς διερευνά την ψυχή του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Ρισκάρει, ζυγιάζεται,απορεί, αγωνιά, συγκινείται και μας συγκινεί. Αντιστέκεται, ισορροπεί, παρά τα υστερόβουλα –συχνά-σχόλια και τις επιθετικές κριτικές που έχει δεχτεί.Τολμά να συγκρίνεται, ν’απορρίπτει και να απορρίπτεται, να προτείνει καινούριες ιδέες και πράξεις,δίχως να φοβάται. Το ένιωσα αυτό περισσότερο, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του. Οξυδέρκεια,χωρίς δήθεν, αυθεντικότητα. Δροσιά αείφορης νεότητας που καταθέλγει τον αναγνώστη,εξαιρώντας διά παντός τα στερεότυπα.Με επιχειρηματολογία και αισθητική. Εξοργίζεται, ασφυκτιά,δεν ανέχεται το ψεύτικο,έχει πηγαία τρυφερό χιούμορ.Είναι ασυναγώνιστος στις ανατροπές. Δεν απογοητεύεται από την "ασχήμια της επικαιρότητας".Αντίθετα, την παλεύει με τον τρόπο του,από το δρόμο του, της σκέψης,της αγωνίας του και της «αφής» του, που είναι αποκαλυπτικός σ’αυτό το βιβλίο,γιατί εν τέλει το «αχ»,αυτός ο βαθύς στεναγμός, προδίδεται από την αισιοδοξία και τη χαρά της έκβασης.Ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός αυτής της μέθης και του οξυγόνου της. Ο αναγνώστης,σε κάθε περίπτωση,είναι ο κερδισμένος.


Όπως μου είπε,ο Γιάννης,γράφει κιόλας το τρίτο του βιβλίο.
Γιάννη,αγαπημένε και γλυκέ μου φίλε, εύχομαι από καρδιάς, την τύχη την ηλιόλουστη και την αγάπη για τη Ζωή!Το ρόδι έσπασε κι από μέσα του αναδύονται αστέρια που φωσφορίζουν και φωτίζουν νύχτες που μας απέλπισαν κάποτε με τη σκοτεινιά τους. Για μένα θα είσαι πάντα "το ακριβό αηδόνι" στο μοναχικό κλαδί,που θα τραγουδά, με τη βαθιά πίστη στο καλύτερο αύριο,στον βαθύτερο Άνθρωπο.


Με την δεδηλωμένα
παντοτινή αγάπη μου.
Φαίδρα.

Ακολουθεί απόσπασμα από την παρουσίαση-της οποίας είχα τη χαρά και την τιμή να επιμεληθώ- του βιβλίου του Γιάννη Φιλιππίδη: «Ο εραστής,η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ».

«Ο κόσμος των ηρώων του, επιτέλλει, από την εσωτερική αναπαράσταση των συμβόλων του. Ανοίγουν οι ψυχές και από μέσα φαίνεται πια, το κρυμμένο τους φως. Φως, που αν και πληγώθηκε από τη μοναξιά, την εξορία, την εξωτερική και εσωτερική, τους ανεκπλήρωτους έρωτες και το βασανιστικό ανικανοποίητο, παραμένει ολόλαμπρο, ολόδροσο, για να καταγγείλει την κοινωνική απομόνωση και να επαναφέρει τη ζεστασιά και τη θέρμη της βαθιάς ανθρώπινης επικοινωνίας, της επαφής, της συμπαράστασης στα βάσανα του πλησίον και να επέμβει ενεργά στη ζωή προκειμένου να την αποκαταστήσει ως αλήθεια, δράση αλλά κυρίως πράξη και αυτό είναι το συγκινητικό.[...]
Οι ηλικιωμένες γυναίκες αποφαίνονται σοφά: «βγες από τη φωλιά που έφτιαξες για τον εαυτό σου κι ύστερα μπήκες μέσα και κλειδώθηκες. Δεν πας πουθενά κλειδωμένη κι ο άνθρωπος γεννήθηκε να προχωράει, δε στεριώνει σε κλουβιά, πνίγεται σαν τ’αηδόνια. Κι εσύ είσαι αηδόνι ακριβό.»
Νεαρές γυναίκες, που ο συγγραφέας τολμά να τις σύρει ως την απελπισία. Την ερωτική- κυρίως- αλλά πάντα με την αισιόδοξη ελπίδα για την τύχη που αργεί αλλά έρχεται ,να υποφώσκει στα πρόσωπά τους. Μέσω της νεαρής Έλλης διαβάζουμε: «είσαι όμορφος σαν παράλογη φαντασίωση και λιώνω σαν το κερί όταν σε βλέπω, είσαι όμορφος σαν ανώνυμος θεός, αλλά άμα θέλεις να’μαι δική σου,αν θέλεις να σου αφιερωθώ πρέπει να τρέχεις πίσω μου…». Και η Λουκία: «μια γυναίκα που επιτέλους ξύπναγε το φύλο μέσα της.[…]Λες κι είχε γίνει απότομα περισσότερο έξυπνη,σαν να’μαθε ξαφνικά να πετά πάνω στα βήματά της, ξύπνησε κείνο το πρωί και με μια χαλαρή ανατριχίλα, πέταξε από πάνω της τα παραπανίσια χρόνια και τη μοναχική μιζέρια της, έσβησε τις ημερομηνίες, έγινε η ηλικία της γυναίκας που είναι έτοιμη να ερωτευτεί, του ανθρώπου που είναι έτοιμος να τα δώσει και να τα ζητήσει όλα, του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να ζήσει.[...]

Λίγο πιο πίσω, απαντώνται οι ανδρικές φιγούρες. Ενδεχόμενοι της νοηματοδότησης και παραπληρωματικοί. Ο Νεμπόισα, ο Σωτήρης, ο Τάσος, ο Λευτέρης. Ήρωες, λιγότερο φωτισμένοι αλλά με τη σημασία τους στην εξέλιξη της πλοκής, στην πρόοδο, στην έκβασή της. Άνδρες που αγαπούν αληθινά. Άνδρες που πιστεύουν στη γυναίκα, και την εμπιστεύονται προκειμένου να τους οδηγήσει με τη στίλβη του «εφηβικού» της μυαλού, ώστε ν’αντιμετωπίσουν δυναμικότερα τη ζωή.Να μην ενδώσουν στην παθητικότητα.
Άγρια τρυφεροί και τρυφερά άγριοι. Με ολόσωμη και ολόψυχη προσφορά.
Άνδρες ποτισμένοι μ’εκείνες τις παλιές αξίες που είχαμε στο μυαλό μας. Με υποβλητική αποτελεσματικότητα.[...]

Κάτι που εντυπωσιάζει σ’αυτό το βιβλίο, είναι η πίστη στο θεσμό της οικογένειας. Άκαμπτος και άρρηκτος ακόμα κι αν είναι περιορισμένος σε πλάνο διπλανό, ακολουθεί τη διαδρομή των ηρώων.[...]

Τελικά, η Αγάπη που δεν συμβιβάζεται, δεν αποδυναμώνεται παρά τις βασάνους, τα εμπόδια που υψώνονται,τις αντιξοότητες. Αυτή προχωρεί και ανεμίζει.Σημαία. Στην αγάπη,είναι πασίδηλο,πιστεύει ο συγγραφέας.Σ’αυτήν ελπίζει,εισέρχεται,επενδύει.Για να την καταδείξει όχι θεωρητικά αλλά με πράξεις.


Η αγάπη είναι ο κινητήριος μοχλός των όλων του σύμπαντος, εμψύχων και αψύχων, ορατών και αοράτων, για την αλήθεια και τη ζωή. Η αγάπη είναι η κόψη που πάνω της ακονίζονται τα πιο τολμηρά όνειρα και οράματα ζωής.[...]

Καμιά έκβαση δεν είναι προδιαγεγραμμένη.
Έριδες, εφηβεία, οι αγάπες των κοριτσιών, πίστη στο θεό, δραματικά απρόοπτα, εκπλήξεις, αναδρομές, χιούμορ. Επιβράδυνση στα κατάλληλα σημεία. Κορύφωση ακόμα πιο καίρια, τοποθετημένη με τέχνη, σε κρίσιμα σημεία. Ακόμα και στα «άβατα».Θεός, πίστη στα άστρα και στην προφητεία των μελλούμενων. Δημιουργημένα και αποδοσμένα όλα με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και αθωότητα, από τον συγγραφέα που εξαιρεί τη μεθοδολογία, την τεχνική άνυδρης περιγραφής και και γράφει με την καρδιά και την ψυχή. Με το βλέμμα στραμμένο και προσηλωμένο στο μεδούλι των εμψύχων.[...]
Αναμετράται το ήθος με τις βαριές και δύσκολες καταστάσεις και βγαίνει κερδισμένο. Η βιοπάλη και ο έρωτας. Άμεσες επικλήσεις στη θεότητα για παροχή βοήθειας. Ναι, ζητούν το θεό οι άνθρωποι. Ζητούν από το θεό. Προσεύχονται. Την εσώτερη θεότητα, που τους παράσχει την πίστη για να ξεπεράσουν δεινά και συμφορές και να προχωρήσουν στο όραμα και στο στόχο. Η ευτυχία μπορεί να κρέμεται από μια κλωστή. Αυτή την κλωστή όμως, ο συγγραφέας την κάνει νήμα γερό, την κάνει ηνίο στα χέρια των ηρώων. Γιατί πιστεύει ότι την αξίζουν και πράγματι την αξίζουν. Γι’αυτό στο τέλος, αξιώνονται το δικαίωμα.[...]

Ανακεφαλαιώνοντας και συνοψίζοντας, στο μυθιστόρημα αυτό καταδεικνύεται η απλότητα των ανθρώπων, το σπίτι, το νοικοκυριό,οι σχέσεις έρωτα,αγάπης και στοργής. Και τα παράγωγα της οδύνης τους συγχρόνως με τα παράγωγα της ευδαιμονίας. Η επίλυση των διαφορών δίνεται με τρόπο έξοχο, με χιούμορ και βαθιά επαφή. Αποκλειστικά κριτήρια τα ιδεώδη.Ταυτόχρονα και η ειμαρμένη, το γραφτό μας, που φτιάχνει μεν χίμαιρες,οι οποίες αργότερα καταρρίπτονται,αφού στο προσκήνιο εν τέλει,η αυλαία ανοίγει για να παίξει η Ζωή τον πιο κραταιό της ρόλο.[...]

Υπερβολικές προκλήσεις για να καταδείξουν για μια ακόμη φορά, αυτό το σφρίγος. Την ωριμότητα, τη συνείδηση, το βίωμα της πικρής ζωής. Την παρακμή, αναμοχλεύοντας τα τωρινά και τα περασμένα. Χρόνια ζωής δύσκολα και πικρά, αφημένα σε γωνιές αιχμηρές του μυαλού, για ν’ανακληθούν ήμερα και ήρεμα όταν καταλαγιάζουν τα ένστικτα και τα πάθη. Για ν’αναδυθούν σε μια τοπογραφία γειτονιάς-συνοικίας, μια νέα πατρίδα, φερμένη από την επαρχία. Όπου οι νεραντζιές μυρίζουν ακόμα, τα λουλούδια υπάρχουν στα μπαλκόνια κι ευωδιάζουν τρυφερότητα ξεχασμένη. Άνθρωποι μιας άλλης αισθητικής, μιας άλλης γλώσσας, αυθεντικής. Μια εγγύτητα ανέλπιστη που ψηλαφεί τη διαύγεια στην ψυχή, την ενάργεια στο σώμα και στο μυαλό. Περιστατικά που γίνονται εναύσματα για την ενδοσκόπησή μας. Για ν’αποδείξει ο καθένας μας-στον εαυτό του- ότι μπορεί να ζει χωρίς σκιές και φαντάσματα. Χωρίς να δαιμονοποιεί ,αφού μπορεί ν’αντιδράσει στα μηχανικά και στα προφανή συντελεσμένα, με ορμή, με ψυχικό σθένος, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Επιτυγχάνεται αυτή η αντίθεση με τη σύγχρονη θλίψη, ενώ στις καρδιές των ηρώων εξυφαίνονται πάθη ερωτικά, αγωνίες για τη ζωή και την ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος ν’αναδειχτεί ως Άνθρωπος,μέσα σ’ένα τόσο αντιφατικό περιβάλλον. Και το κέρδος είναι: Ότι παραμένει Άνθρωπος.[...]


Ήρωες οικείοι,που τους νιώθεις κοντά σου και λυπάσαι ως την άρνηση,να τους αποχωριστείς καθώς το βιβλίο φτάνει στις τελευταίες σελίδες του.Γιατί άνοιξαν μικρά ή μεγαλύτερα λευκά φτερά για να σε προφυλάξουν από τα αδηφάγα βλέμματα,από την ασχήμια των τοπίων και των «τεράτων» και να σε κρατήσουν σε μια αγκαλιά άδολη,όλο θέρμη. Γιατί υπερασπίζονται με πάθος την ανθρωπιά τους-κάθε λεπτό-σαν παιδική ηλικία. Αγιασμένοι ψίθυροι,μιας άλλης ζωής που αχνοφέγγει κάτω από το κουρασμένο δράμα της αλλά και παρηγορεί προσφέροντας ακραιφνή παραμυθία, με την αυτοθυσία και το υψηλό ήθος.Είναι η ζωή εκείνη, με τη φυσική συστολή, που ερυθριά και υποφώσκει κάτω από καλές ρυτίδες.[...]

Ο συγγραφέας με ηθική αγωγή. Με όραμα για επιστροφή στην «αθωότητα, την παλιά μας ταυτότητα». Με γενναιοδωρία και περίσσευμα ψυχής πλάθει τους χαρακτήρες του, δυνατούς και γενναίους παρά τα ναρκοθετημένα πεδία της σύγχρονης εποχής. Πληγωμένους αλλά με μια παιδεία αλλιώτικη που μπορεί ν’αντεπεξέλθει στις κακοτοπιές και στα μικροαστικά εμπόδια. Μ’αυτήν την επίγνωση προχωρεί, ενδεχομένως για να μας πείσει πως άλυτα προβλήματα δεν υπάρχουν ,όταν θέλουμε, όταν πιστεύουμε σ’εμάς και στην αλήθεια. Και αυτή ακριβώς η επίγνωση συγκινεί.
Η μνήμη του συγγραφέα συγκινεί, καίρια και καθάρια, όταν δίνει πανέμορφα και εικαστικά, εικόνες σε μια διάσταση ζωής που έχουν ανάσα ακόμα και τα άψυχα-όπως το φλιτζάνι του καφέ. Εκεί που η χρήση τους σταματά να είναι υλική και γίνεται συναισθηματική. Η δεξιότητα του συγγραφέα συγκινεί, με τον αυθορμητισμό της, τίποτα επιτηδευμένο, συντηρώντας την εικόνα, τη μνήμη, αλλά περισσότερο την αξία της γειτονιάς, την αρχή της επικοινωνίας. Ο συγγραφέας απαλλαγμένος από την εγωιστική χρήση του μονολόγου, αφήνει τα ηνία στους ήρωές του, και συμπεριφέρεται ταπεινά, έξω από το πλάνο, ενεχόμενος με μια εν δυνάμει εμπλοκή σε κάθε πρόσωπο που επιλέγει εμμέσως να αναλύσει. Ανασυγκροτεί ένα σύμπαν παλιό και του αποδίδει όλες τις ιδιότητες των χρωμάτων, εξιλαστήριες και θεραπευτικές. Όσων μας κάνουν να ξανανιώσουμε άνθρωποι, με ελαττώματα, αδυναμίες, πάθη, πόθους, λάθη, δειλίες, αλλά και γενναιότητα, ψυχή, καρδιά και συναίσθημα.
Ο αναγνώστης καλείται μόνο να έχει την ελάχιστη ικανότητα για να κατανοήσει ικανοποιητικά τη σημασία των συμβόλων.

Ένα βιβλίο βίωμα και μάθημα ζωής και ανθρωπιάς.»


8 σχόλια:

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
πολυαγαπημένη Χαριτίνη μου, ή αλλιώς φαίδρα μου…

το απρόσμενο κείμενο αυτής της δημοσίευσης με σήκωσε κάποια εκατοστά πάνω από το έδαφος.

σκέφτηκα αμέσως,
να σου στείλω ένα χιλιοευχαριστήριο μειλ,

ωστόσο προτίμησα να γράψω εδώ, για υπάρχουν καταγεγραμμένα κάποια πράγματα….

πρώτο φιλί

γιάννης φιλιππίδης είπε...

.
χάρηκα τόσο πολύ που είναι το λιγότερο να επαναλάβω το πλήθος αισθημάτων, σκέψεων, συνειρμών που μου προκάλεσε…

γράφεις για μένα, ψάχνοντας ευαισθησίες χαρακτήρα, που γνωρίζεις καλά ως φίλη

πέρα απ’ αυτό,
γράφεις για πολλά που δεν είμαι, για πολλά που θα ‘θελα να είμαι ή παλεύω για να είμαι

στόχος των κειμένων μου, είναι ο άνθρωπος, στις χαρές, τις πίκρες, την απελπισία μου,

διαβάζοντας αγαπημένους αλλά και άγνωστους συγγραφείς από νεαρή ηλικία, βλέποντας καλό κινηματογράφο, θέλησα να μην εξαντλούμαι στην περιγραφή προσώπων, χώρων, ακόμα και αντικειμένων που δεν έχουν ενεργό ρόλο στη ροή ενός μυθιστορήματος, ακόμα κι ενός μικρού κειμένου για ανάγνωση μέσα από το μπλογκ μου.

να λείπουν τα πολλά

να ξεχωρίζουν και να αναδεικνύονται τα μεγάλα, τα όμορφα των καθημερινών ανθρώπων,

χτενίζω πολλές φορές τα κείμενα πριν εκδοθούν, προτέρημα θα πουν κάποιοι φίλοι, λίγοι –όπως εσύ- γνωρίζουν πόσο επώδυνο, ψυχοφθόρο, αλλά τελικά ευτυχές μπορεί να είναι ένα τέτοιο –εκ των έσω μας- σφυροκόπημα.

στην εποχή μας, που ‘χει πλημμυρίζει σκουπίδια κάθε λογής,
αλλά και θριαμβεύουσες λεπτομέρειες,

εγώ χαίρομαι τις ελπίδες μου, αφήνω τα δάκρυα των ηρώων, να τους εξαγνίσουν, να δώσουν στην ζωή μας,

την υπέρβαση που τους λείπει όλο και περισσότερο, και τα χρόνια, μας κυλάνε όλο και χαμηλότερα

και το σπουδαιότερο:

έχοντας την ‘πετριά’ της παρατήρησης των ανθρώπων γύρω μου, στο δρόμο, παντού στη ζωή,

έμαθα να τους αφουγκράζομαι
και λέω,

πως η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής μας, δεν είναι απλώς το ότι δεν ανοίγουμε τη δική μας ψυχή, με όποιο θετικό ή αρνητικό κόστος…

αλλά ότι, κουφαινόμαστε καρδιά μου.
γινόμαστε όλο και πιο βαρήκοοι.
και το μόνο εν τέλει που μπορούμε να ακούσουμε είναι τα δικά μας υπερμεγεθυσμένα ‘ΕΓΩ’.

κι αντιμετωπίζοντας έτσι εαυτόν και αλλήλους, φοβάμαι πως γινόμαστε η εικόνα ενός σκυλιού, που από την μεγάλη του υπερένταση, τρέχει γύρω από την ουρά του κυνηγώντας την, δίχως ίσως ν’ αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που στ’ αλήθεια κυνηγάει να πιάσει…

αυτά τα ολίγα από δω

μια βδομάδα που ο Ιανός, έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της μίας βιτρίνας του στο ‘μικρούλι αχ’,

ήρθες, λες και το ‘κανες προ προσυνεννοημένα, να με ανεβάσεις λίγα ακόμα εκατοστά από το έδαφος, γνωρίζοντας καλά, πόσο πολύτιμη είναι η γνώμη ανθρώπων στωικά ταγμένων στη γραφή…

σ’ αγαπάω και σ’ ευχαριστώ πολύ για μια φορά ακόμα

φιλι γλυκό πολύ
γιάννης φιλιππίδης

Φαίδρα Φις είπε...

αγαπημένε μου Γιάννη
ξέρεις πώς νιώθω για σένα
ξέρεις τι μας δένει

πως θα είμαστε κοντά
για πάντα

όπως λες κι εσύ
τα πολλά λόγια είναι φτώχεια
και δεν "υπάρχει λόγος ν'αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν"

σ'αγαπώ πολύ

Φαίδρα Φις είπε...

επειδή απόψε
-το γνωρίζεις ήδη-
δεν γίνεται να γράψω
όσα θέλω

θα προσπαθήσω να το
κάνω αύριο ή εντός
των προσεχών ημερών

καληνύχτα ακριβέ μου φίλε

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΑΡΩΓΗ είπε...

Γεια σου Φαίδρα
Με επηρέασαν όλα αυτά που έγραψες και πήρα το βιβλίο του κ. Φιλιππίδη.
Μου αρέσουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι. Αν ο κόσμος μας αποτελούνταν από αυτό το είδος ανθρώπων όλα θα ήταν πιο όμορφα πιο καθαρά πιο ήρεμα...

Φαίδρα Φις είπε...

Nίκο μου γεια σου
σ'ευχαριστώ πολύ

συμφωνώ απολύτως
με ό,τι γράφεις

Ο Γιάννης είναι ένας
καθαρός όμορφος άνθρωπος!

σε φιλώ
καλημέρα

Λουκία της Δίκοπης Ζωής είπε...

Φαίδρα μου καλησπέρα.
Μου άρεσε πολύ η ανάλυσή σου για το βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη.Από τον τρόπο που προσεγγίζεις τους χαρακτήρες των ηρώων αλλά και τα θέματα που επισημαίνεις ότι κυριαρχούν στο βιβλίο νιώθω πως το βιβλίο αυτό θα μου αρέσει και θα με εκφράζει,Άλλωστε ένα πρόσωπο του 'εργου έχει το όνομά μου.Να ένας ακόμα λόγος για να το διαβάσω(αστεία το λέω,μη με παρεξηγήσεις).
Αύριο λοιπόν σκέφτομαι να πάω να το πάρω.
Γαι το Γιάννη Φιλιππίδη μου είχε μιλήσει και η Μαρίνα(σκιάς χνάρι).
Του εύχομαι καλή δύναμη για το καινούριο του βιβλίο και σε σένα να κάνεις πάντα τόσο ωραίες και κατατοπιστικές παρουσιάσεις των νέων βιβλίων.
Καλό σου βράδυ.
Alma libre

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα Λουκία μου
πιστεύω πως θα σου αρέσει πολύ
το βιβλίο του Γιάννη!

είναι βέβαιο πως κάπου θ'αναγνωρίσεις πτυχές του εαυτού σου-σε κάποιο πρόσωπο,σε κάποια κατάσταση,σε κάποια δίνη

σ'ευχαριστώ πολύ
σε φιλώ
καλημέρα