το σκισμένο ψαθάκι


από το ημερολόγιο της Ρόζυ...



Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.Σ'ένα μονοπάτι που έχουν φυτρώσει στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Πέρα απ'τα σύνορα της ψυχής μου.Πέρα απ'τα σύνορα της λογικής μου.Στην κόψη της νύχτας.Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου.
Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου.
Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα του Φθινοπώρου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Αν ακούσω το κλάμα τους,θα κρυφτώ στις φτερούγες εκείνου του μικρού πουλιού,που τραγουδάει,γιατί ονειρεύεται ένα κόκκινο τσαμπί σταφύλι.
Αν συναντήσω ένα χείμαρρο,θα γίνω φεγγάρι και θα μπερδευτώ στα κλωνάρια κείνης της λεύκας,που ψιθυρίζει τα μυστικά της στα περαστικά σύννεφα.
Αν συναντήσω τη λύπη,θα της ζωγραφίσω ένα χρωματιστό καραβάκι.
Αν συναντήσω ένα θαλασσοπούλι,θα κρεμάσω στο πόδι του ένα ραβασάκι να το πάει σε κείνον που αγαπώ.
Αν συναντήσω το θάνατο,θα χαζέψω τη χαίτη του αλόγου του,ώσπου να με σηκώσει στην αγκαλιά του.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Σ'ένα μονοπάτι που φυτρώνουν στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα.Σαν αγριολούλουδα.
Αν συναντήσω το Θεό,θα του χαρίσω δύο ερωτευμένα χρυσομάμουνα.



Αλκυόνη Παπαδάκη



καλό ταξίδι κύριε Γιώργο
αν συναντήσετε το θεό
-αν αυτός υπάρχει-
να τον αγαπήσετε όπως εμάς
(και ίσως τότε σταματήσει να είναι πιο σκληρός από το θάνατο)

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φαίδρα μου λυπάμαι βαθειά.

Ανώνυμος είπε...

Θαλασσινή κυρά μου,
κοντά μισόν αιώνα ζωής
ποτίζω με τα δάκρυά μου
το δέντρο της θύμησης
αγαπημένων που έφηγαν
"πλήρης ή όχι ημερών".
Ξέρω τον κόμπο που σε πνίγει
αναγνωρίζω το μάταιο της προσπάθειας να προσεγγίσεις την απώλεια φιλοσοφικά.
Αν στ' αλήθεια
"όπου αγάπη εκεί Θεός"
ο αγαπημένος σου κύριος Γιώργος
συνάντησε το Θεό εδώ στη γη,
κι είχε το πρόσωπο της αγάπης σου.
Κράτησέ τον ζωντανό μέσα σου,
το χαμόγελο, τις κουβέντες σας,
τη ματιά του, έτσι όπως σ' άγγιζε,
τις στιγμές που μοιραστήκατε
κι ακύρωσε με την αγάπη σου
το φευγιό του.
Αχ! κυρά, κυρά μου,
πώς να σε προστατέψω απ' την πίκρα
του θανάτου,
και σένα κι όλους τους νέους ανθρώπους? Πώς?
Η σκέψη μου μαζί σου.
sταυρούλα.

Δημήτρης είπε...

Ενα στιχάκι μου που μάλλον ταιριάζει και μπορεί να δώσει και ελπίδα και να απαλύνει τον πόνο σου...

"όταν η φορά και η διεύθυνση είναι προκαθορισμένη
μόνο η αγάπη μένει πίσω στη ζωή να δίνει δύναμη σε μια καρδιά να ανασαίνει."

Λύπη,
γιατί,
αναμνήσεις,
πόνος,
συνέχεια,
με οδηγό αυτά που μείναν πίσω να μας θυμίζουν ότι πέρασαν από εδώ...

Τι άλλο να πώ μάλλον περιττά λόγια και αυτά που έγραψα...

Σε φιλώ!

quartier libre είπε...

@
ό, τι κι αν είναι,
είμαστε δώ,
κοντά,
κοντά σου...

tovenito είπε...

καλό του ταξίδι. τίποτα δεν χάνεται όταν ζει μέσα σου.

anepidoti είπε...

ψαράκι μου,
ένα πράγμα να κρατάς.
είσαι τυχερή που είχες ολόκληρο το ψαθάκι,
γι' αυτό τόχεις τώρα, έστω και σκισμένο.
σε φιλώ γλυκά!!!!!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Η σκέψη μου θα συνοδεύει τις μέρες σου. Θα είμαι εδώ.

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
σ'ευχαριστώ ειλικρινά

Φαίδρα Φις είπε...

Σταυρούλα μου,
η παρουσία σου
και τα λόγια σου
μου δίνουν δύναμη

αλλά και δακρύζω

σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ

Φαίδρα Φις είπε...

jim,
σ'ευχαριστώ για τα λόγια
καθόλου περιττά
αναγκαία

σου στέλνω τη σκέψη μου

Φαίδρα Φις είπε...

quartier φίλη μου,
σ'ευχαριστώ από την καρδιά μου
δεν το ξεχνώ

Φαίδρα Φις είπε...

τοβενίτο,
σ'ευχαριστώ καλέ μου φίλε
είναι αλήθεια
ό,τι ζει μέσα μας
δεν ξεχνιέται
και δεν πεθαίνει

σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

ανεπίδοτη αγαπημένη μου φίλη
σ'ευχαριστώ πολύ
ας πούμε ότι είμαι τυχερή

σου στέλνω τη σκέψη μου

Φαίδρα Φις είπε...

Σοφία μου,ξέρεις πόσο σ'εκτιμώ
πολύτιμη η συντροφιά σου.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ και 20 χρόνια από τότε που
έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα και βίωσα για πρώτη φορά το φοβερό αυτό συναίσθημα του "απλήρωτου" κενού΄έχω ζήσει πολλούς θανάτους αγαπημένων -μαθητών(το πιο φοβερό), συντρόφων, φίλων- και δυστυχώς έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου.Το αίσθημα όμως αυτό της απώλειας, αυτό το Κενό, πραγματικά ποτέ δεν φεύγει.
Λυπάμαι γι αυτήν την απώλεια,
η μνήμη και η ανάμνηση θα σε συντροφεύουν.Ό,τι άλλο είναι λίγο
να ειπωθεί.
Η Λουκία της δίκοπης ζωής.
Alma Libre

Φαίδρα Φις είπε...

Λουκία μου,
δεν γίνεται να συμφιλιωθώ
όχι μόνο με το θάνατο αγαπημένων μου προσώπων
αλλά και με το θάνατο ως ιδέα

ξέρω τα παραμύθια που έχουν ειπωθεί
για το χρόνο
πως θεραπεύει πως απαλύνει τουλάχιστον τις πληγές που προέρχονται από απώλειες

δεν πιστεύω τίποτα

πριν δέκα χρόνια
πέθανε ξαφνικά ο κολλητός
του αδερφού μου
-τότε 26 ετών,γυμναστής-
από οξύ έμφραγμα στο μυοκάρδιο

μίσησα όλες τις θρησκείες
και τους θεούληδες
από κείνη τη μέρα

δεν έχω ξαναπάει σε εκκλησία
παρά μόνο το βράδυ της Ανάστασης


σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ
σε φιλώ