εάν η Πολυδούρη παντρευότανε τον Καρυωτάκη...-Ελένη Γκίκα


..."Και τρυφερό δεν μ'έκανε μόνο το μετάξι της αφής σου.Ούτε μόνο η έλξη που ασκεί σ'έναν ρομαντικό η ιδέα του θανάτου.Συνέβαινε αυτό που λίγο-πολύ συμβαίνει με τα βουρκωμένα μάτια:η εικόνα του κόσμου εξανθρωπίζεται μέσα από το σπασμένο τζάμι των δακρύων.Σαν να μην υπάρχει ιδέα δίχως την ανάγκη να ντυθεί μια νεκρή σάρκα,αθανασία δίχως την ανάγκη ενός τάφου,κι άνδρας δίχως το Μνήσθητι μιας γυναίκας".Κάποτε αυτό το απόσπασμα το είχα στείλει μαζί με μια κάρτα σ'έναν άντρα.Η κάρτα χάθηκε.Ο άντρας παντρεύτηκε.Το μόνο που θριάμβευσε,κατ'αυτόν τον τρόπο,ήταν το νόημα του κειμένου.Κι αυτό,όχι αμέσως.Εκείνη την ώρα,άλλα θριάμβευσαν:οι παρανοήσεις,οι παρεξηγήσεις,οι πικρίες,οι-εις άπειρον-αναμονές,οι ανασφαλείς αναστολές και οι μοιραίες αναβολές που καθορίζουν τα πάντα."Ο ορθός χρόνος",όπως επισημαίνουν συχνά οι Άγιοι πατέρες και οι σοφοί,αλλά εμείς μέσα στην πολλή σκοτούρα και τη θολούρα μας,πού να το καταλάβουμε.Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές.Απ'τα συντρίμμια αναζητάμε το χαμένο χρόνο και τον απόντα αγαπημένο.Εκ των υστέρων αποσαφηνίζουμε προθέσεις και συναισθήματα.Κι από τη νοσταλγία μας,ανασύρουμε τα μεγέθη,ακριβώς,επειδή,τελικά,"δεν υπάρχει ιδέα δίχως την ανάγκη να ντυθεί μια νεκρή σάρκα,αθανασία δίχως την ανάγκη ενός τάφου,κι άνδρας δίχως το Μνήσθητι μιας γυναίκας".Και όσο γι'αυτό το πολυθρύλητο χάπι εντ ποιος είπε αλήθεια πως είναι εκείνο που μας φανερώνουν τα ελληνικά σενάρια?Μήπως μας έδειξε κανένα την "επόμενη μέρα"?Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ,τι θα ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα,χωρίς την αυτοκτονία τους?Οι γυναίκες του Ζαλόγγου,ο καλόγηρος Σαμουήλ,οι τριακόσιοι του Λεωνίδα χωρίς τη θυσία τους?Ο Ιησούς Χριστός δίχως το σταυρικό του θάνατο?Η Μαίρυλιν Μονρόε και ο Τζέημς Ντην δίχως τα νιάτα αλλά με τα γεράματά τους?Ο Κέννεντυ χωρίς το δολοφόνο του κι ο Ναπολέων δίχως το Βατερλώ του?Ο Λέων Τρότσκι χωρίς την Προδομένη Επανάσταση κι η Ρόζα Λούξενμπουργκ με τέσσερα παιδιά?Το Αρκάδι δίχως το Ολοκαύτωμα,η Μαρία Πολυδούρη αν τα είχε βρει με τον Καρυωτάκη,ο Καρυωτάκης αν δεν είχε μετατεθεί στην Πρέβεζα,και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,εάν επέλεγε τη σιωπή?Ο Παπαφλέσσας χωρίς το Μανιάκι του,ο Μαγιακόφσκι δίχως τη Λίλια Μπρικ και την αυτοκτονία του,η Σύλβια Πλαθ χωρίς την τρέλα της,ο Χόρχε Λουί Μπόρχες χωρίς τη νύχτα των ματιών του,ο Ντοστογιέφσκι χωρίς το πάθος της χαρτοπαιξίας κι ο Μπουκόφσκι δίχως το πάθος του αλκοόλ?Ο Κέρουακ χωρίς το "δρόμο" του,ο Ουίλλιαμ Μπάροουζ δίχως το φόνο της γυναίκας του,ο Έντγκαρ Άλαν Πόε χωρίς το "κοράκι" του,η Ισιδώρα Ντάνκαν δίχως το φουλάρι της,ο Καβάφης χωρίς την ομοφυλοφιλία του και η Μαρία Μαγδαληνή δίχως την αμαρτία?Ε,εγώ σας λέω λοιπόν,πως...τίποτα δεν θα ήταν.Γιατί αν ήταν άλλο το φινάλε τους,άλλοι θα ήταν κι αυτοί.Και εάν αυτοί ήταν άλλοι,θα έλειπε ακριβώς εκείνο το φινάλε που έκανε το άστρο τους να λάμψει.Και να φωτίσει μέσ' απ'την τρέλα τους και μεσ'απ'τη μοναξιά τους.Να γίνει σύμβολο και θρύλος.Κι ας απαιτήθηκε η νεκρή σάρκα για να ντυθεί η ιδέα,κι ας χρειάστηκε ένας τάφος για να φωτίσει η αθανασία,και ας είναι εκείνα τα δάκρυα του τέλους που χρίζουν πάντοτε έναν έρωτα αιώνιο και αθάνατο.Αλήθεια,μπορείτε εσείς να φανταστείτε Ρωμαίο και Ιουλιέττα,παντρεμένους?Όλα τούτα,λοιπόν,σκέφτομαι,κι ας μην τρομάζει ο παραλήπτης γι'αυτή την κάρτα που δεν έλαβε,για την απόφαση που πήρε ή δεν πήρε,και για την παρεξήγηση που τελικά βασίλεψε,γιατί έπρεπε ακριβώς αυτό το κείμενο να επαληθευτεί και να λάμψει.Όπως η ιδέα μας,αφού προηγουμένως ντυθεί το κορμί μας.Ίσως γι'αυτό οι Ινδοί να διαμαρτύρονται αυτοπυρπολούμενοι και οι ποιητές να κόβουν τις φλέβες τους με στίχους.





Βρέχει Φως-Κωστής Γκιμοσούλης



από το οπισθόφυλλο-

(κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του-υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ?-για μια γυναίκα.Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια.Συνδυάζονται αυτά?Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη.Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος.Κι όλα αυτά στη δεκαετία του ΄20-μια δραματική εποχή.Το τότε και το τώρα.Ή μάλλον το τότε σαν τώρα.Η μετριότητα σ'όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει.)



Το Σκοτάδι να Κερδίζει συνεχώς



Ένα σούρουπο χτύπησε η πόρτα μου.Χτυπήματα τρία συνεχόμενα και βιαστικά.Άνοιξα την πόρτα γνωρίζοντας πως ήταν εκείνη.Το πρόσωπό της μου δημιουργούσε πάντα μια έντονη συγκίνηση.Υπήρχε κάθε φορά μια νέα λεπτομέρεια να ανακαλύψω πάνω του,που άλλαζε τη γενική εντύπωση.Μου άπλωσε τα χέρια με τους λεπτούς καρπούς.Κρατούσε ένα φάκελο γεμάτο με χαρτιά.Κάτω από τα μάτια είχε σκούρες τάφρους και φαινόταν κουρασμένη:"Είναι κάτι ποιήματα που έγραψα" εξήγησε."Προτιμώ να τα δώσω σε σένα να τα διαβάσεις,παρά σε οποιονδήποτε άλλον.Ή αν δε θες,μην τα διαβάσεις.Απλώς,κράτα τα λίγο καιρό,αν δεν σου φέρουν βάρος.Θέλω για ένα διάστημα να τα αποχωριστώ."Δεν πρόλαβα να την καλέσω μέσα.Μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε δίχως άλλη κουβέντα.Έκλεισα μαλακά την πόρτα.Πήγα και κάθισα στο τραπεζάκι,που το χρησιμοποιούσα για να τρώω,να διαβάζω και να γράφω και για κάθε είδους άλλη χρήση.Άναψα τη λάμπα κι ας μην είχε ακόμα βραδιάσει εντελώς.Άνοιξα το φάκελο:ο γραφικός της χαρακτήρας δεν είχε την κανονικότητα που έχουν οι γυναίκες όταν γράφουν.Πλάγιος ελαφρώς,κυμάτιζε ανάλογα με την εναλλασσόμενη διάθεσή της.Με πιο πολλές καμπύλες,όμως,παρά γωνίες.Σιγά σιγά,όπως έπεφτε απ'έξω σκοτάδι,άρχισα να συγκεντρώνομαι και να διαβάζω.Όταν σταμάτησα το διάβασμα,ήταν νύχτα πια.Υπήρχε μια ατμόσφαιρα θρήνου στα γραπτά της,που σαν υγρασία είχε καθήσει πάνω μου,στο πρόσωπό μου,στο λαιμό,στα δάχυλα.Στο τέλος,η κλάψα αυτή,μου έγινε ανυπόφορη.Έκλεισα απότομα το φάκελο,σηκώθηκα όρθιος και βάδιζα νευρικά από τοίχο σε τοίχο μέσα στην κάμαρή μου,λες κι ήθελα να την τινάξω από πάνω μου.Ένα δεν καταλάβαινα:πώς μια κοπέλα σαν κι αυτή είχε μια τόσο θανατερή όψη του κόσμου.Σύμφωνοι,μέσα σε ελάχιστο διάστημα είχε χάσει και τους δυο της γονείς.Όμως,το τώρα της?Ήταν όμορφη και υγιής,μπορούσε ν'απολαμβάνει τη ζωή.Ήμουν άρρωστος και ζητούσα απ'αυτούς που γράφουν να μου δώσουν ένα στέρεο πάτημα.Μια χειρολαβή για να πιαστώ.Όχι αυτή την υστερία των αισθήσεων.Γιατί τόσος θάνατος βρε παιδί μου?Και καλά ο έρωτας-που φυσιολογικά κάποια στιγμή πεθαίνει,καθώς εξελίσσονται οι άνθρωποι-αλλά και οι ερωτευμένοι έπρεπε να πεθαίνουν?Ήταν η επιρροή του νεαρού "Βέρθερου" του Γκαίτε που είχε διαλέξει να βρικολακιάσει τον έρωτά του αυτοκτονώνας?Σίγουρα ήταν επηρεασμένη από τον γλυκερό συναισθηματισμό που μας αποβλάκωνε εκείνη την εποχή,ενώ γύρω μας τροχαλίζονταν χίλια μαχαίρια.[...]

Πάντως,τα ποιήματα της Μαρίας που διάβασα εκείνο το απόγευμα μου αποκάλυψαν μια καινούρια πλευρά της:της ανασφαλούς Μαρίας,της νοσηρά ευαίσθητης,της μοναχικής,της μπερδεμένης.Σαν να μην με είχε αφήσει να δω ότι κρυφά έτρωγε ακόμα τα νύχια της.[...]

Βρήκαμε ένα ταβερνάκι παραλιακό και καθήσαμε να φάμε.Η Μαρία είχε ένα πάθος με τη θάλασσα,ήθελε να την έχει διαρκώς δίπλα της.Με τα πρώτα ποτήρια μπίρας ζαλίστηκα.Προσποιούμουν,τάχα ειρωνικά,πως την περιποιούμαι.Την τάιζα στο στόμα.Είχε ζαλιστεί κι εκείνη και γελούσε συνέχεια με τα καμώματά μου.Ξαφνικά πήρα ύφος αυστηρό:

"Μαρία,έχω μια σοβαρή δήλωση να σας κάνω!"

"Για να την ακούσουμε!"

"Η αλήθεια είναι πως...δεν σας αγαπώ καθόλου!"

Ένα φεγγάρι ολοσχηματισμένο,σαν γεμάτο μηδέν,ξεπρόβαλε κείνη τη στιγμή πίσω απ'το κεφάλι της,δίχως εκείνη να το έχει αντιληφθεί ακόμα.Στον βαθύ πορτοκαλένιο δίσκο του,διαγράφονταν μεγάλες σκούρες κηλίδες που του έφτιαχναν μάτια και στόμα.Έμοιαζε με ανώμαλο παιδί, ή,ακόμα καλύτερα,με κρανίο νεκρού.Ενός νεκρού που την αγκάλιαζε.Ήταν σαν οιωνός το φεγγάρι εκείνο.



Τριάντα Κόκκους Κινίνο



Γιατί ένα πλάσμα σαν και μένα να ελκύει την αγάπη αυτών που συναντάει μπρος του?Γιατί να μην υπάρχει μέσα μου καρδιά παρά εκεί που δεν πρέπει?Μπορεί ποτέ κανένας να φανταστεί ότι λυπάμαι βαθιά όταν καταλάβω ότι μ'αγαπούν?Κι όμως συμβαίνει γιατί έτσι καταλαβαίνω ότι μου δίνουν κάτι που δεν αξίζω πραγματικά κι αυτό με βασανίζει.Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα.Δεν είναι αγάπη ό,τι έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα...Ώστε είμαι έκφυλη?Θα περάσω όλη μου τη ζωή σπέρνοντας από δω κι από κει ένα ένα τα φύλλα της καρδιάς μου και δοκιμάζοντας πάντα την τρομερή αυτή πλήξη που μου αφαιρεί κάθε περιέργεια και ενδιαφέρον για τα γύρω μου?Ένα όνειρο ακαθόριστο κλείεται μέσα μου.Δεν ζητώ τίποτα πια.Ας φανερωθεί μπρος μου ο άνθρωπος που θα μπορέσω να τον αγαπήσω αληθινά με τρέλα,κι ας μη με αγαπήσει,δε με μέλλει.Θα ζω με την ευτυχία του να αγαπώ και θα πεθάνω έτσι.Δεν ανέχομαι πια την εκκρεμότητα αυτή του να κρέμεται σε μια κλωστή κάθε μου όνειρο.Γεννήθηκα για ν'αγαπώ είναι αλήθεια και δεν μου αρκεί να μ'αγαπούν.Όταν εγώ δεν αγαπώ είμαι δυστυχής κι ας με αγαπούν.



Αυτά που διαβάζεις είναι από το ημερολόγιό της.Η Μαρία πίστευε πως δεν ήταν ικανή ν'αγαπήσει.Ίσως και γι'αυτό να της φαινόταν απίθανο όταν της έλεγαν ότι την αγαπούσαν.Να στο κάνω πιο λιανά:ήταν μια ύπαρξη που μεθούσε από τον εαυτό της κι από ό,τι την περιέβαλλε.Τύπος από τη φύση της,εκστατικός,άφηνε την πραγματικότητα να εισχωρεί και να μετασχηματίζεται μαγικά μέσα της.Τη ζούσε στη δική της διάσταση και,από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της,ήταν ερωτευμένη διαρκώς με έμψυχα και άψυχα.Δεν μπορούσε να εστιάσει.Να δοθεί κατ'αποκλειστικότητα σε ένα.Ναι,ήταν εγωκεντρική,από μια άποψη.Την πιο κοινή.Από την άλλη,όμως,είχε αυτή τη σπάνια ιδιότητα στο κύτταρο,να απλώνεται και να ταυτίζεται με τα πάντα.Στο κάτω κάτω δεν έβλαπτε κανέναν,εκτός από τον εαυτό της.Δεν είναι εύκολο να είσαι το φως μέσα στη νύχτα των άλλων.Άργησε,αλλά υποχρεώθηκε κάποτε να καταλάβει ότι οι άλλοι δεν ένιωθαν τον κόσμο όπως αυτή.Πολλές φορές τα είχε δώσει όλα σε καταστάσεις και είχε εισπράξει την καχυποψία τους και στο τέλος βγήκε και κατηγορούμενη.Η Μαρία ήταν η εξαίρεση και όλοι οι άλλοι ο κανόνας.Η μετριότητα πάντα,να το ξέρεις,είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει.Η συνείδηση της διαφορετικότητάς της της δημιούργησε ανασφάλεια.Θα πρέπει να σοκαρίστηκε πολύ κι ακόμα να φοβήθηκε μήπως εκείνη ήταν προβληματική ή,ακόμα σοβαρότερο,αμαρτωλή,επειδή δεν μπορούσε να περιορίσει τον έρωτά της μέσα σ'ένα σχήμα.Αυτή ήταν μία από τις ριζικές ενοχές της.Το ομολογεί και μόνη της."Τον αγαπώ...τον αγαπώ...Καμιά αμφιβολία πια![...]Δεν μιλώ εν τούτοις.Υποφέρω και υποφέρει κι εκείνος. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει.Πρέπει να υποφέρω[...]για να εξιλεωθώ.Δέχτηκα κείνη τη βραδιά,τη μυστική εξομολόγησή του με τόση αδιαφορία φαινομενική,θυμάμαι,που του συνέστησα γαλήνη![...]Απελπισμένε μου ποιητή,θα σ'αγαπήσω άραγε όσο θέλω να σ'αγαπήσω...όσο σου πρέπει[...]τον είδαμε να περνάει μπροστά μας.Τον φώναξα στο τραπέζι.Τα μάτια του,τον χαιρετισμό του.[...]Το αίμα μου όλο ανεβασμένο στο κεφάλι μου κάνει να χτυπούν φριχτά οι φλέβες και να νιώθω μια βουή στ'αυτιά μου σαν να πήρα 30 κόκκους κινίνο[...]Γύρισα απ'τον περίπατο μόλις τώρα...(μεσάνυχτα)τελείωσαν όλα πια,και οι δειλίες και οι φοβεροί πόνοι.Μ'αγαπάει,τον αγαπώ".



Είχε έναν τέτοιο πυρετό αυτή η κοπέλα κι είχε ριχτεί σ'ένα κυνήγι για το απόλυτο και το μοναδικό,που μόνο έναν άνθρωπο φευγάτο θα μπορούσε ν'αγαπήσει.Να ερωτευτεί δηλαδή,εννοώ.Γιατί τον Άλλο,τον αγάπησε πραγματικά πολύ καιρό αφού είχαν χωρίσει.Επιλέγοντας ένα άτομο άπιαστο,όπως ήταν εκείνος,δεν μπορούσε εύκολα να τον ξεπεράσει...





33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άμα, Αν, Εάν... Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι πραγματικά θα ήταν όλοι αυτοί, μπορεί να ήταν και πολλοί καλύτεροι χωρίς τις εξαρτήσεις τους... Αλλά μέσα στην ανθρώπινη φύση είναι όλα ... και οι καλλιτέχνες πολλαπλά πιο επιρρεπείς στα μηνύματα...

Μεγάλη καλημέρα σε μία νέα εβδομάδα που ορμάς με έμπνευση...

Όμορφο το αφιέρωμα...

Φιλί

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.Εμένα μου άρεσαν όλα αυτά τα υποθετικά και εάν/αν/ην.
Το απόλαυσα το κείμενο και μου προξένησε και συγκίνηση.
Ειδικά τα λόγια της Μαρίας Πολυδούρη από το ημερολόγιο της.
Θα ήθελα να ξέρω και πώς το έβλεπε ο Καρυωτάκης όλο αυτό.
Κυρίως τον έρωτα του για την Πολυδούρη.
Αν έχεις κάτι σχετικό και δεν είναι κόπος,θα μπορούσες να το παραθέσεις?Με ενδιαφέρει.
Σε φιλώ alien-Πασιονάρια.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Μ' αρέσει η ανάρτηση Φαίδρα...

κι εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά τα ονόματα που έμειναν στην ιστορία έμειναν γι' αυτό που ήταν. Είναι φυσικό αυτό...

Φιλί καλημέρας

Φαίδρα Φις είπε...

γεια σου Οδοιπόρε μου
φαίνεται πως είναι αναπόφευκτο πάντως οι μεγάλοι άνθρωποι να διώκονται από μεγάλα πάθη...

που ποτέ-δεν φαίνεται πουθενά-να επιχειρούν να τα αποφύγουν
απεναντίας,μοιάζουν σαν να τα κυνηγούν εκείνοι...

έχει μια γοητεία αυτό
δεν είναι ψέματα

σ'ευχαριστώ
σε φιλώ

anepidoti είπε...

εάν...
τότε δεν θα μιλούσαμε για μεγάλο έρωτα,
η πραγμάτωσή του, τον μεταβάλλει σε καθημερινότητα, απολύτως!
τυχεροί όσοι τον γνωρίζουν απραγματοποίητο,
τυχεροί, φαίδρα μου!

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
κι εγώ συγκινήθηκα από το ημερολόγιο της Πολυδούρη
και όχι μόνο από αυτό το απόσπασμα που παραθέτω εδώ αλλά
και από πολλά περισσότερα

κανένας κόπος
από το ίδιο βιβλίο,δηλαδή το Βρέχει Φως του Κωστή,
επέλεξα το παρακάτω απόσπασμα
που φωτίζει κάπως τα πράγματα και από την πλευρά του Καρυωτάκη:
μόλις σιγουρεύεται ο Άλλος για την πλήρη κατάκτησή της,αναδιπλώνεται.Παρουσιάζεται νευρικός κι απόμακρος.Προσπαθεί να της σβήσει τον πρώτο ενθουσιασμό,αποκαλύπτοντάς της μια ιστορία,για τον πρώτο εφηβικό του έρωτα που τον ακολουθεί ακόμα.[...]
Μιλάμε ότι ήταν γάτος ο Άλλος-Καρυωτάκης.Πρόκειται για μια κοπέλα-διάβασα εκ των υστέρων την αλληλογραφία της μαζί του-που τα γράμματά της δείχνουν ένα χαρακτήρα τελείως απλό κι ασήμαντο για κάποιον με τις δικές του απαιτήσεις από τη ζωή.Κι όμως,το αφήνει να γίνει θέμα βασανιστικό για τη Μαρία."Δυστυχισμένη για πάντα!Γιατί να το μάθω?[...]Όταν σκέφτομαι,μες στα νευρικά φιλιά που μου δίνεις,πως κάποια άλλη,που την έσπρωξε η μοίρα κοντά σου,πριν από μένα,σε δίδαξε να φιλείς έτσι[...]Όταν φανερά,ξάστερα βλέπω μες στα μάτια σου τον ταξιδιάρη λογισμό σου να φεύγει σαν πουλί μακριά μου".

Αφού δεν μπορεί να βγάλει άκρη με το σκοτεινό του χαρακτήρα,ακόμα και τα ποιήματά του προσπαθεί ν'αποκρυπτογραφήσει.Διαβάζει στίχους του όπως:"κι ήμουν στο σκοτάδι.Κι ήμουν στο σκοτάδι.Και με είδε μια αχτίδα.".Ή:"Ασημένιο το μέτωπο/και ωραία/τα μάτια σου εφωσφόριζαν γαλάζα/[...]η πεταλούδα πάντα θα πετάξει/αφήνοντας στα δάχτυλά της τη γύρη/θρόισμα το αντίο/το χέρι σου μετάξι/κι εχάθηκες/από το παραθύρι/η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...
και σκέφτεται:"οι πονεμένοι στίχοι του μαρτυρούν το μεγάλο του πόνο που έχυσε στην ψυχή του Εκείνη"

δεν μου αρέσει ο τρόπος που ο Καρυωτάκης χειρίζεται τον έρωτά του για τη Μαρία ενώ την αγαπάει

τον βρίσκω ύπουλο κι επιθετικό
μέχρι και δόλιο
θα έλεγα

στη διάθεσή σου
αν χρειαστείς και άλλο απόσπασμα

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα Λίτσα μου
σ'ευχαριστώ πολύ

το ίδιο πιστεύω κι εγώ

σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

ανεπίδοτη φίλη μου,
λες?
τότε γιατί νιώθω τόσο άτυχη?

το ανεκπλήρωτο είναι μια άγνωστη κορυφή
ίσως γι'αυτό μένει κορυφή ως το τέλος...
αλλά μπορεί και να λέω βλακείες

πάντως τα λόγια σου με μια δύναμη μυστική έρχονται πάντα την κατάλληλη
στιγμή να μου δώσουν θάρρος και δύναμη

σ'ευχαριστώ γι'αυτό
μακρινή μου φίλη
σε φιλώ κι εγώ

Ανώνυμος είπε...

Ώστε της έλεγε ψέματα!Για ποιο λόγο όμως?
Είναι επαρκές δείγμα το απόσπασμα αυτό για τον χαρακτήρα του?
Δεν ξέρω.Γιατί από όσα διαφαίνονται από αυτό,απογοητεύτηκα για εκείνον.
Όταν έχεις χρόνο,γράψε και κανένα άλλο απόσπασμα γιατί κάτι μου λέει ότι θα είχε τους λόγους του.
Δεν μπορεί να φερόταν τόσο δόλια σε μια άδολη γυναίκα που αγαπούσε τόσο πολύ!
Σου είπα πόσο μου αρέσει η σημερινή ανάρτηση?Στο είπα αλλά στο ξαναλέω.
Είναι τέλεια!Τόσο που σκέφτομαι να προφασιστώ ασθένεια και να πάω στο σπίτι να τη διαβάζω με την ησυχία μου.

Διάττων είπε...

Όπου βλέπω αναφορές των ονομάτων του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη, επεμβαίνω. Τους λατρεύω και τους δύο! Και να πληροφορήσω ορισμένους που είδα ότι έχουν κάποιες απορίες πάνω στο θέμα. Ο Καρυωτάκης δεν ήταν ερωτευμένος με την Πολυδούρη (όχι βέβαια πως ήταν αδιάφορος). Εκείνη ήταν που διακατέχονταν απ' αυτό το συναίσθημα κι εκείνη ήταν που τον πίεζε να παντρευτούν...

Φαίδρα Φις είπε...

sigma,
ωραία που σου άρεσε η ανάρτηση
κι εμένα μου αρέσει που τη συζητάμε

θα σου γράψω και άλλα το απόγευμα
γιατί τώρα διαβάζω και δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου

σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

diatton
καλώς ήρθες στον Προμηθέα
χαίρομαι που σ'αρέσει και σένα το σημερινό θέμα

αυτό δεν το ξέρω
ότι δηλαδή εκείνος δεν ήθελε,κι εκείνη τον πίεζε να παντρευτούν...

τότε γιατί της έγραφε ποιήματα?
γιατί την κρατούσε δέσμια σ'έναν έρωτα που κατά βάθος δεν ήθελε?
γιατί τη συναντούσε μυστικά και τη σκεφτόταν διαρκώς?

γιατί?

αν δεν είναι εγωκεντρισμός και εγωισμός αυτό,τι είναι?

αδιάφορος!
όχι,δεν θα το έλεγα
και θα παραθέσω αργότερα και άλλα αποσπάσματα και δικά του γράμματα σ'εκείνη

αλλά προφανώς τον διακατείχαν και κείνον διάφορα δαιμόνια

ήθελε να την έχει μόνο δική του
απελπισμένα ερωτευμένη με τον έρωτά του και με τα ποιήματά του
αφόρητος εγωισμός ή μήπως όχι

μ'ενδιαφέρει η άποψή σου
και θα χαρώ να την κουβεντιάσουμε

Ανώνυμος είπε...

Μαζί γράφαμε Πασιονάρια για αυτό δεν μπορούσα να αφήσω το σχόλιο.
Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Καλύτερα το απόγευμα που θα τα λέμε από το σπίτι.
Γιατί έχω και άγχος από εδώ,μην κάνω και κανένα λάθος και τρέχω για πολύ περισσότερες ώρες μετά.
Θα σε περιμένω το απόγευμα όμως.
Μη με ξεχάσεις με τις φωτιές που μας άναψες στη μέση του Γενάρη.
Ούτε βαλτή να ήσουν μάτια μου!

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
πρόσεχε τα λάθη...
ραντεβού το απόγευμα λοιπόν

Ανώνυμος είπε...

Καμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες
και στων ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα
τα δάκρυα μου στεγνωμένα τα 'βρες

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
και έχεις μεσ΄στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελά καθρεφτισμένο

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στ' άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου δίνονταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι

Ανώνυμος είπε...

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δεν θέλω να τη νοιώσει.
Δεν θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι`αυτό να την πληγώσει.

Έχω ένα κρίνο , κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμιά σκιά στη όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήσει,να το κόψει.

Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κ`είναι σα να`γινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.

Μια μαργαρίτα που`ναι αμφίβολη
μ`όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.

Κι άλλα λουλούδια που`ναι σύμβολα
κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικά μόνον ανθούνε.

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νοιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα`ναι ανίδεος
κι ούτε γι`αυτό θα μετανιώσει.

Ανώνυμος είπε...

Πάρ'τε το φως είναι η στιγμή
την θέλω όλη δική μου
είναι η στιγμή να κοιμηθώ
πάρ'τε το φως με τυραννά
μ' αρνιέται την ψυχή μου

Ανώνυμος είπε...

Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος

Ανώνυμος είπε...

Πάρε τα δώρα της ψυχής σου να 'ρθεις.
Σου ετοίμασα τη μαύρη κάμαρά μου.
Στον κήπο μου αρρώστησεν ο Μάρτης
κι αρρώστησεν ο Μάρτης στην καρδιά μου.

Πάρε του πόνου σου τη σμύρνα κι έλα.
Όλα θε να σ' αρέσουν, έχω κόψει
το ρόδο,στο παράθυρο, που εγέλα
την αυστηρή μου βλέποντας την όψη.

Πάρε απαλά τον οίκτο σου να φτάσεις
και πάρε του καημού σου τη γαλήνη.
Στα μάτια μου το χέρι θα περάσεις,
το βραδινό μου δέος για ν' απαλύνει.

Ανώνυμος είπε...

Τα γράμματά σου τα'χω,Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί,μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου,πόσα μου μιλούνε
μες τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν,γελάνε,κλαίνε,ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζήλια και την κάκια...

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε,Αγάπη μόνη,
βάρκες λευκές,τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι.Δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου.

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έρχονται.}

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια.Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη
κι έτσι βαθιά,γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη.

Ξεφεύγουνε απ'το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της.Τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε πολύ ωραίοι οι στίχοι.Είναι Πολυδούρη-Καρυωτάκης όπως ξέρω.
Πασιονάρια είσαι εδώ για να μιλούσαμε λιγάκι?
Περίμενα και τον διάτοντα να μας πει τι ξέρει επί του θέματος.

Φαίδρα Φις είπε...

sigma γεια
ξεμπέρδεψα σχεδόν από τα πρακτικά τουλάχιστον και ήρθα όπως σου είχα υποσχεθεί

μια νύχτα πριν φύγει από την Αθήνα ο Καρυωτάκης ήθελε να δει οπωσδήποτε τη Μαρία.το ίδιο βράδυ έμαθε από μια φίλη της-ο ίδιος έλειπε στην Ευρώπη για σπουδές,νομίζω στην Ελβετία-ότι η Μαρία αρρεβωνιάστηκε.
τότε,τη νύχτα εκείνη,την είδε στον ύπνο του,στο εξής όνειρο:
"ήμασταν μαζί,λέει,μισοξαπλωμένοι σ'έναν καναπέ,με παχιά αναπαυτικά μαξιλάρια.το παράθυρο ήταν ανοιχτό κι έμοιαζε μ'εκείνο το παράθυρο που είχα δει στο γραφείο του Άλλου.όμως μέσα στο όνειρο ήταν σκοτάδι,αλλά όχι απόλυτο.το λυκόφως των ονείρων.έξω από το παράθυρο φαινόταν η κορυφή ενός δέντρου.αργοσάλευε στο φύσημα του ανέμου και ασήμιζε,όπως το φύλλωμα της λεύκας.τα φύλλα του σιγοψιθύριζαν μια περίεργη γλώσσα σαν ανθρώπινη που όμως δεν καταλάβαινα.η Μαρία είχε τα βλέφαρα κλειστά,σαν να κοιμόταν.μια μαύρη πεταλούδα μπήκε απ΄το παράθυρο.έκανε μερικούς κύκλους ψηλά κι ύστερα πετώντας ήρθε και προσγειώθηκε πάνω στα μαλλιά της.ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα κατάμαυρα φτερά της κι έπειτα έμεινε με ακίνητα φτερά,όπως ο φιόγκος εκείνος που φορούσε σε μια φωτογραφία της που είχα δει.τότε η Μαρία άνοιξε τα μάτια της,που έκαιγαν από πυρετό,σαν αναμμένα κάρβουνα τρεμόφεγγαν,και ρώτησε:λοιπόν,τι λες?μου πάει,δεν μου πάει?"

ξύπνησε το πρωί μ'ένα περίεργο προαίσθημα.

εσύ καταλαβαίνεις πως δεν την ήθελε αυτή τη γυναίκα?

άσχετα με τι προσπαθούσε να πείσει-για μένα,ξεγελάσει-τον εαυτό του

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι μου φαίνεται.
Είχα την εντύπωση ότι ήταν και αυτός πολύ ερωτευμένος μαζί της.
Αλλά ίσως έχει δίκαιο ο diatton.
Μπορώ να σου πω αυτό που θα ήθελα να συμβαίνει.
Θα ήθελα να είναι αυτό που είπε η ανεπίδοτη.
Ένας απόλυτος,δυνατός,βαθύς,ακραίος,ανεκπλήρωτος έρωτας.

Φαίδρα Φις είπε...

κι εγώ θα το ήθελα
όμως ούτε την αλήθεια γνωρίζουμε
και επιπλέον εκείνος μου φαίνεται λίγο σαδιστής
σε σχέση με τα τρυφερά αισθήματά της
όπως και με την ευάλωτη ιδιοσυγκρασία της

νομίζω όμως ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το δικό του ιδιόμορφο μυαλό και την εξίσου ευάλωτη ψυχοσύνθεση

η Μαρία του γράφει:
μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μες στο σκοτάδι.δεν θέλω τίποτε άλλο.μόνο να φτάσω να σταθώ κοντά σου,τόσο που φτάνει να δω,να δω το πρώτο βλέμμα σου,εκείνο που θα μου ρίξεις όταν φτάσω,τις μικρές ρυτίδες στο πρόσωπό σου,να δω το χαμόγελό σου-πώς είναι όλα τους στο λογικό μου εδώ γραμμένα-να δω τα χέρια σου ν'απλώνονται σε μένα να με αγκαλιάσουν να δω,να νιώσω το φίλημά σου[...]θα ζήσω την πιο άχαρη ζωή χωρίς εσένα.βλέπω μπροστά μου δροσερά ν'ανθούν για μένα λουλούδια,κι όμως δεν τα θέλω και δεν τα χαίρομαι.έλα εσύ και στρώσε μου αγκάθια στο δρόμο να πατήσω.να χυθεί στάλα στάλα όλο μου το αίμα και να σβήσω μπροστά σου,μισημένη από σένα και περιφρονημένη"

ποιος ξέρει
τόσο μεγάλα λόγια
να τα πίστευε κι εκείνη?

τραγικά όμορφα
έως υστερικά...

Ανώνυμος είπε...

Επειδή είχε τέτοια ψυχοσύνθεση τον ερωτεύτηκε τόσο.
Για αυτόν έγραφε και ποίηση.
Από ένα σημείο και έπειτα μόνο για εκείνον έγραφε.
Ο Κώστας όμως φαίνεται ότι είχε αλλού το μυαλό του.Είχε και τη σύφιλη.
Να της το είχε πει άραγε?
Δεν ξέρω πόσο ελκυστικό είναι για έναν άντρα και ειδικά με το μυαλό και την ψυχολογία του Καρυωτάκη να του γράφεις τόσο σπαρακτικά γράμματα και να σε βλέπει να λιώνεις.
Μπορεί και να τον απωθούσε η ιδέα ότι τον ερωτεύτηκε έτσι μια γυναίκα που δεν την πολυήθελε κατά τα λεγόμενα του διάττοντος.
Μπορεί να του ήταν βάρος,να ένοιωθε τύψεις.Πολλά μπορεί...
Σαδιστής δεν το πιστεύω ότι ήταν.Μόνο περίεργος.Πολύ περίεργος.

Ανώνυμος είπε...

Τι έγινε?Βαρέθηκες?

Ανώνυμος είπε...

Δεν το έκανα επίτηδες με τον αναγραμματισμό.
Δαίμονες...

Φαίδρα Φις είπε...

δεν βαρέθηκα και για το λάθος αν δεν το ανέφερες
ούτε καν θα το έβλεπα

σκεφτόμουν ότι τι νόημα θα είχε να παντρευτούν αυτοί οι δύο ποιητές?

η ζωή τους ήταν εντελώς ασύμβατη με τα κοινά μέτρα τα "κανονικά"...

άκουσα κάποτε από κάποιον πως η Πολυδούρη φαινόταν πολύ στέρεα,με μεγάλο ψυχικό αυτοέλεγχο
και με χιούμορ
κάτι που δεν μπορείς να διακρίνεις
καθόλου από τα ποιήματά της

ήθελα να σου γράψω και το παρακάτω απόσπασμα
όχι ότι θα βγάλουμε άκρη αλλά για την ιστορία.

"και τι σημαίνει αταίριαστη ψυχή?να εύχεσαι να μη βρεθείς κοντά σε τέτοια.αταίριαστη ψυχή σημαίνει αδιέξοδο.τον αταίριαστο ούτε η ίδια η ζωή δεν τον χωράει.και πώς να τον χωράει?αφού τίποτα δεν μπορεί να καταπραϋνει την αγριάδα της καρδιάς του.και μένει πάντα αταίριαστος ο αταίριαστος,γιατί ο τρόπος που αισθάνεται τα πράγματα διώχνει από κοντά του κάθε ταίρι.ο έρωτας σ'αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα άλλοθι.κι η ερωτική απογοήτευση άλλοθι επίσης.δεν του κάνει το ένα,δεν του κάνει το άλλο.νιώθει συνέχεια προδομένος και απογοητευμένος,επειδή οι άλλοι δεν τον κατανόησαν.πώς όμως να συμβεί αυτό,αφού ο ίδιος είναι ανίκανος να κατανοήσει τον εαυτό του?μια τέτοια αταίριαστη ψυχή τα θέλει όλα,εδώ και τώρα,αλλά συγχρόνως,δεν της αρκεί τίποτα."

θα με συγχωρήσεις αν δεν γράψω άλλο
δεν κουράστηκα,ούτε βαρέθηκα

απλώς με θλίβει να μιλάω γι'αυτό
το θέμα
χωρίς αιτία
έτσι...

σε φιλώ και σ'ευχαριστώ για την παρέα

Ανώνυμος είπε...

Αχ,βρε Πασιονάρια...
Φυσικά και θα σε καταλάβω και θα σε συγχωρήσω.
Ό τι θέλεις να συζητήσεις,ακόμα και διαφορετικό θέμα που θα σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα,εγώ εδώ θα είμαι.
Αν όχι πάλι,σου εύχομαι καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.
Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ για την συντροφιά σου.

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
καλημέρα
να είσαι καλά

Βασίλης είπε...

Σύμβολα εμείνανε καιρών που απάνω μας βαραίνουν
Άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
Τάφοι που πάντα με ανοιχτή χρονολογία προσμένουν,
Γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Κ. Γ. Καρυωτάκης
…………………………………………………………………………………
άλυτοι οι γρίφοι,…
και τους πήραν μαζί τους
ο καθένας με τον τρόπο του,…
………………………………………………………………………………………
όμορφη η ανάρτηση και τα θερμά σχόλια,… φωτίζουν πλευρές αυτής
της ποιητικής,… τραγωδίας.
και των δύο η στάση μου μοιάζει επιβεβλημένη άρα παραμορφωμένη σε σχέση με τα αισθήματα τους,...

Καλημέρα καλή μου Φαίδρα

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου καλημέρα
θλιβερό κι αυτό το ποίημα του Καρυωτάκη που έφερες

ο καθένας επέλεξε το δρόμο της καταστροφής του...

αλλά δεν ξέρω,πόσο αυτό το ολέθριο τέλος είχε να κάνει με την ιδεατή αγάπη

έτσι θέλουμε να τους έχουμε στο μυαλό μας

εμβαθύνοντας όμως στο θέμα,από χθες
ολοένα πιστεύω
πως η επιλογή αυτή
-και στους δύο αναφέρομαι-
σχετίζεται με τις εμμονές και τα φορτία του καθενός χωριστά

όχι μαζί.

ευχαριστώ καλέ μου
σε φιλώ
σου λέω καλημέρα