Μεσαιωνικό υστερόγραφο

Έγραφε ερωτικά γράμματα και τα πετούσε στο δρόμο.Χωρίς υπογραφή,χωρίς ημερομηνία,χωρίς όνομα παραλήπτη.Και σε καλούσε να πας να τον βρεις,η καρδιά του χτυπούσε για σένα,για σένα άνοιγε τα μάτια το πρωί,για σένα τά'κλεινε το βράδυ,για σένα έγραφε αυτά τα γράμματα και τα πετούσε στο σκοτάδι.Συνήθως άρχιζε ή τελείωνε μ'εκείνα τα τεθλιμμένα στιχάκια:"Λάβε χαρτί χωρίς ψυχή/και σώμα δίχως αίμα...".Ή άλλα που δεν τα ξέραμε:"Ο έρως κόβει γόνατα/κι οι λογισμοί γερνούνε/κι εγώ που τά'χω και τα δυο/πώς δε με καταλυούνε".Ποτέ δε μάθαμε ποιος είναι.Εικασίες μόνο,χειρότερες κι από την πλήρη άγνοια.Σήμερα ήταν αυτός,αύριο εκείνος,μεθαύριο κινδύνευες να είσαι εσύ,να είμαι εγώ.Όποιος κι αν ήταν,δίπλωνε το χαρτί στα τέσσερα και το άφηνε να το πάρει ο άνεμος,να το πάει όπου θέλει.Τό'βρισκες στα πιο απίθανα σημεία.Στους δρόμους,κεντρικούς κι απόκεντρους,στα ρείθρα,κάτω απ'τα τραπέζια στα καφενεία,κάτω από παγκάκια,κάτω απ'τα πόδια σου,συχνά και πιο μακρυά,σκαλωμένα πάνω σε πουρνάρια,σε βατομουριές,ή ανάμεσα στα κομμένα ξύλα για το χειμώνα στα υπόστεγα.Πάνω σε τάφους στο κοιμητήριο,κι εκεί ακόμα.Πολλά τα μούσκευε η βροχή ή βαρειά πάχνη,και η μελάνη από την πέννα διαστέλλετο,οι χαρακτήρες πάνω στο χαρτί έμοιαζαν με μπλε νιφάδες χιονιού σε μεγέθυνση,έπαιρναν σχήματα αμοιβάδας.Άλλοτε διαλύονταν τελείως,έπαιρνες το χαρτί κι έσταζε σαν σουπιά.Σπανίως, άφηνε να διαφανεί η ταυτότητα του φύλου του.Άντρας.Ελάχιστα μιλούσε για το άτομό του,με τρόπο έμμετρο.Ό,τι κυρίως εκθειαζόταν σ'αυτά τα γράμματα,ό,τι απελπισμένα αναζητιόταν και δε βρισκόταν,ήσουν εσύ-το κέντρο του κόσμου!Κάποτε σταμάτησαν.Έφυγε ή πέθανε ή κουράστηκε ή ποιος ξέρει τι άλλο.

Ζυράννα Ζατέλη