CHRISTMAS SPIRIT-

Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων,συμπληρώνω χρόνια.Αυτό δεν θα το αποφύγω ποτέ.Πάντα στην έξοδο θα με περιμένουν γενέθλιες ρωγμές.Σουρωμένος από κουραμπιέδες και αγάπη.Τα χέρια μου θα γεμίζουν από μάγουλα μαμάς και τα λιγοστά μαλλιά του πατέρα μου.Τόσα χρόνια τους περιμένω να κάνουν ένα διάλειμμα,να θυμηθούμε παλιές μέρες,αλλά εκείνοι συνεχίζουν να μεγαλώνουν και "φεύγουν".Αποφασισμένοι άνθρωποι.Σε κάποια στροφή θα τους χάσω.Θα γυρίσω να δω και δεν θα με ακολουθούν.Αυτές οι βόλτες μοιάζουν με εφόδους σε πολεμικές ταινίες.Πέφτει ο κόσμος δίπλα σου κι εσύ συνεχίζεις.Παραμονές Χριστουγέννων έριξα το λευκό της παρθενιάς μου στην κάλπη που ψηφίζαμε για έρωτα.Δε θυμάμαι τ'όνομά της.Ξερνούσε κόκκινο κρασί στο πεζοδρόμιο.Ξημέρωνε στην Αλεξάνδρας και οι περαστικοί την περνούσαν για ματωμένη.Καλά Χριστούγεννα!Τσιγάρα του σκοτωμού.Κερδισμένα στα χαρτιά.Το απόγευμα κρέμασα άλλο ένα στολίδι στο δέντρο.Αυτόχειρες μπάλες φορτώνουν με χρώματα τα έλατα.Του Αι-Γιαννιού θα μαζέψουμε τη σοδειά.Μπαμπάκι για χιόνι,στη φάτνη και τσιρότα στην κορυφή να σταθεί το αστέρι.Ό,τι κι αν γίνει,ποτέ δε θα νιώσω περισσότερο ευτυχισμένος.Θεϊκή γιορτή.Πιστεύω.Στον Αϊ-Βασίλη,το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τον Πήτερ Παν,που επειδή πετάει οι ορθολογιστές του ρίχνουν φλιτ.Λογιστές σκέτοι.Τη διάβασα την οικονομία τους.Εν μέρει τη σπούδασα κιόλας.Έχουν δίκιο.Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι.Η αλήθεια τους είναι φονική κι ο αντίλογος δεν στέκεται.Αλλά είμαι σίγουρος και για κάτι ακόμη.Και η ποίηση μπορεί να γίνει αδυσώπητη και φονική.Ίσως περισσότερο.Μπορεί μ'ένα στίχο να σε κάνει να αυτοκτονήσεις,ακριβώς όπως τα χρέη σου στην τράπεζα.Αρκεί να τη δεχτείς.Δεν υπόσχεται πιο εύκολο βίο αλλά πιο αξιοπρεπή θάνατο.Από κει και πέρα επιλέγεις.Ανοίγεις το στόμα σου και φωνάζεις πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.Να ζεις.Φέρνω στο μυαλό μου τα δύο προηγούμενα Χριστούγεννα.Πρόπερσι τουρίστας στη Νέα Υόρκη,πέρσι στρατιώτης στη Λάρισα.Τη μια χρονιά πολίτης του κόσμου,με ύφος και καρδιά "νικητή" στο Μανχάταν,και την άλλη ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι στα άγρια γούστα μιας μοναξιάς πιο σκληρής κι από την εγκατάλειψη των πεθαμένων αεροπλάνων που φύλαγα στη σκοπιά μου.Είχα δίκιο που ένιωθα έτσι και τις δύο φορές.Είχα δίκιο που τη μια χρονιά κοιτούσα το κοριτσάκι με τα σπίρτα,στα πόδια και στο λαιμό,σαν σαλεμένος παιδεραστής και την άλλη το περίμενα σαν μία ελάχιστη,έσχατη παρηγοριά,σαν ένα παιδικό όνειρο στην άκρη ενός στρατοπέδου.Είχα δίκιο λοιπόν.Ικανός για όλα.Και για τα πηλίκια των λογιστών και για τις βιολέτες των ποιητών.Και νομίζω πως έχω δίκιο όταν στο πρόσωπο κάθε εγκληματία βλέπω τα μάτια της μάνας μου.Αν τα έβλεπαν όλοι,ίσως να μη φτάναμε στο τέλος του αιώνα να μιλάμε για θανατικές ποινές.Ξέρω πως υπάρχουν και τα μάτια των μανάδων των θυμάτων.Τι είναι τώρα αυτό?Αντίλογος?Ακρωτηριασμένη λογική είναι.Η λογική του κρότου.Μην περιμένεις πάντα ν'ακούσεις το "μπαμ".Κάποιοι υμένες σχίζονται γλυκά.Ούτε "κιχ" δεν κάνουν...

Οδυσσέας Ιωάννου

24 σχόλια:

kyriaz είπε...

Εξαιρετικό-μ' έκανε ν' ανατριχιάσω.
Από τα "Κέρματα" είναι;

Φαίδρα Φις είπε...

Γιάννη ναι,από τα "κέρματα"
και κάποια άλλα κείμενά του από κει μου προκαλούν ρίγος

γιατί άλλαξε τόσο πολύ ρε γμτ?

ευχαριστώ
σε φιλώ

kyriaz είπε...

Έχουμε ξαναμιλήσει για τον Ιωάννου-θυμάσαι;...
Οι στίχοι του στο τελευταίο cd του Μικρούτσικου με τη Ρίτα Αντωνοπούλου είναι μετριότατοι-τους "ανεβάζει" η μουσική του Μικρούτσικου.

Δεν ξέρω στ' αλήθεια τι έχει πάθει.
Μάλλον η έμπνευση είναι...περαστική,σαν ίωση,για κάποιους.
Καλό σου απόγευμα.

Φαίδρα Φις είπε...

το θυμάμαι,
συμφωνώ για τους στίχους του στον τελευταίο δίσκο με το Μικρούτσικο

ήταν όμως μια εποχή που τον άκουγα καθημερινά 6-8,διάβαζα όσα έγραφε,
στο "κορίτσι του φρουίτ-παντς στα "κέρματα",στο περιοδικό μελωδία στο "δίφωνο",στο Ως3.

ένιωθα καλά όταν έκανε πρόγραμμα και όταν τον διάβαζα

από ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό σημείο και μετά
-και το έχω αυτό το σημείο,είναι σχεδόν μόλις μπήκε το 2006-
άλλαξε,σκέφτεται,μιλάει διαφορετικά,

κρατάει αποστάσεις,

σαν να του συνέβη κάτι πολύ σοβαρό

ή σαν να έπαθε μετάλλαξη από μια αιτία όχι προφανή
τουλάχιστον σε μένα

ανεξήγητο...
και κρίμα

καλό απόγευμα κι από μένα

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχοι στίχοι... κάπως έτσι νιώθω και εγώ αυτά τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν...

Δεν τολμώ να αγγίξω στολίδια και δέντρα... κόκκινος Δεκέμβρης, κόκκινα όνειρα, κόκκινοι άνθρωποι... κόκκινα Χριστούγεννα.

Τα χριστούγεννα μας θα είναι κόκκινα για φέτος...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Πειράζει που θέλω να πιστεύω ακόμα στα παραμύθια;
Πειράζει που θέλω όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε ένα;
Πειράζει που δεν θέλω να υπάρχουν εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενοι;
Πειράζω που θέλω να περάσω Χριστούγεννα με τους γονείς μου
που ξέρω πως λιγοστεύουν οι μέρες τους;
Καλό απόγευμα κορίτσι μου.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων...
Γενέθλιες ρωγμές...
Γονείς που μεγαλώνουν και "φεύγουν"...
Κερδισμένα στα χαρτιά τα τσιγάρα του σκοτωμού...
Αυτόχειρες μπάλες...
Αδυσώπητοι αριθμοί κι αδυσώπητη ποίηση...
Λογιστές σκέτοι...
...Και νομίζω πως έχω δίκιο όταν στο πρόσωπο κάθε εγκληματία βλέπω τα μάτια της μάνας μου.Αν τα έβλεπαν όλοι,ίσως να μη φτάναμε στο τέλος του αιώνα να μιλάμε για θανατικές ποινές...

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΞΩ ΑΠ" ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ και τις γιρλάντες με τα φωτάκια για να καλύπτουμε την πραγματικότητα...

Φιλιά Φαίδρα!

Δανάη είπε...

Zωγραφίζει εδώ ο Ιωάννου...

Υπέροχη επιλογή...

Να είσαι καλά,Φαίδρα...

Ανώνυμος είπε...

"Σε κάποια στροφή θα τους χάσω.Θα γυρίσω να δω και δεν θα με ακολουθούν.Αυτές οι βόλτες μοιάζουν με εφόδους σε πολεμικές ταινίες.Πέφτει ο κόσμος δίπλα σου κι εσύ συνεχίζεις.


Πιστεύω.Στον Αϊ-Βασίλη,το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τον Πήτερ Παν,που επειδή πετάει οι ορθολογιστές του ρίχνουν φλιτ.

Και η ποίηση μπορεί να γίνει αδυσώπητη και φονική.Ίσως περισσότερο.Μπορεί μ'ένα στίχο να σε κάνει να αυτοκτονήσεις,ακριβώς όπως τα χρέη σου στην τράπεζα.Αρκεί να τη δεχτείς.Δεν υπόσχεται πιο εύκολο βίο αλλά πιο αξιοπρεπή θάνατο.Από κει και πέρα επιλέγεις.Ανοίγεις το στόμα σου και φωνάζεις πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.Να ζεις."

Κανονίζοντας πως θα περάσουμε οικογενειακά τα Χριστούγεννα,
που θα φάμε ανήμερα,αν θα πάω στο ρεβεγιόν πρωτοχρονιάς..

..περπατώντας στους ανυπόφορα κίτς στολισμένους δρόμους από τον Δήμο και ζαλισμένη από τα τρελα φωτάκια και τους δεκάδες Αη βασίληδες που ανεβοκατεβαίνουν τα άδεια στολισμένα μπαλκόνια..

..χτυπημένη κατάστηθα από ευχές και ζωγραφιές των 6χρονων μαθητών μου και αναλογιζόμενη πόσο εύκολα, παρά τις αυτο-υποσχέσεις, μπορεί να γίνει κάποιος γαίδαρος για το μόλις 2 μηνών μέλλον βαφτιστήρι του πριν γίνει καν ακόμα νονός, αφού έχει ήδη τόσο καιρό να το επισκεφτεί..

..διάβασα αυτό το κείμενο του Ιωάννου και ζήλεψα τα χριστούγεννα όπως ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τα έχει βιώσει..

..πάντα ήξερα ποιός αγοράζει τα δώρα, κάποιες φορές μαλιστα ήμουν κι εγώ αυτός,ξοδεύοντας τα λεφτά από τα κάλαντα σε δώρα για όλους, τί να πάρω για μένα άλλωστε; τα είχα όλα..

..σήμερα η μανούλα με ρωτά δειλά, για να μην τα ακούσει πάλι,"Εσύ Πεννούλα πότε θα στολίσεις;"
Ξέρει πως φέτος θα στολίσω πάλι χιόνι και ένοχη αθωότητα..

So, this is Christmas..

Πέννυ

quartier libre είπε...

@
και βέβαια,
εγώ, το χεστρόνι,
δεν άντεξα να το δω όλο...
Ακούς;
ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΟ ΒΊΝΤΕΟ, απ' τη μέση!
Ακούς;
Ακούω, να λες...

Φαίδρα Φις είπε...

oδοιπόρε...
"καλά" κόκκινα Χριστούγεννα λοιπόν...

καλημέρα
σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

Σοφία όχι μόνο δεν πειράζει,
αλλά συνέχισε να ονειρεύεσαι
αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί
κανείς να στο στερήσει

καλημέρα
ευχαριστώ
σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

Λίτσα,
δεν μπορούν να καλύψουν τίποτα πια

στο χέρι μας είναι και τα πιο βαθιά "αποκαλυπτήρια"...

ευχαριστώ σε φιλώ
καλημέρα

Φαίδρα Φις είπε...

Δανάη ευχαριστώ πολύ
είναι αλήθεια δυνατό το κείμενο

καλημέρα
σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

Πεννάκι...
θλίψη απέραντη

το στόλισμα αυτό είναι δεδομένο
και διασφαλισμένο

χωρίς διαφυγή...

καλημέρα
φιλάκι

Φαίδρα Φις είπε...

quartier
καταλαβαίνω...

πίστεψέ με σε καταλαβαίνω

σε φιλώ
καλημέρα

Βασίλης είπε...

Ελάτε να στολίσουμε μαζί


«Ήλιε, θα σε κοιτάξω στα μάτια
εως ότου ξεραθεί η όρασή μου
να γεμίσει κρατήρες με σκόνη
να γίνει σελήνη δίχως διάστημα
κίνηση, ρυθμό
χαμένος διάττων εσβεσμένος από αιώνες
καταδικασμένος ν’ ακούει κραυγές ανθρώπων
ν’ ανασαίνει πτωμαΐνη λουλουδιών.
Ο Άνθρωπος πέθανε! Ζήτω ο Άνθρωπος!»

Μίκης Θεοδωράκης _Ο Ήλιος και ο Χρόνος,1967
……………………………………….
Το κείμενο του Οδυσσέα φοβερό και τόσο πικρό
Σαν αληθινό δικό μας,…..
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Δυνατή μαχαιριά!Το βίντεο είναι απίστευτο!
An eye for an eye
Will make us all blind...

Φαίδρα Φις είπε...

Βασίλη μου όπως το λες...
αληθινό σαν δικό μας.

ευχαριστώ για τους στίχους

σε φιλώ

Φαίδρα Φις είπε...

sigma
ευτυχώς μας πλήγωσε-κάποιους-το μαχαίρι αυτή τη φορά τουλάχιστον...

ευχαριστώ

Unknown είπε...

Ενδιαφερον blog σε προσκαλώ και στο δικό μου.

anepidoti είπε...

Δεν μας βλέπω φέτος να ξεστομίζουμε ευχές εύκολα,
άλλα τα γεγονότα κι οι καταστάσεις
στην αντίπερα όχθη απ' τα φωτάκια
σαν σαστισμένοι μιλάμε και αναπνέουμε..
κάποτε "αντάμωσα" με τον ιωάννου
να πω δεν πολυξαφνιάζομαι απ' την αλλαγή...
δεν έχει και σημασία
τα κέρματά "σου" υπέροχα, αυτό έχει σημασία!
σε φιλώ!

Φαίδρα Φις είπε...

Μάνο καλώς ήρθες.
ευχαριστώ για την πρόσκληση
θα περάσω

καλημέρα

Φαίδρα Φις είπε...

φίλη μου ανεπίδοτη
να σου πω ότι δεν έχεις δίκιο?
ψέματα θα σου πω...

τον Οδυσσέα τον θαύμαζα πολύ
τον παρ-ακολουθούσα και τον "αντέγραφα"...
κατά κάποιο τρόπο τον έχω σπουδάσει

πώς να του συγχωρήσω την απογοήτευση...

καλημέρα
ας τη λέμε μήπως την πιστέψουμε...
σε φιλώ κι εγώ