ΕΝΤΡΟΠΙΑ

Θα πιω να μεθύσω ,
να μη μπορώ ν’ ανασάνω ,
να μην έχω πια στρώμα για ύπνο.
Θα υποβάλλω σε μένα
φθορά μεγαλείο ,
στο μυαλό κατηφόρα .

Δεν θέλω επιχειρήσεις αναστήλωσης:
ιατρικές συνταγές , ορούς νοσοκομείων ,
ή κολάσεις ψυχιατρικών θαλάμων .
Θα επιδεινώσω την αρρώστια μου
να μη μπορώ ν’ ανασάνω ,
στο μυαλό μου να χάνομαι ,
στο κρεβάτι να καίγομαι .

Άσε άλλους να φτιάχνουν
ισχυρούς καταψύκτες
να μη σαπίζουν τα κρέατα ,
να μη βρωμίζουν ιδέες ,
που σωρός κρεμασμένες
στα εθνικά κρεοπωλεία
αυνανίζονται , ιδρώνουν,
τελικά επιβιώνουν
στων βουνών τις κεραίες ,
στων κομπιούτερ τις μνήμες.
Άσε άλλους να φτιάχνουν
κρατικούς καταψύκτες
να μη σαπίζουν τα πτώματα.

Εγώ θα πιω να μεθύσω,
να μη μπορώ ν’ ανασάνω ,
να μη μπορώ να κουνήσω .
Το μυαλό μου σε δίνη
θα διαλύει δομές .
Μ’ ένα βλέμμα φωτιά
θα γυρνάω στους δρόμους
έτοιμος να αρπάξω
απ’ το λαιμό τον καθένα .
Έτοιμος να ξαπλώσω
στη μέση του τρόμου ,
στο λιβάδι των stop ,
στ’ ανθισμένα φανάρια ,
να περάσει από πάνω
με μεγάλη ταχύτητα
ένας οίκος τυφλών,ένα ίδρυμα -νεότης ,
μια ομάδα του μπάσκετ
ένα νέο σχολείο ,ένα σύστημα υγείας ,
ένας βρεφονηπιακός σταθμός ,
ένα άσυλο φρενοβλαβών ,
μια θεόρατη πόλη ,
να με κάνει συντρίμμια
κι ούτε καν να σκεφτεί
να πατήσει το φρένο .

Να περάσει από πάνω
μια θεόρατη πόλη
μια τεράστια κατάψυξη ,
μια δομή προς την τάξη ,
μια μαθηματική ακρίβεια ,
μια γωνία 2π ,
μια ριπή ορθολογισμού ,
ένας ψηφιακός κινητήρας ,
πέντ’ έξι πανεπιστήμια ,
μία τέλεια κατάψυξη
ενός τέλειου προγράμματος .

Κι εγώ ,που τόσα χρόνια τις έφτυνα
και κρυστάλλωνε το σάλιο μου,
και γινόταν ένα μ’ αυτές
κι ενώ έμπαινα σαν ήλιος
στους πάγους τους ,
κατέληγα μαύρη πέτρα , κρύα ,τώρα …

Τώρα θα πιω να μεθύσω ,
ν’ ανέβει ο πυρετός μου,
ν’ ανέβει η αταξία μου ,
να φλέγομαι ολόκληρος ,
σαν κούτσουρο θανάτου
και θα ρουφήξω τη φωτιά ,
τον μέσα μου αέρα .

Ύστερ’ αργά θα αδειάσω
τα γεμάτα πνευμόνια μου
μ’ ένα χούουουουυ …
κατάμουτρα στους καταψύκτες.
Και θα λιώσουν οι πάγοι τους όλοι
θα φανούν των αιώνων
και του αιώνα τα πτώματα .
Θα ξεφυσώ ώρες πολλές ,
ίσως μέρες και χρόνια .

Θα καούνε οι μνήμες
και σκουπίδια θα γίνουν
οι δομές τους της τάξης .

Και όχι πως δεν ήταν
καλό τους το πρόγραμμα
ή πιο ξύπνιος εγώ
ή πως έκαιγε τόσο
η στερνή μου εκπνοή
μα γιατί , μα γιατί
θα’ χα πιει να μεθύσω
και γιατί
η πορεία προς την τάξη
είν’ ο άκαρπος δρόμος
της άνοιας του νομοθέτη ,
και της παράνοιας του φύλακα .
Η πορεία προς τη φθορά ,
την αταξία ,είν’ ο αιώνιος δρόμος
της διάνοιας της φύσης
και της φύσης
της διάνοιας του ανθρώπου .



Το ποίημα Εντροπία ανήκει στον Αλέξανδρο Ανδρουλάκη-
Σολωμάντζαρο,όπως λέει ο ίδιος έχει γραφτεί πριν από πολλά χρόνια.

Αλέξανδρε ευχαριστώ.