Η Μοναξιά είναι από Χώμα

Ο καιρός καλεί δεν καλείται.Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό.

Γι'αυτό και κάνω ξόρκια,εύχομαι και προσεύχομαι εκείνο που μ'έδενε τόσο τυραννικά μαζί σου να μην είναι αληθινό γιατί χάθηκα.Παντοτινά θα καταδικαστώ στην τυραννία σου.

Τι θ'απογίνω αν είναι έτσι?Πώς θα παρηγορηθώ,με τι υποκατάστατο υποκαθίσταται το αληθινό?Τι θ'απογίνω μακρυά σου?[...]Οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν πέρα απ'τα όριά τους με τον έρωτά σου.Οι οξυμένες αισθήσεις μου σέρνουν ολάκερη την ύπαρξή μου προς τις πηγές σου.Η ύψιστη ευχαρίστηση που μου έδωσαν οι ευτυχίες κι οι δυστυχίες σου έχουν πλέξει δίχτυ πυκνό,ορίζοντα γύρω μου που δεν αφήνει να φανεί τίποτ'άλλο.Πρέπει να το σχίσω το δίχτυ της ευχαρίστησης να δω πιο πέρα.Είναι σειρήνα που ελκύει και καθηλώνει και καθηλωμένος δεν πας πουθενά,εξαφανίζεσαι όταν δεν πας πουθενά.Πέρα απ'την ευχαρίστηση ή δεν υπάρχει τίποτα ή υπάρχει το αληθινά μεγάλο.Αυτό και μόνο αυτό θέλω ν'ανακαλύψω κι άλλο στάδιο στη ζωή μου δεν μένει.

Δεν μπορεί να ζούμε μόνο για την ευχαρίστηση.Κι αν ο μαγνητισμός είναι πανίσχυρος,είναι ίσως που η νίκη του μας επιφυλάσσει θαυματουργό φέγγος.Πώς να περιφρονήσω την ευχαρίστησή σου αγάπη μου? Τι μπορεί να μου ανταμείψει την απώλειά σου?Η περιφρόνηση της ανταμοιβής είναι η μεγαλύτερη απελευθέρωση και πώς πετυχαίνεται...Λόγια,λόγια,μαγευτικά κι ακατόρθωτα.Μ'ενθουσιάζουν και με τρομάζουν.[...]

Πρέπει ν'αποτοξινωθώ απ'τις εντάσεις μου,τις εκστάσεις μου,τις αγωνίες μου,τους τυφλούς μου πόθους.Να ηρεμήσω,να χαμηλώσω,να γίνω έτσι που τα αισθητήριά μου ν'αρχίσουν να δουλεύουν σε απαλότερους τόνους.

Υπολογίζω στο χρόνο που ρέει,στην απόσταση που μας ασφαλίζει,στον καθαρό αέρα που διαπερνά τους πόρους μου,στη χειροναξία που με καταπονεί,στη σιωπή της ερημιάς,στις νύχτες που ακίνητος ακούω το πάτωμα να τρίζει.

Μάρω Βαμβουνάκη.

εκδ.Φιλιππότη,1990

Κρατικό βραβείο 1988