Σ'αυτή την απέραντη θλίψη των χειμώνων,
ενώ η ζαρωμένη γη συστρέφεται
και κάτι τελειώνει,που κάποιοι το ονομάζουν αιώνα
ή με αδικαιολόγητο καμάρι χιλιετία,
και ο κύριος Swatch προτείνει έναν καινούριο χρόνο
παγκόσμιο,επαναστατικό,που να χωρίζει
τη μέρα σε χίλιες μονάδες ίδιες για όλους
και όλοι τελικά θα είναι στην ώρα τους
στο δίκτυο,στην ερημιά,στην κατευθυνόμενη
καταστροφή,ευτυχώς άδειοι από χρόνο ή παρελθόν,
ανώφελα προσανατολισμένοι σε ένα μέλλον εικονικό
παγκόσμιο και ανύπαρκτο,χάρη στο οποίο
η γη του παρόντος θα είναι ελαφριά,
σ'αυτή την απέραντη θλίψη των χειμώνων,
η νονά μου Ιντέλμα Φορμέντι Μπουσσολίνι
ενενήντα εννέα χρόνων,σχεδόν τελείως κουφή,
ξέφυγε από την επιτήρηση,βγήκε στο μπαλκόνι
και τους κοιτά και ρητορεύει.
Μπροστά
βρίσκει γειτονιές πάνω σ'ένα φόντο από σύννεφα,
παράθυρα με γυναίκες,των οποίων αγνοούσε
το όνομα,τις αγωνίες,τις χαρές.Κινήσεις
ακατανόητες γρήγορων τραίνων,
κάρτες μαγνητικές πάχους μιας όστιας,
κεραίες παραβολικές και συμπλέγματα καλωδίων.
Και κει ψηλά,πάνω στην οθόνη των νεφών
ανάμεσα σε ίχνη από τζάμπο και δορυφόρους,
ένας αιώνας της τρέχει
σε ασπρόμαυρη εικόνα:κάρα
με πεθαμένους που περνούν στους δρόμους του Λουγκάνο,
ο πατέρας που αγάπαγε το τυρί και το καλό κρασί,
η τσιγγουνιά των πλουσίων,ρολόγια
με ελατήριο κουρδισμένα και ξεκούρδιστα,μια μυρωδιά χώματος
και κότες.Ρανταμές,Ριγολέττο,της διφθερίτιδας
ο πυρετός,ο τύφος,δύο πόλεμοι,ο θείος Λάμπο,
το Μπέργκαμο και τα υπερατλαντικά,μια κήλη,
το καφέ της σελήνης,σύνορα,πρόσφυγες
και μια ακολουθία προσώπων
ξεχασμένων τώρα πια και χωρίς όνομα.
Θεωρεί τον εαυτό της ξεχασμένο στο μπαλκόνι.Εάν είχε διαβάσει
Ezra Pound θα νόμιζε ότι είναι ο Ezra Pound,
γερμένος στην Πίζα,
όμως είναι μονάχα αυτή,το μικρό
θραύσμα,μια σαύρα
πολύ γριά για να περπατάει πάνω στον τοίχο.
Και λέει πράγματα παράλογα.
Ξεσηκώνει τους γείτονες.
Φωνάζει τον αέρα.
Το παραλήρημά της χάνεται το βράδυ.
Τα λόγια της θα τα διηγείται για πολύ καιρό
γελώντας.Μονάχα άνεμος
κίνηση του ανέμου.Κενός.Όμως εάν ένας αργοπορημένος
τρελός ή η πρώτη νυχτερίδα του λυκόφωτος
συγκέντρωνε αυτές τις δονήσεις
μεταδίδοντάς τες αλλού,σαν ένα άμορφο
βόμβο.Εάν αυτός ο βόμβος,ο αδύνατος
παλμός του καιρού της προκαλούσε
με ύποπτες μεθόδους ελαφρές παραμορφώσεις
ηλεκτρομαγνητικές,ίσως ακόμη και
μια πολύ σύντομη δόνηση τάσης,
εάν αυτό,που δεν μπορεί ν'αποκλειστεί,συνέβαινε,
μπορούμε να ελπίζουμε ότι σε ένα πολύ ακαθόριστο σημείο
του διαστήματος,του καινούριου χωροχρόνου,ένας τερματικός
σταθμός
ανώνυμος,στο βάθος ενός δωματίου
ή ενός γραφείου,που φαίνεται ή όχι,βουητά
σε μια λάμψη αλαφρογάλαζη,
θα έλαμπε για μια στιγμή ο παράξενος
ειρωνικός χαιρετισμός της:"και τώρα,αγαπητοί,
σας αφήνω την καληνύχτα μου".
Από τη συλλογή Pietra sangue(Πέτρα αίμα)
Μετάφραση:Γιάννης Παππάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου