Παραλήρημα-Γιώργος Σκούρτης

Πες μου πώς αυτοκτονείς,να σου πω ποιος είσαι.Γιατί όταν κάνεις απόπειρες,εντάξει,το ξέρω κι εγώ.Κι εγώ έπεσα για ν'αυτοκτονήσω,αλλά δεν...Μήπως πρέπει να φωνάξουμε κάνα παπά να μου δώσει την τελευταία θεία κοινωνία ή μήπως το έχουνε ήδη κάνει?Πήρα το συγχωροχάρτι?"Ελέησέ με,ω θεέ,κατά την αστείρευτη αγάπη Σου!".Ναι,αυτό είναι,το βρήκα.ΜΕΤΑΝΟΙΑ.Αμάρτησα,άρα πρέπει να μετανοήσω.Αληθινά όμως,αληθινά και ζωντανά-όχι πεθαμενατζίδικα.Είμαι βρόμικος,κηλιδωμένος και αχρείος.Και τώρα ζητάω να σβηστούν οι ανομίες μου και να καθαριστούν,να καθαριστώ μέχρι να γίνω λευκότερος κι από το χιόνι,να αποκατασταθεί μέσα μου η χαρά κι η ευφροσύνη κι ο Κύριος ο θεός μου ν'ανανεώσει το μουχλιασμένο από την αμαρτία πνεύμα μου.Για κάτσε...μήπως είμαι ο Χριστός?Μήπως θέλησα να σκοτωθώ φορτώνοντας στους δικούς μου ώμους τις αμαρτίες των άλλων?Πληρώνω εγώ με το αίμα μου για να σώσω κάποιους άλλους?

...Ψυχή μου,ψυχή μου,σήκω πάνω!Τι κοιμάσαι?Το τέλος της επιγείου ζωής πλησιάζει και μέλλεις να υποστείς μεγάλη ταραχή.Σύνελθε από τη μέθη σου για να σε λυπηθεί ο Χριστός και θεός, ο Οποίος είναι πανταχού παρών και γεμίζει τα πάντα με την παρουσία Του.Ναι,μετανόησε.Ντροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις,μην ντρέπεσαι όταν μετανοείς.Κοίταξε τι σου έκανε ο διάβολος.Υπάρχουν δύο πράγματα,η αμαρτία και η μετάνοια.Μ'ακούς,μαλακισμένη ψυχή μου?Η αμαρτία είναι τραύμα,η μετάνοια φάρμακο.Όπως ακριβώς για τα σώματα υπάρχουν τα φάρμακα και τραύματα,το ίδιο και για την ψυχή υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια.Η αμαρτία έχει μέσα της την ντροπή,η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία.Θέλω να με ακούσεις,σε παρακαλώ,σαπιοκεφάλα,ακουσέ με προσεχτικά,μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων,και χάσεις έτσι την ωφέλεια.Πρόσεξε τι θα πω!Υπάρχει το τραύμα,υπάρχει και το φάρμακο.Υπάρχει η αμαρτία,υπάρχει και η μετάνοια.Το τραύμα είναι η αμαρτία,το φάρμακο είναι η μετάνοια.Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση,υπάρχει ντροπή,υπάρχει χλεύη.Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία,το φάρμακο,η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί.Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου!Μετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή,μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία.Έδωσες προσοχή σ΄αυτό που είπα?Αυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο Διάβολος,και έδωσε στην αμαρτία παρρησία,και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.Ο θεός όμως,όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα,δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή,αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά,μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τη δικαιοσύνη,κι εκείνον που αμάρτησε τον κάνει να'ναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε.Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό,αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε στο παρελθόν.Μ'αυτό τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει.Δεν υπάρχει πλέον ουλή,δεν υπάρχει σημάδι,δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα,δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή.Κατάλαβες τώρα πού το πάω?Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο από τη λυτρωτική δύναμη της μετάνοιας.Μετάνοια με ταπείνωση,με πίστη,με πόνο,με συναίσθηση,με προσωπική χρέωση μπροστά στο θεό μας.Κύριε φταίμε!Κύριε φταίω!Κύριε δεν αγαπάμε την αλήθεια Σου!Κύριε,έχουμε εγωισμό!Κύριε δεν σταυρωθήκαμε ακόμα μαζί με το Χριστό.Κύριε,δεν απαρνηθήκαμε ακόμα τον εαυτό μας.Κύριε,δεν κατοικεί ο Χριστός διά της πίστεως στις καρδιές μας!Κι άκου:όχι μετάνοια αλά Ιούδα,ε?Ο Ιούδας μετάνιωσε επιφανειακά,για τη λάθος κίνηση κι όχι για τη λάθος πίστη που είχε.Πίστευε το Εγώ του.ΕΓΩ ξέρω.Και αυτό ακολούθησε μέχρι το τέλος με την αυτοκτονία του.Ήξερε ότι αυτό ήταν η καλύτερη,ίσως η μόνη λύση.Ασχέτως συνθηκών,αυτό εκφράζει πάντοτε η αυτοκτονία.ΕΓΩ ξέρω.Ιδού η ΑΜΑΡΤΙΑ.ΕΓΩ είμαι.ΕΓΩ Εξουσιάζω!Φάτηνε τώρα.Μέχρι και η γη σε ταπείνωσε,όταν μέσα στην ντροπή σου ήθελες ν'ανοίξει και να σε καταπιεί,σε έφτυσε κατάμουτρα,σου έκανε τα μούτρα κρέας.Εμπρός,δόξασε τον Κύριο.Η δόξα και δύναμη αιώνια είναι δική του.Μήπως παραληρώ?Βρέθηκα σε αδυναμία κι έγινα θρήσκος και πιστός και τρομοκρατημένο ανθρωπάκι,εγώ που η μόνη λαμπάδα που κράτησα εσχάτως ήταν αυτή που έβαλα στα σκέλια της υφισταμένης μου?Δεν γίνονται αυτά,κύριε,δε μασάει ο θεός από χαμαιλέοντες της εσχάτης υποστάθμης.Εμπρός,άνοιξε τα μάτια σου.

Και νά πάλι,κάποιος μου μιλάει,τι λέει,ήχοι παράξενοι ακούγονται,το σώμα μου διαμελίζεται,βλέπω τα χέρια μου στους τοίχους ανοιγμένα σε σχήμα σταυρού-είμαι ο Χριστός?-τα πόδια μου φεύγουν έξω απ'το παράθυρο,το κεφάλι μου κολλημένο στο ταβάνι,κομματιάζομαι...Και να'μαι σε μια αίθουσα δικαστηρίου,όλοι φοράνε μαύρα και με κοιτάζουν αμείλικτα κρατώντας ο καθένας κι από ένα μου κομμάτι,κάτι λένε,ίσως και να ψέλνουν,ναι,ναι,τους ακούω,τους βλέπω,με δείχνουν με το δάχτυλό τους,με κρίνουν,με καταδικάζουν,κι ανάμεσά τους γυναίκες γυμνές,γυναίκες αποστεωμένες όπως τα πτώματα που έριχναν στους ομαδικούς τάφους,κι εγώ γονυπετής φωνάζω και ικετεύω συγχώρεση,άφεση αμαρτιών.Μυρωδιές ανάκατες κι ανάμεσά τους μυρίζει ο θάνατος.Έχει μυρωδιά ο θάνατος?