μια λίμνη...

Ανοίγει τα μάτια κάποια στιγμή και
γυρεύει να δει με αγωνία το ρολόι της
πίσω απ΄τη γυμνή πλάτη του.
Σαν εχθρό πάντα τον κοιτάει,
με θυμό και φόβο
Μες στο σκοτάδι του ολόθερμου δωματίου
ξεχωρίζουν οι φωσφορικοί αριθμοί.

"Σε βλέπω να στέκεις ξανά στο κεφαλόσκαλο.
Ναι ή όχι μου στέλνουν τα μάτια σου?"
Το ρωτάει ένα παλιό ποίημα.
Πόσο μοιάζουν αυτά τα δυο στα μάτια του προσώπου που ποθούμε!...Ναι ή όχι?Είναι ο φόβος που μεθάει τη διάκριση.Υπάρχει πιο μεγάλος φόβος από κείνον του ερωτευμένου?Γιατί είναι ζήτημα θανάτου το ναι και το όχι.Σαν την εξάρτηση του μωρού που,αν χάσει τη μάνα του,θα πεθάνει.
"Ναι ή όχι μου στέλνουν τα μάτια σου"
Το γράφει ένα παλιό ποίημα.
Όμως σε κείνους τους δύο τέτοιος φόβος δεν γεννήθηκε ποτέ.Ήταν και οι δύο βέβαιοι για την κατάφαση του άλλου.Μια παραδείσια σιγουριά που λίγοι μπορούν να εκτιμήσουν,να τη σεβαστούν και να τη βιώσουν με ευχαριστία.Δεν είχαν την ανάγκη μιας ερεθιστικής αμφιβολίας για να ανάψει η λαχτάρα τους.Δεν ήταν ο πόθος τους πόθος εγωιστικής επιβεβαίωσης όπως συχνά συμβαίνει.Ο πόθος τους γνώριζε καλά τι ήθελε,κι η βεβαιότητα του άλλου δεν έφερνε ανία αλλά ευγνωμοσύνη.Από πίκρες και στερήσεις χτυπημένους τους βρήκε και τους στόχευσε,μαλακωμένους και ταπεινούς.Άξιους πια για αγάπη.Σπάνια ζούμε την επίγνωση αυτού που πραγματικά ζούμε.Κατά κανόνα χρειάζεται η καταστροφή,η απώλεια,η μεταμέλεια, για να κατανοήσεις τι είχες,ποιος υπήρξε ο άλλος,ποιος ήσουν εσύ.Όμως εκείνοι οι δύο το ήξεραν ταυτόχρονα όταν το ζούσαν πως είναι ευνοημένοι.Με κάποιες αδύναμες στιγμές,κάποιες πτώσεις,μέσα σε λίγες παρενθέσεις σύγχυσης,όμως μπορείς να πεις πως,το ήξεραν.Είχαν συνειδητοποιήσει το πεπρωμένο τους.Και τι σημαίνει αυτή η λέξη.[...]
Μια λίμνη...Ασάλευτη.Σε ωχρό φως.Φως που έρχεται από τα σύννεφα,όχι βαριά πολύ.Τόσα σύννεφα μόνο ώστε να μη σχηματίζονται σκιές από ήλιο.Αυτές οι κατάμαυρες σκληρές σκιές του χειμώνα που κόβουν σαν ξυράφι τη γη και την καρδιά.Συννεφένιο φως να είναι,τρυφερό που όλα τα προστατεύει.Που δεν χαράζει σημάδια να βλέπεις πως η ώρα περνά.Να μην περνά η ώρα.Χωρίς χρόνο.Μόνιμα.Διαρκή.Στο ρολόι της οι δείχτες έχουν σταθεί εκεί,κάπου στο πέντε και δέκα.Όποτε κι αν κοιτάζει το ρολόι της πάντα το ίδιο δείχνουν.Πέντε και δέκα.Και ξεκούραστα,ξεκούραστα,ξεκούραστα.Αγωνία καμιά,καμιά αδημονία.Κανένα χρέος να ουρλιάζει στ'αυτιά,καμιά βιάση.Όλα είναι καλά και γαλήνια και η βάρκα πλέει γλυκά,χωρίς θόρυβο,χωρίς καν κουπί.Έχει έναν τρόπο από μόνη της να κινείται και γλυκά να πλέει.Ασάλευτα και παντοτινά να κινούνται.
Μια λίμνη...Για μια στιγμή το νερό σκουραίνει και ρυτιδώνει από μια αύρα από το πουθενά,αλλά και πάλι επιστρέφει στη ακινησία της.Να πλέουν με βάρκα...Και η μελωδία με βιολί.Με βιόλα.Εντάξει,την Σεχραζάντ που αγαπάς,που λες πως με θυμίζει.Εγώ δεν συμφωνώ,δεν το πιστεύω πως μου μοιάζει.Με βλέπεις τόσο εξιδανικευμένα αγάπη μου,τι θ'απογίνω άμα μια μέρα καταλάβεις ποια είμαι?Αλλά εντάξει,τώρα πλέουμε στα νερά της λίμνης και ακούμε τη Σεχραζάντ.Εκείνο το κομμάτι,την ικεσία της με το έξυπνο βιολί.Με τα παραμύθια της,της απόγνωσης.Μ'εκείνη την προχωρημένη απόγνωση που σε βάζει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου.Όσα ξέρεις για τον εαυτό σου δηλαδή.[...]

Μάρω Βαμβουνάκη,"Τα Πράγματα που Ζουν απ'το Χαμό"
εκδ:Φιλιππότη,2005



"ξεκινάει ένα χωρό παντοτινό μέσα στο κενό
μου ζητάει το μυστικό το πιο γλυκό
νά'ναι αληθινό
το μυστικό μεθυστικό απόψε θα'ρθω να στο πω
με μια ματιά μια μαχαιριά θ'ανάψω δίπλα σου φωτιά
τι ζητάει αυτή η ματιά από μακριά
κλαίει και μου γελά
το μυστικό μεθυστικό απόψε θα'ρθω να στο πω
με μια ματιά μια μαχαιριά θ'ανάψω δίπλα σου φωτιά
τώρα πιες απ'το κρασί που εγώ κι εσύ φτιάξαμε μαζί
στόμα γλυκό φιλί πικρό,
εσύ κι εγώ
να το μυστικό..."

λόγια:Άρης Δαβαράκης

μουσική:Παναγιώτης Καλαντζόπουλος