πόθος

αν είμουν το φυλλάρι το χλωρό
που τ'ανέμου η φτερούγα συναρπάζει
που πλέχει στο τρεχάμενο νερό
κι όποιος τα ιδεί βυθίζει και ρεμβάζει

θε νά'φευγα απ'τον κλώνο ζωντανό
και θά'πεφτα,πριν η ζωή μου σβήσει
στον μπάτη,που φυσάει κάθε πουρνό,
στη ρεματιά,που τρέχει από τη δύση

plus loin que le fleuve qui gronde,
plus loin que le vastes forets
plus loin que la gorge profonde
je fuirais,je courais,j'irais

της λύκαινας πιο πέρα απ'τη σπηλιά
κι απ'των περιστεριών το δάσος πέρα
πιο πέρα απ'τον κάμπο,που έχει μια
βρύση και φοινικιές τρεις μεσ'στην ξέρα.

par dela ces rocs qui repandent
l'orage en torrent dans les bles
par dela ce lac morne,ou pendent
tant de buissons echeveles

plus loin que les terres arides
du chef maure au large ataghan
dont le front pale a plus de rides
que la mer un jour d'ouragan

θα πέρναγα της Άρτας τον πυκνό
το βάλτο,τον τρεμουλιαστό καθρέφτη
και το ψηλό της Κόρινθος βουνό
που πίσω απ'τις πλαγιές του η Μύκο πέφτει

και μιαν αυγή θε νάκανα σταθμό,
-σα μάγια μυστικά να με φωνάζουν-
στη Μύκο,το καθάριο το χωριό,
που οι μολυβένιοι θόλοι του φαντάζουν

j'irais chez la fille du pretre
chez la blanche fille a l'oleil noir
qui le jour chante a sa fenetre
et joue a sa porte le soir

και φύλλο δόλιο και χαμένο πια
θα ερχόμουν απ'το δρόμο κουρασμένο,
μεσ'στα ξανθά της να ριχτώ μαλλιά
-κατά το τάμα που΄χω καμωμένο-

σαν τον ελαφροπάτη ψιττακό
πάνω στο χρυσοκίτρινο σιτάρι
ή σαν του παραδείσου οπωρικό
χλωρό πάνω σ'ολόχρυσο κλωνάρι

και πιότερο καμάρι θά'χα εκεί
στο μέτωπό της θρονιασμένο πάνου
παρά κι η φτέρη αν είμουν η λευκή
που λάμπει στο σαρίκι του Σουλτάνου

Βίκτωρ Ουγκώ
12-21 Σεπτεμβρίου 1828
οι μεταφρασμένοι στίχοι ανήκουν στον Κ.Αθ.Κωνσταντινίδη-Ξενάκη,1924

ainsi qu'on choisit une rose
dans le guirlandes des Sarons
choisissez une vierge eclose
parmi les lis de vos vallons

Lamartine