η αποκατάσταση

Η Γλαύκη άνοιξε το παράθυρο, που έδειχνε ένα κομμάτι απ'το λιμάνι.Στο αντίφωτο,μακριά,τα γλαριά πάνω απ'τη μπλάβα θάλασσα μοιάζανε σαν άσπρες πεταλούδες.Μια φορτηγίδα άφηνε πίσω της αφρισμένες αυλακιές.Η μέρα ήταν διάφανη.Ο Αύγουστος ήθελε μόνο μια εβδομάδα για να τελειώσει.Ωστόσο είχε κιόλας κάποιαν αόριστη αίσθηση από το φθινόπωρο,όπως άρχιζε πια να βραδιάζει γρήγορα,οι παραθεριστές λιγοστεύανε κι οι ψυχρούλες κάνανε σύντομα ξενύχτια...
Έμενε ξαπλωμένη αναπολώντας τις φωτεινές εβδομάδες, που είχαν περάσει σαν ένα φτερούγισμα.Λογής απρόοπτα ανάμεσα σε αγνώστους πριν από λίγο καιρό,που τα'χε κιόλας συνηθίσει.Όσες βιαστικές μέρες της απομένανε,που φεύγανε σαν γνωριμίες ασήμαντες.Φέρνοντας έναν-έναν μπρος της τους καινούριους φίλους της,συλλογιζότανε αυτό το ανώνυμο θάψιμο στο κοιμητήρι του "άλλου"-το πέρασμα καθενός μας απ'τη ζωή-που το θυμίζει,σε κάποια παρένθεση της κουβέντας του,με μια κρίση ανεύθυνη,αυτός ο ανελέητος "άλλος",που είμαστε,για κάθε άλλον,εμείς...[...]
Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κυβερνούμε τη συνείδησή μας παρά σύμφωνα με την ακοή μας.Η ποινή μας για το προπατορικό αμάρτημα δεν είναι η θνητότητα μα η σκέψη.Μήπως με κάθε πράξη μας δεν διαλέγουμε ανάμεσα στο δαίμονα και το Θεό?Μια κόλαση ή έναν παράδεισο διασκελούμε σε κάθε στιγμή μας, σε κάθε βηματισμό...[...]
Όσο μακραίνανε,αισθανότανε την αλισάχνη ευχάριστα πάνω του.Μέσα στη σιγή,κάποιο ψάρι ακούστηκε να σπαθίζει τα νερά.Ω!,να'τανε κάτι ασήμαντο,χωρίς συνείδηση.Και να πλέει,να πλέει στο υγρό χάος,μέσα στα κήτη,από ρύγχος σε σπλάχνο,από σπλάχνο σε ρύγχος,χωρίς να υποψιαστεί πως υπάρχει επιφάνεια και ουρανός και ήλιος...

απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη,"Η Αίθουσα του Θρόνου"