Στις λίμνες του Θιβέτ,στις άγονες κοιλάδες,στις μικρές απόκρημνες ερήμους και στις εκτάσεις του Τσαϊντάμ,όπου ζει το πνεύμα που προστετεύει τους νεκρούς προτού μετενσαρκωθούν,δεν υπάρχει τίποτα να λεηλατήσεις.Εντούτοις,ίσως ένεκα του κύρους που ενέπνεε η γαλήνια αλλά ανυπότακτη ψυχική ιδιοσυγκρασία των κατοίκων,η χώρα μετέδιδε ανέκαθεν σους κινέζους γείτονες τη νευρικότητα μιας αυτόματης,σαφώς μειωτικής σύγκρισης,ο δε πολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος του οροπεδίου,ήδη αναπόσπαστος απ'τις φιλοδοξίες των αυτοκρατόρων της δυναστείας Μαντσού και κατόπιν της εθνικιστικής κυβέρνησης,ισοδυναμούσε επίσης με τον κατ'εξοχήν επεκτατικό ορίζοντα των κομμουνιστών δικτατόρων,που ένιωθαν την ιδεολογική έλλειψη οξυγόνου στο υψόμετρο του διπλανού οικοπέδου να τους τραβάει όπως η μέθη τον καταθλιπτικό.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα φιλοσοφημένος για να υποπτευθεί πως εκείνο που το ΚΚΕ επεδίωκε να συντρίψει πάση θυσία ήταν η καρδιά του παγανιστικού βουδισμού,η πολυγαμία,η πεντατονική κλίμακα της εξαίσιας μουσικής των θρησκευτικών μυστηρίων και οι τελετές όπου οι μοναχοί χόρευαν ακούγοντας τα τύμπανα να δονούνται και τις σάλπιγγες ν'αναγγέλλουν το ηλιοβασίλεμα.Όλα τα παραπάνω έπλητταν έμμεσα τον εγωισμό του Μεγάλου Τιμονιέρη ως σκληροπυρηνικού σημείου αναφοράς των εξελίξεων στην Ανατολική Ασία και προϊσταμένης αρχής των αδυσώπητων σοσιαλιστικών μηχανισμών καταστολής.Επιπλέον,ο συγκεκριμένος δεν μπορούσε ν'ακούσει ούτε γι'αστείο ότι χιλιάδες ύποπτα άτομα,στην πίσω αυλή του σπιτιού του σενέρρεαν υπό το φως της πανσελήνου στις μονές φέρνοντας άνθη και λιβάνι για να τα προσφέρουν στον Θεό,δηλαδή σ'ένα θεό άλλον από τη μεγαλειότητά του.Ο ανταγωνισμός μεταξύ των θεοτήτων είχε φτάσει εκείνες τις μέρες στο ζενίθ.
Εννοείται πως οι Θιβετιανοί,νομάδες και μοναχοί,ήταν ήσυχοι άνθρωποι,πάμφτωχοι,άκακοι,ταπεινοί,μελαγχολικοί,ανιδιοτελείς και,προπάντων,συνηθισμένοι στο να μην ενοχλούν κανέναν.Αυτό εξόργιζε τη σταλινική κινεζική ελίτ στο έπακρο.Όπως γράφει κάπου ο Μπάροουζ,"τίποτα δεν είναι πιο προκλητικό από το να μην ενοχλείς κανέναν". Έτσι επιβλήθηκε διά ροπάλου η γιορτή της εργατικής Πρωτομαγιάς και η ανάρτηση εξωραϊσμένων πορτρέτων του αειθαλούς τυράννου Μάο Τσε-Τουνγκ.Αλλά το 1959,την εποχή που η αντικομμουνιστική εξέγερση πνίγηκε σε λουτρά αίματος,το Θιβέτ δεν ήταν για τους Δυτικούς παρά ο ίσκιος μιας μυθικής χώρας που την είχε επισκεφτεί ο Μάρκο Πόλο και που την επαινούσαν μισότρελοι θεοσοφιστές του είδους της μαντάμ Μπλαβάτσκυ.Οπότε οι αντιδράσεις περιορίστηκαν,πρακτικά,στο μηδέν.
Έκτοτε βασίλευε η αστάθεια.Οι κινέζοι στρατιώτες περιπολούσαν και ο Δαλάι Λάμα περιφερόταν στη Δύση ικετεύοντας διακριτικά τους ηγέτες για βοήθεια,ενώ θιβετιανοί καλόγεροι συνέχισαν να αφουγκράζονται το απόκοσμο θρόισμα των πνευμάτων.Όσο για τους χωρικούς,αυτοί θυσίαζαν εικονικά ένα λευκό γιακ,που το άφηναν εν συνεχεία ελεύθερο στις πλαγιές του βουνού.Αντιλαμβάνεται κανείς την ήρεμη καλοσύνη και λεπτότητα αυτής της κουλτούρας καθώς και τον χαρακτήρα βδελύγματος που,ως εκ τούτου,της προσέδιδαν οι στρατηγοί,στο Πεκίνο.Ωστόσο,η καλοσύνη,περίπου όπως και στη χριστιανική εμπειρία πριν από τη συγχώνευσή της με τον κύκλο των εργασιών του καπιταλιστικού συστήματος,προϋπέθετε απααιτήτως την ικανότητα να λες όχι,και άρα οι Θιβετιανοί έλεγαν και ξανάλεγαν σταθερά όχι στην κινεζική κηδεμονία,γεγονός που είχε ως συνέπεια το να υποστούν αυτό που οι σταλινικοί ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ'όλους:δηλαδή να προκαλούν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Έπειτα ήρθε η Ολυμπιάδα με τις πολυεθνικές και τον αστρονομικό της προϋπολογισμό και με την παγκοσμιοποιημένη εκμετάλλευση του νεκραναστημένου αρχαιοελληνικού ιδεώδους που υποτροπιάζει κάθε τέσσερα χρόνια επανατοποθετούμενο στο κέντρο του τηλεοπτικού σκηνικού.Μαζί ήρθαν και οι ιέρειες στην φολκλορική τελετή παράδοσης της φλόγας,την περασμένη Κυριακή,στο Καλλιμάρμαρο,για να δοξάσουν το Δωδεκάθεο.Και οι κινέζοι επίσημοι χαμογελούσαν εγκάρδια κι εμείς δείξαμε πόσο λίγο μας νοιάζουν οι δολοφονημένοι μοναχοί,αφού τους θυμηθήκαμε ειδικά επ'αφορμή μιας τόσο προσοδοφόρου και φίλαθλης επικαιρότητας.
Αναρωτιέται κανείς τι θα συνέβαινε αν ο Κάρολος Παπούλιας μας έκανε το χατίρι ν'αφήσει τους Κινέζους άναυδους με μια πικρή δήλωση που θα του εξασφάλιζε,συν τοις άλλοις,κάποια θέση στην Ιστορία,αντί να περιοριστεί στην κοινότοπη διαβεβαίωση ότι η χώρα μας έτρεφε για τη δική τους βαθιά αισθήματα φιλίας.Πόσο βαθιά?Ας μην ξεχνάμε ότι σε πείσμα,αυτής της τάχα υποβλητικής ατμόσφαιρας που το δέος της υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχε κυριεύσει πρώτον απ'όλους τον πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής Μίνωα Κυριακού,ο Αντ-1 που του ανήκει,εξακολούθησε να αγωνιά για την ετυμηγορία της AGB.Έτσι,αμέσως μετά τη λήξη,της κακόγουστης αρχαιοπρεπούς φάρσας και δίχως καν τη μεσολάβηση μιας διαφημιστικής αναπνοής,ο δεν ξέρω ποιος διευθυντής προγράμματος επέτρεψε ΑΚΑΡΙΑΙΑ επανάληψη της εκπομπής,που είχε διακοπεί εκτάκτως και επί τούτου,και που δεν ήταν παρά ο διαγωνισμός ομορφιάς ενός γελοίου ριάλιτι,όπου καχεκτικές και ασχημούλες νεαρές νοικοκυρές και φοιτήτριες μεταμορφώνονταν υποτίθεται σε κουκλίτσες σιλικόνης με κάτι βυζάρες ίσαμε κει.Μέχρι να προλάβω να αναπροσαρμόσω τις εντυπώσεις μου,νόμισα για ένα δευτερόλεπτο ότι τα στριγκ είχαν βγει στις κερκίδες του αθηναϊκού σταδίου.
Ας μην κρυβόμαστε:ο λόγος που κοιτάζουμε χάσκοντας προς ένα κόσμο που χάθηκε ανεπιστρεπτί προ αιώνων(τον αρχαιοελληνικό) είναι η ένοχη απόκλιση απ'το καθήκον να συγκινηθούμε για έναν κόσμο που χάνεται τώρα,αυτή τη στιγμή,μπροστά στα μάτια μας.Όταν δεν βλέπεις ούτε τη μύτη σου λόγω του εκτυφλωτικού φωτός των προβολέων,επόμενο είναι να κρατάς μια αναμένη δάδα.Με χορηγό επικοινωνίας την αναισθησία μας,η ολυμπιακή δάδα είναι ό,τι πρέπει για την περίσταση.
του Ευγένιου Αρανίτση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου