ΓΥΝΑΙΚΑ,ΠΕΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ'τα βάθη των φυλών

είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι

ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος

γυναίκα,πείσμα της Ασίας.

Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει

καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν στα ύψη

νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μεσ'στο φεγγάρι.

Μόνη σαν φόνος κατοικείς στη συνείδηση

συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών

εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά

εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.

Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα

σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου

στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι

και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.

Να οι καιροί στα βήματά σου μ'έφεραν

οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη

μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει

τότε που φώναζα δίχως απόκριση:Θέλω να γίνω γαλάζιος.

Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο

με προφυρές ανταύγειες απ'τα μέλη

ρώτησα μα δεν έμαθα πού βρήκες το σκοτάδι

σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου

μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.

Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα

σώματα πέρασες ακόμα ταξιδεύεις.

Εγώ δεν έζησα κι η ομορφιά της Αττικής είναι όλο το ταξίδι μου.

Σε τόσους καημούς τραγουδώντας

δεν ξέρω τ'όπλο της λησμονιάς.

Νίκος Καρούζος