τσάι με τον Καβάφη-Κατερίνα Καριζώνη

...Δεν ξέρω τι έχει η Ανατολή και λιπαίνει την ψυχή,τη μαλακώνει,την κάνει καρτερική.Ίσως να φταίει ο αέρας,ίσως ο ουρανός,ίσως η άμμος της ερήμου που φυσάει από παντού,ο ήλιος που κορώνει.Λειώνει τα συμπαγή ορυκτά της ψυχής,τα μέταλλά της,το μολύβι και το ατσάλι,κι όλα μαζί τα κάνει ένα ζεστό αμάλγαμα,μια μαγική ουσία που τη λένε αγάπη.Δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτός ο έρωτας.Πού βγάζουν όλοι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.Σε ποιες θάλασσες εκβάλλουν το αθώο αίμα τους,σε ποιους καταρράκτες δακρύων χύνουν τα νερά τους.Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν άρρωστος που δεν έχει γιατρειά,που δε βρίσκει πουθενά αντίδοτο,που σέρνεται από κρεβάτι σε κρεβάτι σαν ετοιμοθάνατος χωρίς να πεθαίνει.Το κουτί με τις σφήγκες άδικα το ψάχνουμε αλλού.Μέσα μας βρίσκεται κι αυτή είναι η σημασία του.Οι σφήγκες είναι τα έντομα του ανεκπλήρωτου έρωτα.Πετούν κατά εκατομμύρια μέσα στην ψυχή,τρυγούν το μέλι της και βγάζουν δηλητήριο.

απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Κατερίνας Καριζώνη "Τσάι με τον Καβάφη"

σελ.100-101,εκδ.Καστανιώτη,2004.