ΠΟΙΗΣΗ-ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ-ΑΝΟΙΞΗ




ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

Ω! Ποίηση εσύ, ελάχιστε
Θνητέ σπόρε
Του αιώνιου χρόνου

Μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
Που μου μάσησαν τα πλεμόνια, το συκώτι,
Την καρδιά,
Κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί
Μερικά απομεινάρια λέξεων

Η ποίηση-ένας τρόπος
Για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα…

Και πεθαίνουμε τέλος, άγνωστοι στην πιο σκοτεινή γωνιά του ποιήματος…

Ή σαν τον ποιητή που του αρκεί λίγος ύπνος για να ξαναγίνει αθώος

Αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν
Την αθανασία των ποιητών.

Σαν την ποίηση που είναι ένας άλλος τρόπος να πεθαίνει κανείς.

Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο εκατομμύρια
Εκδοχές
Για έναν μοναδικό κόσμο…

Κι έπρεπε εγώ από αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω
Μια ποίηση για πάντα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο μου στίχο
Από τότε ξέρω πως δε θα πεθάνω ποτέ-
Αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα…

ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ ΚΑΜΠΟΣ

Πάντα ένα τρένο παιδικό που κουρδίζει, που τραβάς το σχοινάκι,
Θα’χει περισσότερη κίνηση απ’τους στατικούς και διαβασμένους στίχους μου,
Πάντα το πιο σκουλήκι απ’τα σκουλήκια, το πιο χημικό ζωντανό κύτταρο
Θα’χει περισσότερη ζωή,περισσότερο Θεό,απ’όλη τη ζωή των στίχων μου[…]
Ποτέ δε θα κάνω τίποτα άλλο από το να αντιγράφω τον αντίλαλο των πραγμάτων
Το καθρέφτισμα των αληθινών πραγμάτων στον θαμπό καθρέφτη του εαυτού μου[…]
Είμαι ένας κωφάλαλος κραυγάζοντας μεγαλόφωνα τις κινήσεις του
Ένας τυυφλός καρφώνοντας στην τροχιά του βλέμματός του ένα αόρατο-όλον.




ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Ποτέ στ’αλήθεια δεν το’μαθα,
Τι είναι τα ποιήματα
Είναι πληγώματα είν’ομοιώματα
Φενάκη,
Φρεναπάτη?
Φρενάρισμα ίσως?
Ταραχώδη κύματα?
Τι είναι τα ποιήματα?
Ειν’εκδορές, απλά γδαρσίματα?
Είναι σκαψίματα?
Είναι ιώδιο?,είναι φάρμακα?
Είναι γάζες επίδεσμοι
Παρηγόρια ή διαλείμματα?
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
Που κάπως ξέρεις από φάρμακα,
Νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
Που κάμνουνε-για λίγο- να μη νοιώθεται η πληγή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννοιύνται σαν τα βρέφη
Ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα
Κρατούνε τη μορφή του αγέρα
Ενώ ο αγέρας έφυγε,δεν είναι εκεί
Το ίδιο τα λόγια
Φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
Κι ο άνθρωπος έφυγε,δεν είναι εκεί…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Τη σάρκα ,το αίμα θα βάλω
Σε σήμα βιβλίου μεγάλο.
«οι στίχοι παρέχουν ελπίδες
Θα γράψουν οι εφημερίδες.[…]
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια
Θ’αφήσω να φύγουν τα χρόνια
Θα φύγουν και θα’ναι ηκαρδιά μου
Σαν ρόδο που επάτησα χάμου…



ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
Πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
Πτώματα απ’τον ουρανό
Λουλούδια κι ό,τι το καλό
Σ’αυτόν τον άγριο κόσμο κινδυνεύει
Ψηλά κοιτάζω σαν χαρταετός
Ο Σταυραϊτός να φεύγει
Αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
Αυτά δε με αγγίζουν
Ο ήλιος μαζεύει τις μέρες μου γελώντας
Μονάχα η ψυχή στ’αυτί μου ψιθυρίζει λέγοντας:
Σκοτείνιασε, σκοτείνιασες, γιατί?
Δεν είσαι τρομαγμένος?

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

«Γιατί», όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα»
Έστω.
Ανάπηρος δείξε τα χέρια σου.κρίνε για να κριθείς.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Στίχοι που κραυγάζουν
Στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
Στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
Και μέσα στους λίγους πόδες τους
Κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
Άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
Γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
Κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…[…]

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τούτη η εποχή του εμφυλίου σπαραγμού
Δεν είναι εποχή για ποίηση κι άλλα παρόμοια:
Σαν πάει κάτι να γραφεί, είναι ως σαν να γράφονταν
Από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου
Γι’αυτό και τα ποιήματά μου είναι τόσο πικραμένα
(και πότε άλλωστε δεν ήσαν?)
Κι είναι-προ πάντων-και τόσο λίγα

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.
Όμως μερικοί κάτι βλέπουν,το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι
Πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει.
Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.
Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
Γυρέυοντας το μυστικό να την ανοίξουν
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους
Μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
Από τότε που υπάρχει ο κόσμος
Είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
Για ν’ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

ΝΙΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Τίποτα έτοιμο δε λέει να προσφέρει,
Χτίζει απλώς μια καλύβα ,τη στολίζει
Κατανέμει σωστά το φωτισμό,
Επιλέγει κατάλληλα τη μελωδία
Κι αποχωρεί
Η ευτυχία επαφίεται εξ’ολοκλήρου
Στους εραστές.

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

Να μπορούσαν να ζήσουν τούτοι οι στίχοι
Κι εκείνους που σε χάλασαν να κάψουν…

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ή σαν τον ποιητή που του αρκεί λίγος ύπνος για να ξαναγίνει αθώος"

Δεν πρόλαβα να δω όλη την ανάρτηση , αλλά ανυπομονώ να σου πω πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το σημείο...Αλήθεια,πάρα πολύ.

Φαίδρα Φις είπε...

ξεχωρίζω και τα αντικλείδια του Παπαγιώργη,κοίταξέ το

Φαίδρα Φις είπε...

συγνώμη,κεκτημένη ταχύτητα,του Παυλόπουλου,ήθελα να πω οπωσδήποτε

Ανώνυμος είπε...

Ωραία τα "αντικλείδια", τα γνωρίζω κι ναυτά παλαιόθεν.
Επιλέγω , όμως, κατά προτεραιότητα Καβάφη και Καρούζο.

Φαίδρα Φις είπε...

έχω μια πολύ ειδική αδυναμία στον Καρούζο αλλά ποτέ δεν ανέκυψε δίλημμα μεταξύ των δύο-εννοώ και του Καβάφη-διότι εκτιμώ πως είναι διαφορετικοί και μεταξύ τους αλλά και απ'όλους τους υπόλοιπους,
το γιατί είναι μια πολύ πλατιά και βαθιά συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο. Kαι βέβαια, όχι μόνο δίλημμα δεν τίθεται , ούτε καν σύγκριση. Γενικά θεωρώ αθέμιτες τις "συγκρίσεις" μεταξύ ποιητών γιατί η συνεισφορά του καθενός είναι "ατομική" υπόθεση και άρα αυταξιακή.Απλώς, εν προκειμένω, ο Καβάφης και ο Καρούζος όπως και ο Λειβαδίτης μου προκάλεσαν εκείνο το ιδιαίτερο ρίγος που λατρεύω στην ποίηση (και όχι μόνο)...

Φαίδρα Φις είπε...

ξέρεις γιατί?
δεν ξεπούλησαν τίποτα από την προσωπική τους "μυθολογία" και την ψυχή τους...
έλιωσαν τα "κομμάτια" τους αγγίζοντας έναν παράδοξο ήλιο που έβγαινε πάντα το βράδυ,
στα σκοτάδια τους τα πλήρωσαν όλα,
εκεί είχαν "οφειλές"
σπουδαίες
όχι αγοραίες...

Churchwarden είπε...

Aγαπητή Φαίδρα, πρώτα θα σου πω ότι ανατρίχιασα με την ανάρτησή σου.

Στη συνέχεια, θα πω ότι ο Μίλτος Σαχτούρης είναι ό,τι χειρότερο έχω συναντήσει ποτέ στην ποίηση. Όταν σκέφτομαι ότι ποιήματα σαν αυτά

Με το μπαμπάκι του θανάτου
αχόρταγο

Ανοίγει μια μεγάλη τρύπα
στο φεγγάρι

Ένα παιδί πεθαίνει

Σα μεγάλα μαύρα μυρμήγκια
μια πομπή-κηδεία στο φεγγάρι

Εν' άλλο παιδί
ρίχνει μια πέτρα
και σπάζει το φεγγάρι

ή

Κάθε μέρα πέφτει
ένα μαύρο πέπλο
που το καίει ο ήλιος
το βράδυ
το φεγγάρι το ματώνει
κάθε βράδυ κερδίζω κερδίζω
ο θάνατός μου
απλώνει το χέρι
κάθε βράδυ κερδίζω κερδίζω

ή

Γκρίζος ουρανός
γκρίζος ουρανός
ουρλιαχτά
ουρλιάσματα
σπίτια σακαταμένα

μεσ' στις καρδιές
σκοτεινοί βρόχοι
βράχοι από γυαλί
αόρατα κόκκινα
τραγούδια

απασχολούν τις σελίδες της ιστορίας, κακαρίζω.

Φαίδρα Φις είπε...

αγαπητέ churchwarden,καλημέρα και ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση στις απαντήσεις μου,καθώς έλειπα ταξίδι,
συμμερίζομαι το εσώτερο ρίγος και την ανατριχίλα σου, αλλά θα διαφωνήσω με την άποψή σου για τον Σαχτούρη,την οποία -λυπάμαι γι'αυτό-δεν δύναμαι να στέρξω.
ασφαλώς θα έχεις τους λόγους σου για να την υποστηρίζεις-αλλά μέσα από την παράθεση λίγων στίχων του σε μένα τουλάχιστον δεν ήταν εμφανής και ξεκάθαρη η "απέχθεια" και η απαξίωση σου προς αυτόν,από πού πηγάζουν-,
αντίθετα και συγχώρησέ μου την ευθύτητα βρήκα κάπως κυνικά τα λόγια σου,ειδικά κρίνοντας υπό τη συνθήκη ότι η ποιητική πραγματικότητα του Σαχτούρη κινείται από τον κόσμο του λογικού,στον κόσμο του παραλόγου,
προσωπικά,μου θυμίζει-ως φιλοσοφική θεώρηση-τον Πλάτωνα,καθώς τα αντικείμενα χάνουν τις συγκεκριμένες τους διαστάσεις,γίνονται σύμβολα και φορτίζονται με τις ιδιότητες που τους δίνει η φαντασία του.Στην πραγματικότητα ο αισθητικός κόσμος δεν ξεχωρίζει από τον ποιητικό του μα αυτό δεν κατανοώ γιατί να είναι τόσο απεχθές...
η αποσυμπλοκή των θεμάτων του από τις εμπειρίες τους ίσα ίσα δείχνει το ιδιαίτατο ίχνος της γραφής και της σκέψης του...
ξέρεις,υποθέτω,ακόμα και την αξία και τη συμβολικότητα που έχει ο "ουρανός" μέσα στην ολοκληρία του έργου του...
πιστεύω πως ο Σαχτούρης έχει πλήρη συναίσθηση και επίγνωση του χρέους του ως ποιητή, να διατηρεί και να περιφρουρεί υψηλές αξίες και να τις φυγαδεύει στον ουρανό του μέσα από μια πνευματική αντίληψη...
επίτρεψέ μου να μην αντιλαμβάνομαι λοιπόν,γιατί σε κάνουν όλα αυτά να κακαρίζεις...

για περισσότερα και ειδικότερα,
στη διάθεσή σου...
σε φιλώ

Churchwarden είπε...

Αγαπητή Φαίδρα, για μένα, τα Πάθη της Βροχής της Κικής Δημουλά, παίρνουν 10.

Πόσο, άραγες, παίρνει για σένα το μεσαίο Σαχτούρειο που παρέθεσα;

Φαίδρα Φις είπε...

@churchwarden,
με ρωτάς κάτι πολύ "υποκειμενικό" και με ένα μέτρο που δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ,ειδικά στην ποίηση.
ούτε από βαθμολογικές κλίμακες ξέρω-αλήθεια είναι κι αυτό-,δεν μπορώ να το κάνω...
θυμήσου,ότι και ο Αισχύλος βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο Ρήγα και στον Σούτσο και ο Ευριπίδης κοντά στο Σολωμό...
"εξ'άλλου ο Σολωμός δεν ήταν που έψαχνε να ισορροπήσει στο έργο του τα στοιχεία εκείνα που εξασφάλιζαν στον Ευριπίδη το μικτό αλλά νόμιμο είδος?"
θέλω να πω ότι,αν δούμε τον Σούτσο ή το Σολωμό χωριστά-γιατί μόνο χωριστά μπορούμε να τους αναλύσουμε,πλην αν τους εντάξουμε στην οικουμενικότητα της ποίησης-δεν μπορούμε να πούμε ποιος είναι καλύτερος γιατί είναι εκπρόσωποι δύο εντελώς διαφορετικών ειδών που όμως και τα δύο είναι ποίηση...
μ'αυτή την έννοια δεν μπορώ να βάλω τη Δημουλά δίπλα στον Σαχτούρη,τον Ρίτσο πλάι στον Ελύτη,τη Τζένη Μαστοράκη δίπλα στον Νίκο Γρηγοριάδη...
θα φάνταζε τουλάχιστον γκροτέσκ το "σκηνικό"...

Churchwarden είπε...

Από τη στιγμή, όμως, που για σένα, όπως και για τους περισσότερους ανθρώπους, ισχύει το "μου αρέσει" και το "δε μου αρέσει", βαθμολογείς στην κλίμακα της υποκειμενικής αισθητικής σου.

Αν, λοιπόν, το μεσαίο ποίημα σου αρέσει, λόγος ουδείς. Σε εμένα δεν αρέσει καθόλου και, έχοντας μελετήσει τα Σαχτούρεια άπαντα, έχω τη γνώμη ότι η συντριπτική πλειονότητα κινείται στο αυτό επίπεδο.

Φαίδρα Φις είπε...

λέω αυτό που λες,ότι μπορεί το μεσαίο ποίημα να μη μου αρέσει αλλά αυτό δεν ισχύει για το σύνολο του έργου του Σαχτούρη,
ούτε αθωώνω εν συνόλω,ούτε καταδικάζω εν συνόλω,γιατί η ποιητική διαδικασία-παράλληλα με τις ψυχοπνευματικές διεργασίες-το ξέρεις και το ξέρω καλά,πως δεν κρίνεται...
όπως άλλοι μπορούν να απομονώνουν το έργο από το δημιουργό-και σωστά μάλλον-εγώ βρίσκομαι σ'αυτό το δρόμο αλλά δεν έχω τελειώσει ακόμα...
και συχνά με καταλαμβάνει και αμηχανία μ'αυτό το δίλημμα,που τελικά μπορεί και να μην ισχύει ως τέτοιο παρά μόνο μέσα στο δικό μου μυαλό...
ξέρω κι εγώ?
πάντως,σε γενικές γραμμές και για να μην κατηγορηθώ για αοριστία,ο Σαχτούρης μου αρέσει ως ποιητής,βρίσκω κάτι ιδιαίτερο σ'αυτόν όπως βρίσκω και σε σένα κάτι ιδιαίτερο,γι'αυτό σε διαβάζω και σε αναλύω,επιχειρώντας να προσεγγίζω το έργο του καθενός μέσω του συστήματος αξιών που το διέπουν.

Ανώνυμος είπε...

Τα τελευταία σχόλια μου θύμισαν τις αντιπαραθέσεις για τη Νικολακοπούλου!
Δεν θα πάρω όμως θέση.
Είχα λίγες μέρες να μπω στον Προμηθέα και ...αυτός ο αετός μάλλον τον ταϊζει με συκώτι!
Δεν σε προλαβαίνω.Και ο χρόνος γίνεται όλο και πιο λίγος για μπλογκότσαρκα.
Στάθηκα εδώ γιατί είδα Λειβαδίτη
Μ΄αυτόν έχω περίεργη σχέση.
Μπορεί να έχω και όλα τα τραγούδια σε ποίησή του.
Ίσως είναι πιο αγαπημένος ακόμα κι απ΄τον Καρυωτάκη - συγγνώμη Κώστα -αλλά δεν έχω ούτε ένα βιβλίο του!
Όπου βρώ , βέβαια ποίημά του το ρουφάω σα λοιωμένο μέταλλο σε αόρτη κούπα.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Είναι πολύ περίεργο.
Αν πας στο μπλογκ Χαμένος στις λέξεις, του συνονόματού μου, εδώ και μέρες η τελευταία του ανάρτηση είναι ένα ποίημα του Λειβαδίτη που μ' έχει κάνει ράκος.

Φαίδρα Φις είπε...

@solomantzaros,
ωραία αυτά που έγραψες κι εδώ,ωστόσο θα μου επιτρέψεις να μην καταλαβαίνω γιατί να μην έχεις ούτε ένα βιβλίο του,
ενώ τον Καυωτάκη τον αποθεώνεις με "φρικτές" συχνότητες και ταχύτητες...
μπήκα στο blog χαμένος στις λέξεις και φυσικά είναι από τα πιο γνωστά του ποιήματα,
αν χρειαστείς οτιδήποτε πάντως,σχετικά με τον Λειβαδίτη-επειδή κι εγώ πάσχω ανάλογα-μπορώ να σε βοηθήσω.

φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Ποιός ανώνυμος;
εγώ είμαι καλέ ο Σολωμάντζαρος
Όταν ηρεμήσουν τα ταραγμένα διαδύκτια και αποκατασταθεί πλήρως η επικοινωνία θα απαντήσω κανονικά

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα σολωμάντζαρε μου,
περιμένω να απαντήσεις...

φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Oύτε κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχω ένα βιβλίο του Λειβαδίτη.Τι βοήθεια όμως να χρειαστώ σ΄αυτό; Μπαίνω σ΄ένα βιβλιοπωλείο κι αγοράζω.
Βέβαια, το ξαναλέω έχω σχεδόν όλα του τα μελοποιημένα ποιήματα.
'Οσο για τον Καρυωτάκη, το πρώτο μου βιβλίο που απέκτησα με ποιήματά του, το...έκλεψα! απο έναν πάγκο στην Πατησίων εν έτι 1986! (άλλες εποχές άλλα ήθη)
Η συχνότητα που αναφέρομαι σ΄αυτόν δεν είναι ούτε "φρικτή" αλλά ούτε και μεγάλη. Έτυχε εξαιτίας της κουβέντας για το συγκεκριμένο τραγούδι της Νικολακοπούλου.
Εχω κάνει προόδους απο το 86 εως σήμερα, διότι υπήρξαν εποχές που δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτε άλλο πέρα απο Καρυωτάκη.Ευτυχώς δεν κράτησαν πολύ αυτές οι εποχές .
Τα στίγματα όμως είναι ανεξήτιλα.
Ο Λειβαδίτης έχει έντονο τον Καρυωτακισμό. Τον σώζει όμως απο τον μηδενισμό η αριστερή του ιδεολογία. Ως εκ τούτου είναι ένα ιδανικό - όσο και εκρηκτικό - μίγμα απαισιοδοξίας και ελπίδας ταυτόχρονα.
Ξύπνησε το μωρό και πρέπει να κλείσω.
(δεν το νανουρίζω πάντως με τους Ιδανικούς Αυτόχειρες!)

Φαίδρα Φις είπε...

solomantzare,
o!tempora,o! mores!,
δεν θα ήταν κακή ιδέα να απαγγέλεις στο μωρό Καρυωτάκη και Λειβαδίτη,όχι πριν κοιμηθεί βέβαια...,
καλύτερα όμως να ξεκινήσεις τη μύηση από τα δικά σου ή του στιχάκια...
γιατί δεν έρχεσαι στη θάλασσα,
δεν βρήκες κάτι να σχολιάσεις στα "υποκατάστατα"?
το καταλαβαίνω,αν όχι...

φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Παρ' 'ολη τη βροχή σήμερα, κατέβηκα και ώς τη θάλασσα, όπως θα έχεις ήδη δει.
Αλλα μη βιάζεστε, δεν προλαβαίνω.
Έχω και την εκπαίδευση του μωρού (18 μηνών, αλλά απο μικρά πρέπει να τα ξεκινάς).
Σήμερα έπρεπε να της τελειώσω την "εισαγωγή στο διαλεκτικό υπερβατισμό" του Ντουβέλ.Κι επειδή είναι μικρή ακόμα, δεν τα παίρνει με τη μία τα γράμματα και πρέπει να τα λέω 5-6 φορές.
Οπότε....
δεν προλαβαίνω.

Φαίδρα Φις είπε...

solomantzare,
δεν έχω παράπονο...,
κατέβηκες και μέχρι τη θάλασσα,φορώντας το γνωστό καπέλο σου πια με φυτίλι-και αγαπημένο μου-,
και μας "ανατίναξες" κανονικά...,
είμαι σίγουρη ότι η εκπαίδευση της μικρής σου θα είναι άρτια,-η λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά-,όμως από τα πολύ εύκολα την ξεκινάς,
συνέχισε με Κίρκεγκορ...

φιλιά και καλημέρα

Φαίδρα Φις είπε...

@σολωμάντζαρος,
αλλά εσένα σ'έχω ικανό να μου πεις ότι κοιμάται κι έχει κάτω από το μαξιλάρι της τον "λύκο της στέπας" και τον "Οιδίποδα τύραννο"...

Ανώνυμος είπε...

Aπο Κίρκερκωρ, έχουμε περάσει, αλλά το "ημερολόγιο ενός διαφθορέα", το μελετάμε καθημερινά.
Πχ. "πιάσε παιδί μου τον κώλο του ...τάδε". Χραπ. Όχι μόνο τον πιάνει αλλά ταυτόχρονα αναφωνει "κώλο".
Το ανάγνωσμα τούτο το έχει εμπεδώσει καλά διότι πλέον πιάνει κώλους και χωρίς να της το ζητήσω!
Και πάντα αναφωνεί "κώλο".

Φαίδρα Φις είπε...

σολωμάντζαρε,
μετά κάνεις ότι σε πειράζει που εγώ έμαθα από μικρή πόκα...

Mr. Fosil είπε...

καταπληκτικά όλα!! μου άρεσε ιδαίτερα του Ν. Γρηγοριάδη!!

Φαίδρα Φις είπε...

πολύ χαίρομαι mr fosil,που ξεχώρισες τον αγαπημένο μου ποιητή και Άνθρωπο Νίκο Γρηγοριάδη,
είναι ένας από τους αγαπημένους μου φίλους.

να είσαι καλά