κόσμος

" λοιπόν, τέλος.



κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί. Κάτι σαν βάλσαμο μετά από προσευχή, ή έστω σαν λυτρωτικό χορό οργιαστικής, πανσέληνης νύχτας. Σ' έψαξα σε κάθε χαρακιά του φανταστικού βινυλίου που είχα φτιάξει για σένα. Ανελέητες λέιζερ έσβησαν τα ίχνη σου από παντού. Έφτασα στο 65ο λεπτό. Τα γύρισα όλα ανάποδα. Και πάλι από την αρχή. Όλα. Σε μια απεγνωσμένη στροφή άνοιξε η τηλεόραση κι ένα βίαιο σύμπαν στήθηκε ανάμεσά μας. Δυνάμεις καταστολής όρμησαν στο σπίτι μου, λεηλάτησαν το οπλοστάσιό μου.



ΜΕΝΩ ΔΙΧΩΣ ΛΕΞΕΙΣ.



Και μετά μια βουτιά στο γκρεμό. ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ.



Σ'ελευθερώνω εξαθλιωμένο μου περιστέρι. Σε δίνω πίσω στον κόσμο. Την άλλη φορά που θα συναντηθούμε φρόντισε τουλάχιστον να μεταμορφωθείς σε γεράκι. Μήπως και καταφέρεις, τελικά, να ξεγελάσεις το δήμιό σου.



Υ.Γ. Κλείνω την πόρτα πίσω μου. Βγαίνω στην εθνική. Στο καμιόνι μπροστά μου νεογέννητοι αμνοί και ερίφια. Το βλέμμα μου δεν αντέχει το δικό τους. Αυτή τη ντροπή δε θα τη συγχωρήσω ποτέ σε κανέναν. Περιμένω το βράδυ. Απόψε έχουμε νέα σελήνη. Μου μένει ακόμα ο έναστρος ουρανός. Εσένα, ευτυχώς, θα σε σκεπάσει η νύχτα.





Κυριακή 22 Ιουλίου 2001,

μετά το δελτίο ειδήσεων..............



στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου

μουσική: Μιχάλης Δέλτα