Μια επίκαιρη αλλά και παλία συζήτηση σε ένα νέο ανθισμένο τόπο

"Η δική μου γενιά είναι παιδιά που έχουν δύο πτυχία και μοιράζουν φυλλάδια. Ή σαπίζει στην Ομόνοια ή περιφέρει την θλίψη και την ανία της στα βόρεια προάστια. Ή βουλιάζει σε διήμερα αλκοόλ ή πηγαινοέρχεται από την επαρχία στην πρωτεύουσα και από την πρωτεύουσα στην επαρχία, σε δουλειές του ποδαριού. Ζει με τους γονείς της μέχρι να παντρευτεί, ίσως και μετά. Ούτε έρωτα δεν μπορεί να κάνει, δεν ξέρει αν θέλει να παντρευτεί και να φέρει παιδιά σ’ αυτή την άθλια ζωή που ζει. Η γενιά μου σκέφτεται και σκέφτεται πολύ. Δεν πήγε να ψηφίσει, γιατί σκέφτεται".

 «Για να λύσεις ένα θέμα πρέπει πρώτα να παραδεχτείς ότι υπάρχει. Τι θέλετε να πουν; Σιωπούν λοιπόν ή όταν μιλάνε στην καλύτερη βρίζουν, στην χειρότερη τα σπάνε. Αυτά τα κάνουν οι πιο ώριμοι. Οι υπόλοιποι συνήθως αυτοκαταστρέφονται σιωπηλά ή ξεχνιούνται, υπνοβατούν μέσα στα αντικαταθλιπτικά και το διαδίκτυο. Εδώ λοιπόν συνήθως έρχεται ο καλλιτέχνης (αν ήταν ταινία ο ήρωας, αν ήταν θρησκευτικό δράμα ο μεσσίας) και λέει αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Τώρα γιατί δεν έρχεται; Αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι η κάθε εποχή φτιάχνει αυτό που χρειάζεται. Η εποχή του πολυτεχνείου φαίνεται ότι χρειαζόταν ένα Πολυτεχνείο, ένα κλίμα, μια γενιά. Η δική μας εποχή χρειάστηκε τον Δεκέμβρη του 2008, την πρωτοφανή αποχή 50% των τελευταίων εκλογών. Και ό,τι άλλο καταφέρουμε να φτιάξουμε ακόμα».
Ολη η συζήτηση εδώ:

http://www.indexanthi.gr/greece/politismos/660-penny-milia.html