Δικαίωμα στην τεμπελιά

Πωλ Λαφάργκ 

(παντρεύτηκε κόρη του Μαρξ, Λώρα, έκαναν τρεις γιούς που πέθαιναν μέχρι να γίνουν 3 ετών, διαδοχικά από 1868-72. Συμμετείχε στην γαλλική κομμούνα. Αυτοκτόνησαν μαζι.)

Το 1880 ο Λαφάργκ επιστρέφει στη Γαλλία και δημοσιεύει "Το δικαίωμα στην τεμπελιά" σε συνέχειες, στην εφημερίδα "L' egalite". Το έργο του Λαφάργκ διχάζει και φέρνει σε αμηχανία τους σοσιαλιστές, γιατί ενώ όσα γράφει για την οικονομία και τις ελεεινές συνθήκες ζωής των εργαζομένων συμπίπτουν με τα λεγόμενα του Μαρξ, που είναι η απόλυτη αυθεντία για τους ίδιους, και ο Λαφάργκ είναι γνωστός πολιτικός αγωνιστής και γαμπρός του, ο τρόπος που διαπραγματεύεται το θέμα του είναι ανορθόδοξος: τα εργατικά κόμματα σε όλες τις χώρες του κόσμου διεκδικούν -ακόμα και σήμερα- το δικαίωμα στη δουλειά.
Ο Λαφάργκ μαζί με τον Ζιλ Γκεσντ συγγράφουν το οικονομικό πρόγραμμα του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος, με το οποίο, μεταξύ άλλων, απαιτούν καθιέρωση μιας ημέρας ανάπαυσης την εβδομάδα για όλους τους εργαζόμενους, απαγόρευση της παιδικής εργασίας κάτω των 14 και περιορισμό της εργασίας των ενηλίκων στις οκτώ ώρες (η αργία μιας ημέρας καθιερώνεται, τελικά, στη Γαλλία το 1906 και το οκτάωρο το 1909).

  Lafargue took this idea from Aristotle’s dictum that merchants and other workers had no time to develop the mind, and so were inferior to pure intellectuals or philosopher kings. Practically, implementing this idea would have the effect under capitalism of reducing unemployment by sharing the available paid work. Lafargue, however, argued not only for abolishing work, but that people engage in hedonism with their newly found free time. This pamphlet became the most translated socialist work after the Communist Manifesto, and was translated into Russian before the latter had been. the economic anthropologist Marshall Sahlins (b. 1930) and others in showing that primitive hunter-gatherers worked less than the proletariat in capitalist societies, because they are not forced by capitalists to produce economic surplus value to be extracted; thus, they limit their desires, producing only what is necessary for subsistence. This tradition may be viewed as a Lafarguean movement, in inspiration, one attempting to show that work is neither desirable nor necessary, or even possible.

περισσότερα εδώ:
http://www.biblionet.gr/author/7131/%CE%A0%CF%89%CE%BB_%CE%9B%CE%B1%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BA
http://www.marxists.org/glossary/people/l/a.htm#lafargue-paul
http://www.encyclopedia.com/topic/Paul_Lafargue.aspx