"..παιδιά",
είπε το πιό μικρό,
"να ασκηθούμε στο τραγούδι, στη φάρσα, στον χορό,
στην τεμπελιά, την μουσική, τη φιέστα.
Μόνο έτσι θα σπάσει το ρόδι που μας κρατά φυλακισμένα."
Από τότε όλα μαζί,
ακονίζουνε δοντάκια στριμωγμένα
σκορπάνε σα τρελά λευτερωμένα.
είπε το πιό μικρό,
"να ασκηθούμε στο τραγούδι, στη φάρσα, στον χορό,
στην τεμπελιά, την μουσική, τη φιέστα.
Μόνο έτσι θα σπάσει το ρόδι που μας κρατά φυλακισμένα."
Από τότε όλα μαζί,
ακονίζουνε δοντάκια στριμωγμένα
σκορπάνε σα τρελά λευτερωμένα.
13 σχόλια:
Πάρα πολύ ωραίο, κυρία Μηλιά!!
Tι παραστατικό! Τι όμορφο! Τι τρυφερό!
Γλυκαίνει τις καρδιές, μέρες αδέσποτες που ζούμε.
Καλησπέρα σας!
Χαίρομαι που σας αρέσει!
καλησπέρα και σε σας
είμαι έτοιμη ν'ακονίσω δοντάκια
και να σπάσω σαν τρελή αλλά ελεύθερη και ελευθερωμένη μόνη μου...
αλλά τελείως μόνη ολομόναχη!
απόσταγμα Πεννούλα!
Φαίδρα
ότι ακονίζει κανείς καλό είναι
κι ότι ελευθερώνει, ακόμα καλύτερο..
ελευθερώνει;
είπες ελευθερώνει;
θαρρείς πως... ε;
Τι όμορφο πλάνο και διάθεση ζωής..
Γι αυτο το ροδι το σπαμε απο μικροι,
και δεν φυλακιζομαστε ποτε...
και μενουμε παιδια...
που δακρυζουν οταν γελανε...
Θανάση
δε το πα εγώ!
το ποιημα, και η Φαίδρα συμφώνησε!
Φαίδων καλημέρα!
Ναι, είναι κάποιες μέρες που έχεις και δύναμη και διάθεση..
χαίρομαι για τη γνωριμία!
Φυσικό αγόρι
τα ρόδια δεν τελειώνουν ποτέ!
Αυτό είναι το δύσκολο και το ωραίο!
Οταν έχουμε κουράγιο..
"και μενουμε παιδια...
που δακρυζουν οταν γελανε..."
Χαίρομαι που σε βλέπω..
...
Kι εμείς τα βλέπουμε και λέμε:
"τρελαμένα"
Σόλο
καλά που λέτε αυτό,
γιατί άλλοι λένε χειρότερα..
Δημοσίευση σχολίου