πρώτη φίρμα στον γκρεμό

Φωτόδεντρο


Μια λέξη,
που για χάρη της σ'έχασα:
η λέξη
ποτέ.


Ήταν,
και κάπου κάπου το θυμόσουν κι εσύ,
ήταν
μια ελευθερία.
Κολυμπούσαμε.


Ξέρεις ακόμα,πώς τραγουδούσα?
Με το φωτόδεντρο τραγουδούσα,με το τιμόνι.
Κολυμπούσαμε.


Ξέρεις ακόμα,πώς κολυμπούσες?
Ανοιχτή ήσουν μπροστά μου,
ξαπλωμένη μπροστά μου,ξαπλωμένη
μπροστά
στην προ-
εξοχή της ψυχής μου.
Κολυμπούσα και για τους δυο μας.Δεν κολυμπούσα.
Το φωτόδεντρο κολυμπούσε.


Koλυμπούσε?Γιατί ήταν
βάλτος τριγύρω.Ήταν το ατέλειωτο τέλμα.
Μαύρο κι ατέλειωτο,έτσι κρεμόταν,
έτσι κρεμόταν προς τον κόσμο.


Ξέρεις ακόμα,πώς τραγουδούσα?


Αυτή-
ω,αυτή η παρεκτροπή.


Ποτέ.Προς τον κόσμο.Δεν τραγουδούσα.Ανοιχτή
ήσουν μπροστά μου,ξαπλωμένη μπροστά
στην ψυχή που ταξίδευε.


Πλανητικό


Τα βράδια σου σκάβονται
κάτω απ'το μάτι.Με τα χείλη
συγκεντρωμένες συλλαβές-ωραίος,
άφωνος κύκλος-
οδηγούν το αστέρι που σέρνεται
στο κέντρο τους.Η πέτρα,
πλάι στους κροτάφους άλλοτε,εδώ ανοίγεται:


μαζί με όλους
τους διεσπαρμένους
ήλιους,ψυχή,
ήσουν,στον αιθέρα.

Paul Celan

Die Niemandsrose

μτφρ:Χρήστος Γ.Λάζος

ΑΓΡΑ 1995