η χρησιμότητα των καφενείων

Κι ας μην έχω με το μέρος μου πια τον ουρανό
γάλα θ'αγοράζω για τους απόδημους των άστρων
να θυμηθώ γυναίκες με πράσινα μαλλιά,στα φρύδια
σκουλαρίκια το χιόνι χαλασμένο σβηστοί δρόμοι


σου'παν πως έφυγα μέσα σε φάρμακα και ζάλη
πως άλλαξα τηλέφωνο να μη με βρει η σκόνη
ο αέρας,η μουγκή φρόνηση,να γίνω κύκλος
τροχιά υπογείων τραίνων που ξαστόχησαν


αβέβαια ταξίδια στ'άκτιστο φως,σαρκοβόρα
πίνουν πάλι το νερό μου σε ξένους ύπνους στέκομαι
με σιδερένια μαύρα νύχια Μπράνσγουικ γωνία


φιλί κλειδωμένο,τίμιο αλφάδι των καιρών
να σπάσω τα μάρμαρα να βγάλω ήχο,θάνατο
ματαιωμένα πέλαγα απ'την αρχή να κολυμπήσω.

ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΗΛΟΥ


Τώρα ξανά στο εσωτερικό του μήλου
εκεί ακριβώς που ανανεώνονται οι προφητείες
τα μέτρα του κόσμου
στους υποσχετικούς σπόρους που βιάζονται
να γίνουν εμείς,εκεί που καρφώνεται βαθιά
το πεινασμένο δόντι ακούω τον ώριμο καρπό:
την υγρασία του  λευκού
τη δύναμη του κρυστάλλινου κόκκου
να διεκδικεί με πάθος τα πάντα
άθλους μιας ζωής να σωριάζονται
απότομα στο πάτωμα τ'ουρανού


αλκή των χυμών ν'αρνείται τη φθορά και την τρέλλα.


Μισάνοιχτο,πλωτό στόμα
μηλομιλία σ'αυτούς τους άστεγους καιρούς
να προλάβω να εξαντλήσω τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης
αναζητώντας τον οίστρο μιας ολοκληρωμένης μέρας
ίσως ν'αδειάσω αναγκαστικά το φορτίο της φρόνησης
μένοντας οριστικά στην πλευρά των διλημμάτων
ενός κυριολεκτικού έρωτα
στα γόνατα,στα γόνατα εκεί που μας δόθηκαν
μακριά από υπονομεύσεις κι επινοήσεις
αυτά τα υπέροχα,βατά απογεύματα
να τα κατοικήσουμε
να τα καλλιεργήσουμε απ'την αρχή
να φιλήσουμε παλιότερες αμυχές
ξεφλουδισμένα τραύματα,γδαρσίματα
σα να'ταν χείλη
κι εκείνες τις μικρές κόκκινες φλεβίτσες
κοντά στις έσχατες ρίζες των κλειδώσεων
που είναι έτοιμες να σπάσουν με τις πρώτες
διαψεύσεις,όπως το θαμπό ουράνιο τόξο
δίπλα στον καταρράχτη


μια στιγμιαία έστω επιβεβαίωση της σύμπνοιας
των ορατών και των ευχών μας.

Γιώργος Βέης

Κρυσταλλίδα στον Πάγο

Ύψιλον/βιβλία  1999