Χαράζει-το φεγγάρι έχει σταθεί
σαν νόμισμα από τη μεριά που χάνεις...
Δευτέρα...Προχτές σ'είδα...H Kυριακή
χτες μίκραινε σαν στόμιο χοάνης-
κι όμως δεν σ'άκουσα...Πήρα το βράδυ
τηλέφωνο να δω πώς πας-και ζούσες-
κι ανέβαλα για αύριο το χάδι:
για τότε,σήμερα...Ίσως,αν ρωτούσες
να σου'λεγα επιτέλους "σ'αγαπάω"
ποτέ δεν σ'το'πα-Άντρες!-δεν μιλάμε
(όπως στα γουέστερν οι σκληροί)...Κοιτάω
κι έξω χαράζει η μέρα που θυμάμαι
πάλι (Τι ξέχασα,τι δεν-)Μαντεύω
αυτά που 'γιναν,βλέπω οιωνούς
σ'ό,τι παρέλειψα-ίσως...Κοροϊδεύω-
Πάντοτε-μαύρη ομπόλια ρίχνει ο νους
να μη βλέπουν τα μάτια...Αφού τυφλά
τότε κοιτούσα,τώρα στην παλάμη
διαβάζω όσα δεν πρόλαβα (δειλά
σε χάιδεψα-ερήμην σου)...Το τζάμι
του τρένου-Πάντοτε-κοιτώ όταν βρέχει:
ρυάκια στην εικόνα μου-έτσι κλαίω,
κρυφά απ'τους άλλους-μη μου πουν "τι τρέχει"...
Εσύ μου το'μαθες-τι να σ'τα λέω?
Γιώργος Κοροπούλης
όπως χιονίζει μες στη νύχτα
Άγρα-Ύψιλον Βιβλία