alif


Πότε πότε σε φτιάχνω προσωπικό μου ερωτομύστη ήρωα
Σε συντηρώ στις άκρες των περιθωρίων-σημείωση βιαστική
Την ώρα που το τρένο των δέκα περνά και σφυρίζει
Το βλέπω από τη γέφυρα να ξεμακραίνει
Με το επόμενο λέω θα φύγω για το Μαρμαρά καράβι είναι και το τρένο
Στην ακμή απρόσμενων ποιημάτων κι αν σε κυλίζω ρηματικά
Και μυροβλητικά την ώρα που ανάβεις το στριφτό σου στην Εθνική Οδό αμάραντος ή
συνοικιακό υπόγειο ολομέθυστος
Για ν’ αστράψεις σε προκαλώ αλλά εσύ δεν φέγγεις
Μόνο καις από τις αναθυμιάσεις σου παράγεται
Συνθετικό σκοτάδι χιλιομέτρων

Όταν τo alif θα χωρίσει από το αίμα του το σύμφωνο
Που δεν μπορώ να πω,μέσα στο χιτώνα σου
θα ξεκολλάνε οι σάρκες και θα βραχυκυκλώνεις φακίρης σε ηλεκτρικά καρφιά
Κι εγώ στην Αντιγόνη θα εγκιβωτίζω τα κύματα
Για να σε θυμάμαι επιτηδευμένα και να σε ξεχνάω ανύποπτα


Προνύμφη αφή και αράχνη όραση υφαίνουν ψηφιδωτά στο κρεβάτι
Αυλακώνουν με τα νύχια τους τη στάχτη που είναι παραδόξως ελαφρύτερη απ’τη σιωπή σου και στις ανανεωμένες μεθορίους σου
Μίσχοι πράσινοι και πέταλα από γιασεμιά τρέχω σε κάποιο στενό της πόλης βγάζοντας τα τακούνια μου
βαδίζοντας ακριτική και ξυπόλητη όλη την Ιπποκράτους και έχω τη λεβάντα στην τσέπη μου μαραμένη

Όσοι έχουν κοιμηθεί δίπλα μου τα καλοκαίρια
Ξέρουν πως θέλω τα χέρια τους στα μάτια μου


αναδημοσιευμένο




Δεν υπάρχουν σχόλια: