Ρουφώντας τη ζωή μου άφιλτρο τσιγάρο
με πνιγηρούς καπνούς το παγερό δωμάτιο
και τα πνευμόνια μαύρα από τη θλίψη
Δεν είμαι ο αρειμάνιος
που καίει τα δευτερόλεπτα
με τα σκληρά χιλιάρικα του κέρδους
Μα ο χλιαρός ερασιτέχνης που ξεκίνησε
να ξεγεννήσει αέρινες φιγούρες
απ'το σταχτί μολυβδοκόντυλο
του τίποτα.
Χρόνια τώρα προσπαθώ να κόψω τη ζωή.
Αντώνης Φωστιέρης
4 σχόλια:
Κι άλλος που θέλει
Να κάνει βουτιά προς τα έξω;
Ιδανικοί αυτόχειρες
Όμως δεν υπάρχουν σήμερα,…
Είναι γλυκιά η ζωή
Και στη πιο μαύρη εκδοχή της,…
Καλημέρα!!!
οπωσδήποτε,καλέ μου
σαν τους ιδανικούς κι ανάξιους εραστές,
η ζωή υπάρχει μόνο όταν την ανακαλύπτουμε
αλλιώς κοιμόμαστε μακάριοι στην αρχική μας μήτρα...
ανυποψίαστοι
στον αδιανόητο χρόνο μας.
καλημέρα
σε φιλώ
Όμορφο ποίημα, που εκφράζει πολύ απλά τις αλήθειες του. Καλό απόγευμα
από το απλό μεταφερόμαστε στο περίπλοκο και από το μικρό οδηγούμαστε στο μεγάλο Λάκη μου...
κάπως έτσι συμβαίνει
ευχαριστώ πολύ
καλημέρα κι από δω
σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου