tainted love

Ένα ηλιοτρόπιο κοιτάζει πάντα το φως.Γεννιέται,μεγαλώνει,πεθαίνει και δεν έχει τίποτα άλλο.Κι αυτό που κάνει,αυτόματα.Δεν κάνει όμως τίποτα άλλο.Το ίδιο το αποκλειστικό της απασχόλησης καταδεικνύει το σεβασμό προς την ύπαρξη και το αυτόματο της διαδικασίας καθόλου δεν σκιάζει το μεγαλείο.Γιατί μια τόσο απόλυτη προσήλωση δεν είναι άλλο από το εκ του αποτελέσματος ορατό πρόσωπο της ενσυνείδησης.Η ψυχή όμως από ποιους ρώθωνες αναπνέει?
Δεν μπορώ να πω αν ήταν η ανάγκη ή η αγάπη που με μύησε στον ξυπνητό ύπνο.Πάντως για μια ολόκληρη νύχτα επέλεξα έναν έναν τους χτύπους της καρδιάς μου,μιμούμενη ρυθμό φλεβοκομβικό,κι αποφάσισα για το οξυγόνο και το διοξείδιο στον οργανισμό μου κανονίζοντας τις αναπνοές μου.[...]
Δεν είχε χρειαστεί να ομολογήσω πως η ψυχή ανασαίνει απ'τους ίδιους ρώθωνες που ανασαίνει και το κορμί,μόνο που δεν προβλέπεται αυτόματη διαδικασία γι'αυτό,όταν ξημέρωσε.[...]
Μπαίνω στο μπάνιο,ρίχνω άφθονο κρύο νερό στο πρόσωπό μου.Σηκώνω το κεφάλι μπροστά στον καθρέφτη.Ωραία είμαι κλαμένη.[...]
Και στη μέση το πάθος,μεταβιβάσιμο και φθαρτό.Άρα πώς "ασήμαντο"?Οσάκις μ'έστησαν,από τότε που έφυγα,με τα γόνατα και τους αγκώνες στο πάτωμα,για να ερευνήσουν τις εισόδους και τις εξόδους μου,ποτέ δεν μερίμνησαν να προσδιορίσουν το προς τα πάνω της δράσης τους...[...]
Ποτέ δεν υπήρξα φειδωλή με τα νεύματα,τα βλέμματα,τα λόγια,τ'αγγίγματα.Ο λόγος που χαρακτηρίζομαι συχνά "δωρική" είναι φαντάζομαι ότι δεν κατάφερα να τα κατευθύνω όλα αυτά σε κάποιον συγκεκριμένα με συνέπεια,προσήλωση και διάρκεια.Μοιάζει σαν να εκθέτω τον εαυτό μου γενικώς,σαν να τον προσφέρω παθητικά,ακαθόριστα.Ίσως θα έπρεπε να το κατατάξω στις αναπηρίες αυτό,μαζί με την όψιμα εμφανισθείσα μυωπία μου.Ίσως...
Δεν έχω άλλο τρόπο όμως να υπάρξω ελεύθερα,χωρίς να προδίδω εκείνο που μου έχει δώσει τη μεγαλύτερη χαρά στη ζωή,την επικοινωνία,απ΄την αδιάκοπη ετοιμότητα να ρουφήξω την περίσταση σαν τη γάτα του δρόμου που παραφυλάει μ'απέραντη προσήλωση περιμένοντας να εμφανιστεί η τροφή της.[...]
Από κάτω κι ανάμεσα δεν υπάρχει τίποτα άλλο απ'τα παραμύθια μου.Ατέλειωτα παραμύθια.Καμιά επισημότητα,κανένα προσχεδιασμένο σκηνικό.Προκύπτει.
Η τελευταία χειραψία που μου αναστάτωσε τη ζωή δεν διαφοροποιούνταν εξωτερικά σε τίποτα.Συνέβη στη δουλειά.Ένας άνθρωπος πολώθηκε στα δάχτυλα και στην παλάμη του δεξιού μου χεριού την ώρα που το κρατούσα μες στο δικό μου.Αισθάνθηκα τόσο λεπτές διαφοροποιήσεις της έντασης των κραδασμών μέσα στο ημιτόνιο αυτού του ελαφρά κυματιστού διά χειρός αποχαιρετισμού,που μέθυσα.Τα βλέμματα συναντήθηκαν απλώς για να το επιβεβαιώσουν.Το γεγονός ξεπέρασε για δέκατα του δευτερολέπτου μόνο τα συνήθη χρονικά περιθώρια,αν τεχνητά θεωρήσουμε την ένταση και το χρόνο ποιότητες ανεξάρτητες.[...]
Ξέρω,να διαβάσω το πεπρωμένο μου θα μου πάρει μια ζωή.Ακριβώς.Πιο γρήγορα δεν μπορώ,ούτε θα βρω καιρό να το ανασκοπήσω.Ό,τι είναι τώρα!

Δήμητρα Ζιάννη