ψέματα...η αλήθεια είναι

Σε μάσησα και σ'έκανα ακίνδυνες λέξεις,λέξεις που θα με κάνουν πλούσια και διάσημη κι ανέφικτη για σένα.Σε τίναξα από πάνω μου όπως τινάζει ο σκύλος τα βρομόνερα από τη γούνα του.Κοίτα με καλά τώρα.Στο κέντρο του παραμυθιού μου βασίλισσα τώρα,το λευκό μου φουστάνι ανεμίζει,τα μαλλιά μου χρυσά στους ώμους,τα τηλεοπτικά συνεργεία έτοιμα στο πρόσταγμά μου,ο Ζαν-Ζακ δίπλα μου,του ζητάω λίγο παγωμένο νερό,κι ο ανόητος όμορφος άντρας απέναντί μου,εσύ,με κοιτά όπως δε μ'έχει κοιτάξει ποτέ.Με θαυμασμό.Δεν έχει άδικο.Ποτέ δεν ήμουν πιο ωραία από σήμερα,ποτέ δεν κατοίκησα σε τόσο ηλιόλουστη,σε τόσο τολμηρή αφήγηση.[...]
Κι εκείνη?Η ερώτηση έκαιγε τη γλώσσα της,μα λέξεις δεν γίνονταν.Τι να ρωτήσεις άμα φοβάσαι τόσο την απάντηση?Καλύτερα όχι.Ευεργεσία ή άγνοια.Την πλάθεις την άγνοια σιγά σιγά σε ό,τι σχήμα θέλεις.Ενώ η γνώση ξυράφι.Σε κόβει κάθε μέρα.Πάει να κάνει κρούστα η πληγή και ξανανοίγει.Αίμα ξανά.Μέχρι πότε αυτό το αίμα?Να φύγει λοιπόν,να τον προλάβει.Να φύγει όσο ακόμα είναι πριγκίπισσα.[...]
Το πεζοδρόμιο έκαιγε απ'τον ήλιο."Ταξί",φώναξε,"ταξί".Έλα,πρέπει ν'απομακρυνθώ απ'αυτό το ναρκοπέδιο,πήγαινέ με σπίτι,στην τρύπα μου.Αν αυτό είναι ζωή δεν μπορώ να το συνεχίσω.Θέλω μόνο να βραδιάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Να τελειώσει πια αυτό το έργο.
Να ξελουραστώ.

Λένα Διβάνη