...Είμαι ο Θεός της Φαντασίας,απολωλώς γιατί δεν δημιουργώ.Εξ'αιτίας μου,όταν ήσουν παιδούλα,έβλεπες αυτά τα όνειρα που μοιάζουν με παιχνίδια.Εξ'αιτίας μου,γυναίκα πια,αγκάλιαζες τη νύχτα τους πρίγκιπες και τους ισχυρούς που κοιμούνται στα βάθη αυτών των ονείρων.Είμαι το Πνεύμα που δημιουργεί,που η φωνή του είναι καπνός και η ψυχή του ένα λάθος.Ο Θεός με δημιούργησε για να τον μιμούμαι τη νύχτα.Αυτός είναι ο ήλιος,εγώ είμαι η Σελήνη.Το φως μου αιωρείται πάνω από καθετί που είναι μάταιο ή ψεύτικο,φωσφορισμούς,όχθες ποταμών,έλη και σκιές.
"ποιος άντρας ακούμπησε στα στήθη σου αυτό το χέρι που είναι το δικό μου?Σου έδωσαν ποτέ φιλί ίδιο με το δικό μου?;Όταν τα ζεστά μακρόσυρτα απογεύματα ονειρευόσουν τόσο βαθιά που ήταν σαν να ονειρευόσουν πως ονειρεύεσαι,δεν είδες να περνά στο βάθος των ονείρων σου μια ακαθόριστη και φευγαλέα σιλουέτα που θα σου χάριζε κάθε ευτυχία,που θα σε φιλούσε ατελείωτα?Ήμουν εγώ.Είμαι εγώ.Είμαι αυτός που πάντα έψαχνες και που δεν θα μπορέσεις να βρεις ποτέ.Ίσως στα απροσμέτρητα βάθη της αβύσσου ο ίδιος ο Θεός με ψάχνει για να τον συμπληρώσω,αλλά η κατάρα του Γηραιότερου Θεού-του Κρόνου-,αιωρείται πάνω του και πάνω μου,μας χωρίζει ενώ θα έπρεπε να μας ενώνει,ώστε η ζωή και αυτό που επιθυμούμε από αυτή να είναι ένα και το αυτό.Το δαχτυλίδι που φοράς και αγαπάς,η χαρά μιας ακαθόριστης σκέψης,το ότι αισθάνεσαι καλά στον καθρέφτη όπου κοιτάζεσαι-μην έχεις ψευδαισθήσεις:δεν είσαι εσύ,είμαι εγώ.Εγώ είμαι που δένω όλες τις κορδέλες με τις οποίες διακοσμούμε τα πράγματα,που διαλέγω τα χρώματα που τα στολίζουν.Με ό,τι δεν αξίζει να υπάρχει κάνω την επικράτειά μου και το βασίλειό μου,είμαι ο απόλυτος κύριος του διάκενου και του διάμεσου,αυτού που στη ζωή δεν είναι ζωή.Η νύχτα είναι το βασίλειό μου και το όνειρο η επικράτειά μου.Ό,τι δεν έχει βάρος ή μέτρο μου ανήκει..."
απόσπασμα από το "Η ώρα του διαβόλου"-Φερνάντο Πεσσόα.
εκδ.Εξάντας,2000,μτφρ.Μαρία Παπαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου