[...]Πάνω από το νησί,τον Ροβινσώνα και τον Κλίνκσορ,πάνω από το παραμύθι και τους ακροατές απλωνόταν γαλατένιος ο ουράνιος θόλος,απαλά φούσκωνε το βουνό,όμοια με στήθος γυναίκας που ανασαίνει ήρεμα,η σελήνη διέσχιζε χορεύοντας το νυχτερινό ουρανό,ενώ τ' άστρα την ακοουθούσαν σιωπηλά στον πρωτόγονο τούτο χορό.Είχαν επιλέξει αλυσίδα τ' άστρα,όμοια με ανεμόσκαλα που οδηγεί στον Παράδεισο.Η ζούγκλα σκοτείνιασε,η λάσπη της ανέδυε αποσύνθεση κι αναγέννηση,το φίδι κι ο κροκόδειλος σύρθηκαν στη γη κι όλα μαζί τα πήρε στο διάβα του ο χείμαρρος δίχως όχθη.
"Κι όμως,θα ζωγραφίσω πάλι", δήλωσε ο Κλίνκσορ, "ίσως αύριο κιόλας.Όχι όμως πια τα σπίτια τούτα,τούτους τους ανθρώπους και τα δέντρα.Θα φτιάξω κροκόκειλους και αστερίες,δράκους και φίδια της φωτιάς.Κι όλα στη γεννησή τους,στη μετουσίωσή τους,γεμάτα πεθυμιά να γίνουν άνθρωποι,γεμάτα νοσταλγία να γίνουν αστέρια,γιομάτα Θεό και Θάνατο!"
απόσπασμα από το "τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ",
του Έρμαν Έσσε.,εκδ.Καστανιώτη,1986
μτφρ:Μιράντα Θεοφίλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου