αυτόκλητος μεσσίας
…μετάλαβε το άλλο σώμα το παγιδευμένο σε ασκό
Έντομο μαυριδερό,σχισμένο στην κοιλιά
Νυμφίος πολύφερνος άτρακτος από κλωστές σημαδεμένες που
Μεταγγίζουν αντίλαλο χρόνου παρελθόντος
Προπορευόμενου σε εξόδους στις εξαίσιες εξώσεις καραβιών
Από μάτια γερμένα πάνω στον απόπλου που πριν σαλπάρουν αγκυροβολούν σε κάλυκες σφαιριδίων από ερείπια
Εξισώσεις σε ακρόπρωρα με σκαλιστές γοργόνες αφού πάντα η θάλασσα θα πνίγει θαύματα στον κεκαρμένο οίνο της και ο ουρανός θα καίει ομοιώματα χιονιού έρποντας στη νοσταλγία της σκουριάς
-σάπιος αφρός και μεθυσμένο αίμα-
Απόκληρος σωτήρ που πυροβολεί σκιάχτρα θλιβερά
Στην τροχιά της αφορμής -πιστή η νόσος-
Η σαύρα που σεληνιάζεται και ό,τι πληγώνει
Ακρωτηριάζει παλάμες και δάχτυλα
Γράφω με τους καρπούς και αγκώνες
Ζω με μια γλώσσα μεταλλική που αρθρώνει επιθέματα
Μέσα στην αταξία του αναποδογυρισμένου γαλαξία
Με τους χάρτες σπασμένους και στις ρωγμές
Ένας χείμαρρος από μαλλιά και
κουτάβια ανήμπορα να δρασκελίσουν αγκύλες
Μόνο τις δροσιές από τριαντάφυλλα γλείφουν
Γλυφές είναι οι σταγόνες
Σιωπηρές συμφωνίες λουλουδιών
Και υπομονετικά δοχεία χεριών που τα κόβουν
Σε μια πίστα από πάγο και όνειρα μαγεμένα
Με κλειστά χείλια λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες
Και οι αναπνοές τους εξαργυρώνονται
Σε βλέμματα που ματώνουν από μια μωβ ανεμώνη
Και ό,τι φυλακίζει στην ανωνυμία την αμφιθυμία των προσκυνητών
Των ασκητών την αμέλεια να ζυγιάσουν θαύματα στον αέρα
Θαύματα χαρταετούς που μας ξανακάνουν ανθρώπους
Και αθώους μνήμονες της σιωπής
Τη φόρα του μετεωρίτη που ζαλίζεται και ο ίλιγγος είναι η σκόνη του
Που θα σκορπιστεί στα κεφάλια μας αστρόσκονη με λογική και τρέλα
Να γίνονται θρύψαλλα στην περιπλάνηση της αγρύπνιας στο αίμα
Στην ομίχλη σκιές μπερδεμένες με τους πιο μεγάλους συμβιβασμούς
Όπως κάθε τι που θυσιάζει πτήσεις για είδωλα και τοτέμ
Αφαιρώντας το χώρο και το χρόνο τον πραγματικό
Απολογείται για την περιουσία μιας ζωής αλλά χίλιες ζωές δε φτάνουν για ομολογίες και αφέσεις
Όπως η λεύκα θροίζει τα Ακλόνητα μυστικά της ύπαρξής της
Και ραντίζεται έτσι το χώμα από τα ανείπωτα
που ταράζουν το λήθαργό του και ριζώνουν μέσα του
Έτσι οι μεγάλες καμπύλες απλανείς και αθώες
Σε μια ενοχή που αναβλύζει από την άβυσσο μιας νάρκης
Μέσα μου είναι ζωγραφισμένο ένα αηδόνι
Που ξυπνά ή γεννιέται ή ανασταίνεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή
Και πέφτει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ
Τραγουδώντας τον αφαιρετικό του διάλογο
Με το κλαδί
Μέχρι να λιώσει μέσα του ο πόνος και
Να γίνει ανοηματικός
Και αναστάσεις δε θέλω τις μισώ
Στον αθάνατο θάνατο αφήστε με
Και να’ναι σκοτωμένα όλα
Ό,τι κινείται,μιλάει έχει χρώμα
Και ομορφιά…
Σ’έναν κήπο με ροδιές και κερασιές
Και αυτοδιαψεύσεις
Να νιώθω άγγελος των τύψεων
Να αλαφρώνω από την ομορφιά και τη δίψα μου
Σ’έναν κήπο απόρθητο
Με ξόβεργα μόνο τον πόνο
Ένας νάνος άγγελος με νυστέρι
Να εκβιάζω το λυκαυγές
Σε μια φωλιά να τυλιχτώ από κλαδιά χλωρά
Και πέτρινα γιασεμιά
Κλείνοντας έξω από το θάνατό μου
Την αιωνιότητα της μνήμης και της φθοράς
Αχ,πόσο μ’ελαφρώνει το αμετάκλητο
Τέτοιων επιλογών…
Όταν οι ακτίνες του φεγγαριού
Φτάνουν ως τις ρίζες των μαλλιών και τα κόκαλα
Και στο μεδούλι που προλαβαίνει κι ονειρεύεται
Αερόστατα σύννεφα
Και κόσμους που κρατώ στα χέρια σαν αποχωρισμούς
Πιο μαύρους από το μαύρο
Πιο λευκούς από το λευκό
Πιο αβέβαιους κι από τη μεγαλύτερη σιγουριά
Και ράμφη δίστομα ανεξέλεγκτα που όπου ραμφίζουν
Αναβλύζει χλόη ενός άκυρου παραδείσου
Ανανεώνοντας τους όρους του θανάτου μου
Κι εκβιάζοντας όλες τις αγιότητες
Με τη δικαίωση της θλίψης των φαντασμάτων
Πώς να πιστέψω κάποιον που περιγράφει
Το Σταυρό όταν δεν έχει καρφωθεί πάνω σ’αυτόν
Όταν δεν έχει ο ίδιος χαρακώσει το πρόσωπό του
Με μια καταδίκη άφυλη και ψηλαφητή…
μόνη μου
Στα αφρισμένα αστέρια να περπατώ
Να κοινωνώ δηλητήρια
Μέσα από των φθόγγων την ανεπάρκεια
Και την απαλλαγή τους από απεχθείς συναισθηματισμούς
μπορώ και μόνη μου αναχωρήσεις
Η ψυχοσωματική μεσολάβησή του
Με θολώνει και πιο πολύ με μπερδεύει
Ξέρω πώς θάβονται οι ανεπάρκειες
Σε μάτια που κοιτάζουν κόντρα τον ήλιο
Σε σώματα που καρφώνονται με ασπάλαθους
Στα ξύλινα φάσγανα σταυρών
Ξέρω πώς διυλίζεται η σφαίρα του πόνου
Μέσα από δόντια ουρανίσκο λάρυγγα
Φωνητικές χορδές
Μέχρι που φτάνει στα σπλάχνα
Οριστικά κι απειλητικά
παγιδευμένος κρότος ασήκωτος και σιωπηλός
ασυγκίνητος με προσπερνά
Δε θέλω κανέναν να με συνοδεύει
Σ’αυτή την περιπέτεια του εγκλεισμού μου
στον γκρεμό μιας μονίμως άπιαστης στιγμής…
Νυμφίους και μεσσίες τους έχω όλους σκοτώσει
Λίγο πριν τη στιγμή του έσχατου μαρτυρίου
Της αιώνιας γραφής
εκείνων που πολύ εκράτησαν και δε μιλούσαν
face a la mer-les negresses vertes
θα επιστρέφουν πάντοτε αυτοί που άδικα,σε χρόνους άλλους,λησμονήθηκαν.
από δρακόντων κοίτες,θύρες άρπαγος,από τα παρεκκλήσια των απείρων φόνων,
με χαλασμένα πρόσωπα θα επιστρέφουν ως ναυμάχοι,ελόβιοι άλλοτε,με σκοτεινή
ενδυμασία αιρετικού ή επίορκου,και στις ανήλιαγες διόδους καίγοντας,
όπως επαίτης ύπουλος πρίν των τειχών,καλύπτει επιμελώς με το μανδύα του πληγές
που άνθισαν με κάποιο θαύμα,κι όπως ο αρχαίος γεωμέτρης λάμνοντας,νεκρώνει πίσω του
τεράστιες εκτάσεις κι αναβλύζει.
Τζένη Μαστοράκη
ΓΥΝΑΙΚΑ,ΠΕΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ
Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ'τα βάθη των φυλών
είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι
ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος
γυναίκα,πείσμα της Ασίας.
Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει
καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν στα ύψη
νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μεσ'στο φεγγάρι.
Μόνη σαν φόνος κατοικείς στη συνείδηση
συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών
εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά
εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.
Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα
σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.
Να οι καιροί στα βήματά σου μ'έφεραν
οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
τότε που φώναζα δίχως απόκριση:Θέλω να γίνω γαλάζιος.
Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο
με προφυρές ανταύγειες απ'τα μέλη
ρώτησα μα δεν έμαθα πού βρήκες το σκοτάδι
σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου
μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.
Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα
σώματα πέρασες ακόμα ταξιδεύεις.
Εγώ δεν έζησα κι η ομορφιά της Αττικής είναι όλο το ταξίδι μου.
Σε τόσους καημούς τραγουδώντας
δεν ξέρω τ'όπλο της λησμονιάς.
Νίκος Καρούζος
Το παράπονο του Άκη Πάνου
Δανείζομαι από το αρχείο του Οδυσσέα Ιωάννου ένα αστραφτερό σκωπτικό στιχούργημα.Πριν από χρόνια,κάποιος ακροατής του "Μελωδία FM100"το έστειλε στον Οδυσσέα ανώνυμα,γράφοντάς του ότι ο Άκης Πάνου το είχε απευθύνει στον Μάνο Χατζιδάκι το 1975,όταν ο τελευταίος ήταν διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος.Εκείνη την εποχή ο Άκης Πάνου είχε στείλει επιστολή διαμαρτυρίας γιατί τα τραγούδια του δεν μεταδίδονταν από το Τρίτο Πρόγραμμα.Ο Χατζιδάκις είχε απαντήσει ότι δεν γνωρίζει ούτε αυτόν ούτε τα τραγούδια του.Χολωμένος ο Άκης Πάνου σκάρωσε έμμετρα έναν κομψό και ομοιοκατάληκτο λίβελλο,ο οποίος καταλήγει στην κοινοποίηση του "αναστήματός του":18 εκατοστά(ο ανδρισμός του...)και 1,70(το ύψος του).Δικαιούται να υποθέσει κανείς ότι ο Χατζιδάκις,άνθρωπος με αποδεδειγμένη αίσθηση του χιούμορ και ανοικτός,εκτίμησε τη στάση του λαϊκού τραγουδοποιού,εφόσον μάλιστα-πολύ αργότερα,το 1989-στων αυστηρών καλλιτεχνικών επιλογών "Σείριο" φιλοξένησε το δίσκο με τις ζωντανές εμφανίσεις του Άκη Πάνου στο "Επειγόντως".Συνεπώς,ας μη θεωρηθεί καθόλου ότι ο έμμετρος αυτός λόγος εκφράζει την πραγματική ανθρώπινη σχέση των δύο ανδρών.Μια σχέση σύντομη και περιστασιακή,αλλά βασισμένη-εν τέλει-σε μία αλληλοεκτίμηση "από μακριά".
"ομολογώ πως τάχασα και ντράπηκα λιγάκι/παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι/εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω/ή ότι ψύλλους στ'άχυρα επί ματαίω ψάχνω/δεν είναι αλήθεια και μικρό μία φυσιογνωμία/της μουσικής της διεθνούς,όπως ο κατωτέρω/να σου δηλώνει καθαρά εν πάση συντομία/"σας θεωρώ ανύπαρκτο,ποιος είστε,δεν σας ξέρω..."/βεβαίως είναι φυσικό ο Μάνος Χατζιδάκις/να αγνοεί τ'ασήμαντο καθ'όλα άτομό μου/ομοίως είναι φυσικό σαν άνθρωπος πολλάκις/να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου/όμως δεν απευθύνθηκα στο Μάνο Χατζιδάκι/αλλά εις την Διεύθυνσιν και επανειλημμένως/αν μ'αγνοεί ο μουσουργός πικραίνομαι λιγάκι/αλλά και ο διευθυντής,τι λέει το ανθρωπάκι?/υπάρχουνε τραγούδια γνωστά και ουκ ολίγα/που τά'γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα/τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα/και μόνο η Διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα/τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι/θα βρείτε εκεί τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα/εκεί στα "ακατάλληλα" στο πίσω το ραφάκι/όχι εκεί,λίγο πιο κει,αυτά,τα αραχνιασμένα/αλλά μια και είμαι άγνωστος να συστηθώ μου μένει/ελπίζω εις δικαίωσιν όσο κι οι πεθαμένοι/γεννήθηκα μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα/είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας/τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζουκομαντολίνα/επάγγελμά μου:μουσικός,μηδέν κατηγορίας/οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου/μητρώου στρατολογικού και απολυτηρίου/νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω/στεφανοχάρτι τό'χασα και άντε γύρευέ το/οι οφθαλμοί μου γαλανοί και το ανάστημά μου 18 εκατοστά/ή ένα κι εβδομήντα."
του Γιώργου Ι. Αλλαμανή
γιατί το αηδόνι κελαηδάει όλη νύχτα
Miro-ΜελαγχολίαΜια φορά,Απρίλης ήταν,το αηδόνι κοιμήθηκε σ'έναν φράχτη.Τη νύχτα όμως,η αγράμπελη και τ'αγιόκλημα φούντωσαν,άπλωσαν τα κλωνάρια τους και το περιτύλιξαν.Το πρωί,σαν ξύπνησε το αηδόνι,είδε κι έπαθε για να ξεμπλέξει και παραλίγο να πνιγεί.Από κείνο το βράδυ ορκίστηκε να μην ξανακοιμηθεί νύχτα του Απρίλη,και για να μην το πάρει ο ύπνος κελαηδάει...
Από την παράδοση της Ηπείρου
Ζωή Βαλάση
τσάι με τον Καβάφη-Κατερίνα Καριζώνη
...Δεν ξέρω τι έχει η Ανατολή και λιπαίνει την ψυχή,τη μαλακώνει,την κάνει καρτερική.Ίσως να φταίει ο αέρας,ίσως ο ουρανός,ίσως η άμμος της ερήμου που φυσάει από παντού,ο ήλιος που κορώνει.Λειώνει τα συμπαγή ορυκτά της ψυχής,τα μέταλλά της,το μολύβι και το ατσάλι,κι όλα μαζί τα κάνει ένα ζεστό αμάλγαμα,μια μαγική ουσία που τη λένε αγάπη.Δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτός ο έρωτας.Πού βγάζουν όλοι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες.Σε ποιες θάλασσες εκβάλλουν το αθώο αίμα τους,σε ποιους καταρράκτες δακρύων χύνουν τα νερά τους.Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν άρρωστος που δεν έχει γιατρειά,που δε βρίσκει πουθενά αντίδοτο,που σέρνεται από κρεβάτι σε κρεβάτι σαν ετοιμοθάνατος χωρίς να πεθαίνει.Το κουτί με τις σφήγκες άδικα το ψάχνουμε αλλού.Μέσα μας βρίσκεται κι αυτή είναι η σημασία του.Οι σφήγκες είναι τα έντομα του ανεκπλήρωτου έρωτα.Πετούν κατά εκατομμύρια μέσα στην ψυχή,τρυγούν το μέλι της και βγάζουν δηλητήριο.
απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Κατερίνας Καριζώνη "Τσάι με τον Καβάφη"
σελ.100-101,εκδ.Καστανιώτη,2004.
άντρες...
-Μετά το σεξ ο αντρικός εγκέφαλος εκκρίνει μια ουσία που προκαλεί υπνηλία.
-Δεν υπάρχουν χάπια ή αλοιφές που μεγεθύνουν το πέος.Αυτό είναι εφικτό έπειτα από λεπτή χειρουργική επέμβαση.
-Όσο περνούν τα χρόνια,ο εγκέφαλος του άντρα συρρικνώνεται πολύ πιο γρήγορα από της γυναίκας.
-Το αρσενικό σήμα είναι η αντιστροφή του αντίστοιχου θηλυκού κατά 135 μοίρες.Παλιότερα αντί για βέλος υπήρχε σταυρός.
-Τα επίπεδα τεστοστερόνης πέφτουν στον άντρα όταν χάνει η ομάδα του.
-Ο άντρας μπορεί να προσβληθεί από καρκίνο του στήθους.
-Τα αρσενικά περιστέρια χορεύουν για να διασκεδάζουν τα θηλυκά.
-Για κάθε δέκα ανορεξικές γυναίκες υπάρχει ένας άντρας που υποφέρει από το ίδιο σύνδρομο.
-Στη Βίβλο δεν αναφέρεται πουθενά ότι ο άντρας πρέπει να έχει μόνο μία σύζυγο.Ήταν απόφαση της εκκλησίας να περιορίσει τον αριθμό.
-Ο άντρας αντιλαμβάνεται το χώρο πολύ καλύτερα από τη γυναίκα,όμως είναι σχεδόν ανίκανος να "διαβάσει" τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων.
-Στην αρχαία Αίγυπτο οι άντρες χρησιμοποιούσαν καλλυντικά περισσότερο απ'ό,τι οι γυναίκες.
-Στους πιθήκους Μπονόμπο,τα αρσενικά δεν ζευγαρώνουν με θηλυκά που έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και είναι ισχυρά.
-Ένας στους δύο άντρες δεν τρώει τις απαραίτητες ποσότητες φρούτων και λαχανικών,αντίθετα με τις γυναίκες όπου το ποσοστό είναι μία στις πέντε.
-Μετά τα 20,οι άντρες ερωτεύονται πολύ πιο εύκολα απ'ό,τι οι γυναίκες...
Του Αλέξανδρου Κόντη
Του Έρωτα Μέγα Κακό...
Επιστρέφω σπίτι,με περιμένει έξω από την πόρτα.Καθισμένη πάνω στη βαλίτσα της και περιμένει.Τρεις μέρες πριν την αποχαιρέτησα.Σχετικά εξημμένη,έφευγε με κάποιον για τα νησιά.Της το είχα επισημάνει.Όχι δεσμεύσεις πρόωρες.Μείνε για λίγο μόνη σου.Ασφαλίσου.Και αν νιώσεις μοναξιά,τις νύχτες όποιον θέλεις.Αλλά για λίγο.Χωρίς κουβέντες.Δυο ώρες-μετά αρχίζει η λύπη.Λίγο να σου πει ο μικρός πως είναι ορφανό,τέρμα.Αυτά είναι για δεσμούς.Δεν έχει άλλες δυο ώρες το μεθεπόμενο βράδυ.Εκτός κι αν έχεις κέφια για λυπημένες,τρυφερές αγκαλιές.Νά την τώρα.Έξω από την πόρτα.Την κερνάω Σαπόρο και ασπιρίνες.Φτιάχνω κάτι να φάμε.Μίλα μου,της λέω.Τι συνέβη έξω από όσα ξέρω.Αγκαλιάζει τους ώμους της.Ποστάρει τη φωνή της.Ακόμα και μπροστά στην καλύτερή της φίλη προετοιμάζεται.Για έναν καθωσπρέπει μονόλογο.Αδιόρθωτη.Διακοπές,λέει.Έσφιξα τα δόντια.Πήγα.Δίπλα μου,σώματα ωραία,αρχαίων ηρώων.Ανώφελο.Μόνο αυτός υπήρχε.Πρωί στην παραλία.Κανένα νόημα.Μόνο αυτός.Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα...[...]Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του.Το ίδιο βράδυ.Τον αγαπώ.Δωμάτιο ξενοδοχείου.Έξω μια σκέτη ζωή.Χωρίς αυτόν,κανένα νόημα.Τόχου μπόχου το λένε στα Εβραϊκά.Κόσμος χαοτικός,ασυνάρτητος.Σκότη και άβυσσος.Κοντά δυο χρόνια.Μόνο αυτός.Λεπτός,κορδόνια λυμένα.Ώμοι σκυφτοί,πού και πού το θυμόταν,έστρωνε την πλάτη του.Μπαίνει με ένα φως απίστευτης πραότητας στο σπίτι μου.Φωταγωγεί.Τον ερωτεύομαι.Τον στέφω.Τον εξοργίζω.Τον θέλω.Δεν τον θέλω.Δεν τον μπορώ.Ακραία,απόλυτη βία ο έρωτας.Πληθύνων πληθύνω τας λύπας σου.[...]
Προσπάθεια για πρόβα ζωής μακριά του.Μακριά του.Φιλότιμη προσπάθεια.Επί ματαίω προσπάθεια.Χωρίς αυτόν πρόβα βυθού,θα προσπαθήσω κι άλλο[...]
Στρίβω στη γωνία,ακούω.Το πρώτο τραγούδι της αδέξιας κασέτας που του χάρισα."Σκύβεις λύνεις τα κορδόνια μ'ανοιχτό πουκάμισο και η αύρα σου με στέλνει μέχρι τον παράδεισο...".Συνωμοσία.[...].Ακυρωμένη από ασάφεια και τον έψαχνα.Τι ήμουν γι'αυτόν.Γιατί μου άργησε τα χατίρια μου και τώρα έρχεται και μου λέει.Αφού του τα ζήτησα στην ώρα τους.Για να αποκλείσω το δρόμο.Όπως υποψιάστηκε.Και άξεστα το είπε.Δεν του τα ζήτησα?Τι δεν πήγε?Ό,τι και σε όλη την ανθρωπότητα.Οι κώδικες.Άλλους αυτός,άλλους εγώ.[...]Παντού να το πω.Φώναξέ τες όλες.Να μάθει όλος ο χορός τα λόγια.Και πως το μεγαλειωδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται.Τα έκανα και τα δύο.Μου άργησε το χατήρι μου.Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.Κάποιος άλλος.Που δεν θα τον αγαπώ.Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια.Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς.Μπορείς και μένεις.Αυτό είναι όλο.[...]Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι,θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη.Τότε θ'ανοίξω τα κλειστά του γράμματα.Αδύνατον ακόμα.Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου.Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα.Να μη με δει να κλαίω.[...]
Της έφερα δεύτερη μπίρα.Της έβαψα τα νύχια των ποδιών.Ξάπλωσε στο κρεβάτι,αγκάλιασε τους ώμους της.Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν,δεν έχει κανέναν.
Μαλβίνα Κάραλη.
Αφιερωμένο στη φίλη μου Ελένη...-έχω κι εγώ εκπλήξεις Ελενάκι...-
δύο κείμενα για τις αντιφάσεις
ανάκατα-Escher
Η αποθέωση των αντιφάσεων/1
Σαν τραγική λιτανεία επαναλαμβάνεται η ανόητη μνήμη.Απεναντίας,η ζωντανή μνήμη γεννιέται κάθε μέρα,επειδή αρχίζει απ'ό,τι συνέβη και ενάντια σε ό,τι συνέβη.
Aufheben ήταν το ρήμα που προτιμούσε ο Χέγκελ απ'όλα τα ρήματα της γερμανικής γλώσσας.Aufheben σημαίνει,συγχρόνως,διατηρώ και καταργώ.Έτσι αποτίει φόρο τιμής στην ανθρώπινη ιστορία,η οποία γεννιέται θνήσκοντας και δημιουργεί καταλύοντας.
Ο μικρός θάνατος
Δεν μας χαρίζει γέλιο ο έρωτας,όταν φτάνει στα βάθη του ταξιδιού του,στα ύψη της πτήσης του:στα βάθη,στα ύψη,μας αποσπά βογκητά και στεναγμούς,φωνές πόνου,ακόμη κι αν είναι πόνος χαρούμενος,και,αν το καλοσκεφτεί κανείς,δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο,γιατί η γέννηση είναι μια χαρά που πονάει.Μικρό θάνατο αποκαλούν στη Γαλλία την κορύφωση του αγκαλιάσματος,που μας ενώνει θραύοντάς μας και μας σμίγει χάνοντάς μας και μας αρχίζει τελειώνοντάς μας.Μικρό θάνατο τον αποκαλούν,μέγας όμως,παμμέγιστος πρέπει να είναι,αν μας γεννάει σκοτώνοντάς μας.
Εδουάρδο Γκαλεάνο
επενδυτής
"Πολύ ανησυχώ",είπε ο επενδυτής και κάθησε κοντά στην αναμμένη σόμπα,
"όχι μην εκραγεί,μα τουναντίον μήπως τελικά δεν εκραγεί η πυρηνική βόμβα.
Σ'αυτήν όλους μου τους φόβους και τις ελπίδες τόσα χρόνια έχω σοφά επενδύσει
θάβοντας μια και καλή τους τίμιους ανταγωνιστές μου
δίνoντας την πρέπουσα που να συμφέρει λύση.
Φορώντας τη χρόνια μισανθρωπία μου τους παρασέρνω μες στους σκοτεινούς σταύλους
έτσι που με βλέπουν φορτωμένο όνειρα στόχων κι όχι φονικούς πυραύλους.
Εξάλλου και με τ'άλλα όνειρα εξίσου ασχολούμαι ψάχνοντας πού η αλήθεια και το ψέμα
ακούγονται ευχάριστα,προσφέρονται και παφλάζοντας βάφουν την υδρόγειο με αίμα
δεν έχει καμιά πρόσθετη σημασία που σας μιλάει μια τρισχιλιόχρονη μούμια..."
Λέω να βάλω τα φτερά που άφησε ο άγγελος να πεταχτώ ως του χρόνου τα λαγούμια.
Κρέμομαι ανάποδα με τα πόδια στην οροφή σαν γριά νυχτερίδα.
Ψηλά κανένας δεν κοιτάζει ούτε το εκθαμβωτικό κορίτσι που ήταν μούμια.
Και τώρα στέκει εκεί και με δελεάζει,στήνει τα θέλγητρά της μπρος στα μάτια μου
και με δικά μου μάτια με κοιτάζει.
Υπνωτίζομαι και γέρνω να κοιμηθώ πάνω στο σομιέ της βόμβας.Έντρομη με φωνάζει...
Αιώνες μετά επισκέπτομαι τον τόπο της έκρηξης.Οι φόβοι του επενδυτή μεμιάς
κρεμάστηκαν ανάποδα σαν νυχτερίδες που τσίριζαν απαίσια στην ακτινοβολία της ερημιάς.
Νίκος Γρηγοριάδης
από το "και στρεβλές ρίμες"
ερωτόκριτος
...μια κάποια λίγη πεθυμιά εσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
τούτες την πεθυμιά πετού,στον ουρανό την πάσι
κι όσο σιμώνου τση φωτιά,τσι καίγει εκείνη η βράση,
και πάραυτας γκρεμνίζομαι,απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ηφηκά τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω.
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά,πάλι πετώ στα ύψη,
και πάλι βρίσκω τη φωτιά,πάλι ξανακεντά με
κι απ'τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχτει χάμαι,
κι όσες φορές εις τα ψηλά σώσω,φωτιές ευρίσκω
και καίγουνται οι φτερούγες μου και πέφτω και βαρίσκω
και τούτη η πεθυμιά η λωλή πετώντας με πειράζει
και πάγει τσι φτερούγες μου εις τη φωτιά,όντε βράζη
κι ώστε οπού νά'μαι ζωντανός,παίδαν έχω μεγάλη:
μαγάρι να μ'ολόκαψε,να μ'έκαμεν αιθάλη.
απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου
στίχοι,331-346,
εκδ.Εστία
Στην Αθήνα οι Φαραώ...
Από τις 16 Μαίου θα εκτίθενται μόνιμα 1.150 σπάνια πολύτιμα αντικείμενα της αιγυπτιακής συλλογής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Το "θησαυροφυλάκιο" με τις αιγυπτιακές αρχαιότητες άνοιξε το ΕΑΜ,για να διαλέξει ποιους από τους πολύτιμους θησαυρούς του θα παρουσιάσει στο κοινό του.Δύσκολη επιλογή,αφού η αιγυπτιακή συλλογή του ΕΑΜ διαθέτει περίπου 6.000 αντικείμενα και,δικαίως,θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στον κόσμο.Από αυτά θα εκτεθούν μόνιμα τα 1.150,σχεδόν τετραπλάσια σε αριθμό από εκείνα που παρουσιάζονταν στο ΕΑΜ μέχρι και το 2002,οπότε ξεκίνησε να δουλεύεται το νέο εκθεσιακό του πρόγραμμα.Για δύο ολόκληρα χρόνια,αρχαιολόγοι και συντηρητές κυκλοφορούσαν ανάμεσα σε πορτρέτα Φαγιούμ και μούμιες,ειδώλια και στήλες,αγάλματα και σκαραβαίους.Όσο κι αν τους θάμπωνε ο αιγυπτιακός χρυσός,έψαχναν να βρουν τα ευρήματα εκείνα που θα ενημέρωναν πληρέστερα το κοινό για τα μυστικά του αιγυπτιακού πολιτισμού."Πολλά από τα έργα που θα εκτεθούν παρουσιάζονται για πρώτη φορά",λέει η αρχαιολόγος κ.Νάγια Δαλακούρα,διευκρινίζοντας ότι "δόθηκε έμφαση στη χρηστικότητα,στη λειτουργία των αντικειμένων,καθώς θέλαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο τη σχέση αυτών με την καθημερινότητα των αρχαίων Αιγυπτίων.Δεν τα αντιμετωπίσαμε δηλαδή μόνο ως έργα τέχνης".Οι εκπλήξεις που περίμεναν τους ειδικούς ήταν πολλές,αφού κάποια από τα ευρήματα της συλλογής δεν είχαν μελετηθεί ποτέ,"αλλά και όσα απ'αυτά είχαν μελετηθεί στο παρελθόν,τώρα μελετήθηκαν εκ νέου",σύμφωνα με την αρχαιολόγο που είχε και την επιμέλεια,την κ.Ελένη Τουρνά.Μία μόνο από τις εκπλήξεις αυτές ήταν και η τελική μορφή που έλαβε μια μικρή άμορφη μάζα από κλωστές και χάντρες,που ουδείς μέχρι τότε γνώριζε τι ήταν.Όταν σταδιακά η συντηρήτρια κ.Αλεξάνδρα Κωτσάκη άρχισε να ξετυλίγει τον...μίτο,κατάλαβε ότι επρόκειτο για μια εξαιρετικής τέχνης και τεχνικής ποδιά που έραβαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πάνω από τα σάβανα των νεκρών.[...]
"Η ποδιά διασώζει ακόμη την αυθεντική κλωστή!" λέει η κ.Κωτσάκη.Πριν το τελικό ρετούς και την έκθεση στην προθήκη,βρίσκεται στερεωμένη σ'ένα τραπέζι με χιλιάδες καρφίτσες ανάμεσα στις οπές που δημιουργούν οι χάντρες από υαλόμαζα και φαγεντιανή,σχηματίζοντας στο κέντρο έναν ιπτάμενο σκαραβαίο.Εκτός από αυτή θα εκτεθεί ακόμη μία νεκρική ποδιά,ενώ κοντά στις συγκεκριμένες θα παρουσιαστεί κι ένα ταφικό κιβώτιο του ιερέα του θεού Μοντού,Παντιχόρ,το σχήμα του οποίου παραπέμπει στον τύπο των ναών της Κάτω Αιγύπτου.
Από την Προδυναστική μέχρι και τη Ρωμαϊκή Εποχή(4000π.Χ-4ος μ.Χ)χρονολογούνται τα ευρήματα που θα εκτίθενται στις δύο αίθουσες του ισογείου του ΕΑΜ."Η έκθεση είναι διαρθρωμένη χρονολογικά αλλά κάθε χρονολογική ενότητα υποδιαιρείται επίσης σε θεματικές ενότητες-λατρεία,δοξασίες,θρησκεία,καθημερινή ζωή,ταφικά έθιμα.Ωστόσο,υπάρχουν και κάποιες αυτόνομες εκθεσιακές ενότητες,με θέμα τη γραφή,τη μουσική,τους θεούς και τους σκαραβαίους",επισημαίνει η κ.Δαλακούρα.
Σε περίοπτη θέση,όπως άλλωστε αρμόζει σε μια πριγκίπισσα-ιέρεια,θα βρίσκεται το μικρό χάλικινο άγαλμα της Τακουσίτ.Η Τακουσίτ ή Τα(που σημαίνει "Αιθιοπίς")ήταν κόρη του μεγάλου αρχηγού της λυβικής φυλής Ακανού Β'.Το άγαλμά της που χρονολογείται στον 7οπ.Χ αιώνα βρέθηκε το 1880,στις ανασκαφές του λόφου Κομ-Τουρουγκά,κοντά στη λίμνη Μαρεώτιδα,νοτίως της Αλεξάνδρειας.Πλησίον της Τακουσίτ θα υπάρχουν κλειστοί σαρκοφάγοι με μούμιες θνητών,αλλά και μούμιες ζώων(κροκόδειλοι,γάτες,φίδια).
Βεβαίως όλα αυτά θα πλαισιώνονται από επεξηγηματικά κείμενα και εποπτικό υλικό,για τη σύνταξη των οποίων μάλιστα εκπονήθηκε ειδική έρευνα κοινού,ενώ ήδη ετοιμάζονται τα εκπαιδευτικά προγράμματα με θέμα τα ταφικά έθιμα στην αρχαία Αίγυπτο για τους μικρούς θιασώτες του αιγυπτιακού πολιτισμού.[...]
Τι άλλο θα δούμε...
-Περίβλημα μούμιας που περιέχει τη μούμια του Νεσπακασούτι,επικεφαλής υμνωδού στο ναό του θεού Μιν της πόλης Αχμίμ,της Μέσης Αιγύπτου.Διαδοχικές στρώσεις γύψου και λινών ταινιών εμποτισμένες με κόλλα.Τρίτη Μεταβατική Περίοδος,περ,1070-712π.Χ.
-Επιτύμβια αναθηματική στήλη του ζεύγους Μερού και Μερερού.Μέσο Βασίλειο,περ,2040-1640π.Χ.
-Ξύλινη ταφική στήλη με παράσταση της ψάλτριας του θεού Άμμωνα,Ταπερέτ,σε στάση λατρείας προς το θεό Ρα-Χοράχτι και τη θεά Μαάτ.Τρίτη Μεταβατική Περίοδος,21η δυναστεία περ,1070-712π.Χ.
από την Αλεξάνδρα Ράπτη
το γράμμα
το τραγούδι αυτό το επέλεξα,γιατί από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μου έκανε εντύπωση η εισαγωγή του,κατόπιν έμαθα γι'αυτό,ότι ο Σωκράτης,καθόταν κάποια νύχτα στο μπαλκόνι του,καπνίζοντας ,την ίδια ώρα,κάτω στο δρόμο πέρναγε ένα ασθενοφόρο,
ακούγοντας τον ήχο της "σειρήνας" του, εμπνεύστηκε τη μουσική του τραγουδιού...
(Σωκράτη, αν σφάλλω ή αποτελεί ανακρίβεια αυτό που γράφω,διόρθωσέ με,
ευχαριστώ)
ο βοηθός των θαμμένων
dolphin-EscherΕπειδή πάθαινε φοβερές διεγέρσεις και κανένα φάρμακο δεν τις κατέστελλε.Η Κυβέλη στάθηκε από πάνω της.Έσκυψε και την κοίταξε βαθιά στα μάτια.Η μητέρα Ευρυδίκη μούγκρισε ενοχλημένη.Η Κυβέλη της χάιδεψε τα μαλλιά τη φίλησε στο μέτωπο και στα δεμένα χέρια.Γύρισα να φύγω κι άκουσα πίσω μου την Κυβέλη να φωνάζει.Στράφηκα και την είδα.Με τρόμο με πόνο κλαίοντας μου φώναξε εσένα.Εσένα τώρα ποιος θα σε συνοδεύσει?Αμέσως σώπασε κι αδιαφόρησε.Έλυσε τα μαλλιά της και ξάπλωσε δίπλα στη μάνα μας.Άπλωσε τα βυσσινιά της φορέματα τα πολλά μαύρα της μαλλιά και τη σκέπασε ολόκληρη.Τις πήρε και τις δύο ο ύπνος.Αγκαλιασμένες ακίνητες κείτονταν μαζί ήταν σαν η μία να τραβούσε τρυφερά την άλλη όλο και πιο βαθειά μέσα στο δικό της ύπνο.Μια γριά νάνος παχειά με γκρίζα κουρεμένα μαλλιά με την κίτρινη στολή των τραπεζοκόμων.Παλιά τρόφιμη που την είχαν κρατήσει να ψευτοδουλεύει στο άσυλο.Μπήκε ξαφνικά στο θάλαμο και πήγε ίσια στο κρεβάτι τους σαν να ήταν εκεί από την αρχή.Τεντώθηκε και τις περιεργάστηκε τις άγγιξε έκανε το σταυρό της.Με πλησίασε τρέχοντας κι ανασηκώνοντας ζωηρά τα μάτια της με κοίταξε χαρούμενη.Είπε με χαρμόσυνη κοριτσίστικη φωνή πεθάναν.
απόσπασμα από το διήγημα του Γιώργου Χειμωνά Ο εχθρός του ποιητή(1990)
ενέρων δολιόπους αρωγός(Σοφοκλής,στ.1392,από την Ηλέκτρα)
καλάθι και φάουλ
πόλοκΜερικοί άνθρωποι μόνο έτσι καταλαβαίνουν.Όσο σκληρό κι αν φαίνεται αυτό.Κόβοντάς τους το φως.Για ώρες,μήνες,χρόνια.Για μια ζωή,αν χρειαστεί.Τους το γνωστοποιείς.Να πάρουν μέτρα,να προστατευτούν.Να φροντίσουν να μην εγκλωβιστούν.Ν'ανάψουν τα κεριά,τις λάμπες τους.Τους στέλνεις το χαρτί με την ειδοποίηση.Τους το καρφιτσώνεις στην πόρτα τους.Τους το λες κατάμουτρα και με το καλό και με το κακό:είμαι επιβαρημένος.Το δίκτυο είναι επιβαρημένο.Δεν μπορώ.Είμαι αλλού.Έχω φύγει.Ίσως αργότερα.Θα σας ειδοποιήσω ΕΓΩ.Τίποτα.Δεν πιστεύουν ότι μπορεί να έχεις κάτι πιο σοβαρό απ'αυτούς,απ'τα προβλήματά τους,την ομορφιά τους,τα βάσανά τους,τις καριέρες τους,τα παιδιά τους.Περιστρέφονται συνεχώς γύρω από το κέντρο τους.Δίνες έτοιμες να σε ρουφήξουν.Ό,τι επιθυμείς εσύ,ό,τι θέλεις είναι φυγόκεντρες δυνάμεις.Έχουν χιλιάδες προβλήματα.Φως,ούτε ένα κεράκι.Στις θύελλες περιμένουν τη λάμπα θυέλλης κάποιου άλλου.Κάποιου άλλου το πετρέλαιο.Όσο κι αν είναι το σάπισμά τους,δε λένε,δε θέλουν,δεν μπορούν να το γυρίσουν σε πετρέλαιο.Το λάδι σου θέλουν.Να σου το βγάλουν.Να σε λιώσουν.Αυτοί δεν είναι άνθρωποι.Είναι μυλόπετρες.Βουβές,κατάμαυρες,θεοσκότεινες.
Δε θέλω,δε θέλω να έχω.
Οι άλλοι πάλι,αντί για μάτια,έχουν δυο ζυγαριές.Ζυγίζουν,κόβουν και ράβουν ανάλογα με το πώς νομίζουν ότι πρέπει να παίζεις στο τοπικό τους πρωτάθλημα.Καραδοκούν για το παραμικρό σου λάθος,το κόμμα που σου ξέφυγε,μια στραβοκλωτσιά,μια καλαμιά πάνω στην τρέλα του παιχνιδιού,μια χαμένη μπαλιά...Κι αρχίζουν τα τηλεφωνήματα,τα sms και τα e-mail στους "φίλους":"Το είδες τον δικό σου.Τον άκουσες.Αυτός είναι τελικά".Κάνουν τραπέζια και συναθροίσεις,συνεδριάζουν με το θέμα σου,καλούν τους ορκισμένους σου εχθρούς ν'ακούσουν το τραγούδι που χρόνια τραγουδούν εις βάρος σου.Τους τραπεζώνουν γενναιόδωρα αυτοί που του αγγέλου τους νερό δεν έδιναν.Τώρα όμως υπάρχει λόγος σοβαρός.Σε ξεσκέπασαν.Σε συνέλαβαν.Θα σε ξετινάξουν.Θα σε δώσουν.
Τι κρίμα να μην τους είχες πάρει χαμπάρι από παλιά.Να κάνεις τα ωραία σου λάθη νωρίτερα και τακτικότερα,τις απαγορευμένες σου στροφές,τις σούζες και τις βόλτες στους βαλτότοπους που οι φουκαράδες δεν τολμήσαν και ούτε θα τολμήσουν ποτέ.
Δεν θέλω.Δεν θέλω να έχω...
του Θοδωρή Γκόνη
ανασκαφή
Ως ιστορική επιστήμη,η αρχαιολογία, ασχολείται όχι μόνο με την παρουσία του ανθρώπου στο παρελθόν,αλλά και με την ανασύνθεση γενικά της νοητικής εικόνας αυτού του παρελθόντος.Την εικόνα αυτή όπου απεικονίζεται η ζωή του ανθρώπου και ο πολιτισμός του,κατασκευάζουν οι αρχαιολόγοι βασισμένη στις πηγές και τα δεδομένα των ανασκαφών και ακολουθώντας ορισμένη επιστημονική οπτική και μεθοδολογία.Η αρχαιολογία είναι πορεία προς τη γνώση,η οποία περιέχεται στο "αντικείμενο"(= κάθε μορφής υλικό κατάλοιπο του παρελθόντος),δεν περιορίζεται δηλαδή στην αποκάλυψη,περιγραφή,ταξινόμηση των "αντικειμένων",αλλά προχωρεί από τη φαινομενική τους όψη προς την ουσιαστική σύλληψή τους.Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την "επιστημονική εξήγηση" μέσα στο ευρύ πεδίο της ανθρώπινης ιστορίας και μ'αυτόν τον τρόπο να εξερευνήσει συστηματικά την οργάνωση και την εξέλιξη του πολιτισμού,καθώς και τους παράγοντες των μεταβολών του.Είναι προφανές ότι για να εκπληρωθεί ο στόχος αυτός της αρχαιολογίας,υπάρχει ανάγκη στέρεης θεωρητικής βάσης.
Θέμελης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)