"Πολύ ανησυχώ",είπε ο επενδυτής και κάθησε κοντά στην αναμμένη σόμπα,
"όχι μην εκραγεί,μα τουναντίον μήπως τελικά δεν εκραγεί η πυρηνική βόμβα.
Σ'αυτήν όλους μου τους φόβους και τις ελπίδες τόσα χρόνια έχω σοφά επενδύσει
θάβοντας μια και καλή τους τίμιους ανταγωνιστές μου
δίνoντας την πρέπουσα που να συμφέρει λύση.
Φορώντας τη χρόνια μισανθρωπία μου τους παρασέρνω μες στους σκοτεινούς σταύλους
έτσι που με βλέπουν φορτωμένο όνειρα στόχων κι όχι φονικούς πυραύλους.
Εξάλλου και με τ'άλλα όνειρα εξίσου ασχολούμαι ψάχνοντας πού η αλήθεια και το ψέμα
ακούγονται ευχάριστα,προσφέρονται και παφλάζοντας βάφουν την υδρόγειο με αίμα
δεν έχει καμιά πρόσθετη σημασία που σας μιλάει μια τρισχιλιόχρονη μούμια..."
Λέω να βάλω τα φτερά που άφησε ο άγγελος να πεταχτώ ως του χρόνου τα λαγούμια.
Κρέμομαι ανάποδα με τα πόδια στην οροφή σαν γριά νυχτερίδα.
Ψηλά κανένας δεν κοιτάζει ούτε το εκθαμβωτικό κορίτσι που ήταν μούμια.
Και τώρα στέκει εκεί και με δελεάζει,στήνει τα θέλγητρά της μπρος στα μάτια μου
και με δικά μου μάτια με κοιτάζει.
Υπνωτίζομαι και γέρνω να κοιμηθώ πάνω στο σομιέ της βόμβας.Έντρομη με φωνάζει...
Αιώνες μετά επισκέπτομαι τον τόπο της έκρηξης.Οι φόβοι του επενδυτή μεμιάς
κρεμάστηκαν ανάποδα σαν νυχτερίδες που τσίριζαν απαίσια στην ακτινοβολία της ερημιάς.
Νίκος Γρηγοριάδης
από το "και στρεβλές ρίμες"
9 σχόλια:
Τελικά ποιός από μας πάτησε το κουμπί;Πολύ καλό και-ως που ταιριάζει- ανατριχιαστικό.Σαν θρίλερ που επαληθεύεται. Και δεν θά ναι η πρώτη φορά που μας συμβαίνει αυτό, έτσι δεν είναι;"Το μόνο που μας διδάσκει η ιστορία, είναι οτι ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από την ιστορία".Ποιό λοιπόν το νόημα του εξιστορείν;
Ό,τι αξίζει, όλο ερωτήσεις γεννά.
Πέννυ
ακριβώς αυτή η πορεία προς το ερώτημα που για άλλους είναι προφανές και για άλλους ανήκουστο κάποτε αυτό αξίζει διότι η διαδρομή είναι εσωτερική-από τις εσωτερικότερες-,
ο Νίκος Γρηγοριάδης είχε έρθει στην απονομή των βραβείων της ΠΕΛ,
για μένα είχε έρθει γιατί είμαστε φίλοι,έχει τις εκδώσεις Κώδικας και θα βγάλει τρεις συλλογές μου,
είναι σπουδαίος άνθρωπος και ποιητής και είναι 82 ετών αλλά υπερδραστήριος,
αυτός δεν είναι μήπως η ζωντανή μας ποιητική ιστορία?
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία μέσα στην θάλασσα της ποιήσης που δεν πνίγει τα ερωτήματα με προφανείς απαντήσεις!
Πολύ χαίρομαι που το διαπιστώνω ιδίοις όμμασσι και που μας σύστησες τόσο γενναίο ταξιδευτή που, λόγω του νεαρού της ηλικίας, όπως μου έχουν προσάψει, δεν είχα την τύχη να συναντήσω.
"Δεν έκανα ταξίδια μακρινά.." και καλά που με έπεισες να με πάρεις μαζί σου, εδώ στον "προμηθέα" και την "θάλασσα" Φαίδρα.θυμάμαι.
Πέννυ
είναι σπουδαίο να συναντάς και να έχεις την τύχη να συναναστρέφεσαι τόσο αληθινούς και γενναίους ανθρώπους όπως ο Νίκος Γρηγοριάδης,θα σου τον γνωρίσω και θα δούμε,ίσως εκδώσεις και εσύ τη συλλογή σου από τον Κώδικα,αν θες βέβαια,
θα πρέπει να την ετοιμάσεις,να του τη δώσουμε να τη διαβάσει και να μας πει,
ήταν ο καλύτερος φίλος του Γιώργου Ιωάννου,
και πολλά κείμενα πεζά και ποιητικά υπάρχουν στα βιβλία των ΚΝΛ,όλων των τάξεων του Λυκείου,των οποίων είναι και ένας από τους επιμελητές,
εσύ φτιάξε καλού κακού τη συλλογή
θέλω χρόνο.
Επίσης, άτιμη βιοπάλη, επαναλαμβάνω.
Αν ο χρόνος δεν ήταν κουφός και ήταν άντρας, έτσι συχνά και απεγνωσμένα που τον καλώ θα μου είχε ορμήξει)-ο πυρετός φέρνει παραισθήσεις-.
Εδώ που τα λέμε άλλες μια δυο μέρες να μείνω άρρωστη και έγκλειστη
ίσως τα καταφέρω)
Επίσης έχω πολλές περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις και δεν ξέρω αν αυτό είναι..προς έκδοσιν. Τελος πάντων με τα δικά μου θα σε κουράσω από κοντά,χιχι.
π'
εντάξει,τα ξέρω κι εγώ αυτά,
αλλά να έχεις στο μυαλό σου ότι για οποιαδήποτε εκδοτική κρούση ή απόπειρα το έργο σου θα πρέπει-δυστυχώς και λιγότερο ευτυχώς-να έχει μια στοιχειώδη οργάνωση.
Το ξέρω.Για να δούμε η ΄Άνοιξη, ως γυνή και πιο ευήκοη-αν θα μας ευλογήσει και με οργάνωση εκτός από την έξαψη της έμπνευσης που πάντα μας δωρίζει-παράδοξο ακούγεται.Αέρας γαρ και φωτιά, να δούμε πως στην γη θα δέσω ή έστω στην θάλασσα της..έκδοσης θα πλεύσω. Δεν έχει σημασία πώς, εγώ γράφω και σε φιλώ που τόσο με σκέφτεσαι και με..ωθείς.
Μονοπώλιο το πήρα. Συγνώμη κύριε Γρηγοριάδη, θα επανέλθω μόνο με σχόλιο για το ποίημα.
π'
εδώ θα γράφεις ό,τι θές,όσα θες και ό,τι σου κατεβεί στο κεφάλι,
ο κύριος Γρηγοριάδης θα σε συγχωρήσει σίγουρα αλλά είναι και Θεσσαλονίκη τώρα οπότε
πολλάκις και πανταχόθεν ελεύθερα...
Επανέρχομαι με ότι μου κατέβηκε στο κεφάλι-με αφορμή βέβαια το ποίημα-με δυο κατάφασεις και πολλά ερωτηματικά.
Η πρώτη είναι το "σήμα κινδύνου" του Αντώνη Σαμαράκη, κιβωτός νεαρών και, δυστυχώς,αιωνίων ανησυχιών.
Τα άλλα ερωτήματα, με αφορμή το ποίημα, είναι το εξής ένα:
"..Μα δεν θα λένε: Ήτανε σκοτεινοι καιροί.
Θα λένε:Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;"(Μπέρτολ Μπρεχτ,μετ.Μάριος Πλωρίτης, "Σε σκοτεινούς καιρούς")
"Πού'ναι λοιπόν τα δικά σας τραγούδια; Όποιος δεν τραγουδάει πεθαίνει."(Τάσος Λειβαδίτης, Ο Άνθρωπος με το Ταμπούρλο)
Να μια προβληματική που μπορείς μονάχα να την συνεχίσεις, μιας και οι καιροί δεν έχουν πάει παρακάτω για να πάει ο ποιητής. Πολλοί προτιμούν να την παρακάμψουν:"να μην γινόμαστε κουραστικοί".
"πότε γίνεστε αισιόδοξη;"
Ποτέ!
Ή μάλλον, μόνο τότε.(τουλάχιστον απόψε)
ευχαριστώ για την υπομονή και τον χρόνο σας.
Ελπίζω να βγάζει κάποιο νόημα σ όποιον διαβάζει,ό,τι γράφω
γιατί αυτός είναι και ο στόχος.
κι αν δεν πετύχει, μάλλον εγώ θα φταίω και τα στρεβλά μου βέλη
π'
Δημοσίευση σχολίου