ερωτόκριτος

...μια κάποια λίγη πεθυμιά εσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
τούτες την πεθυμιά πετού,στον ουρανό την πάσι
κι όσο σιμώνου τση φωτιά,τσι καίγει εκείνη η βράση,
και πάραυτας γκρεμνίζομαι,απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ηφηκά τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω.
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά,πάλι πετώ στα ύψη,
και πάλι βρίσκω τη φωτιά,πάλι ξανακεντά με
κι απ'τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχτει χάμαι,
κι όσες φορές εις τα ψηλά σώσω,φωτιές ευρίσκω
και καίγουνται οι φτερούγες μου και πέφτω και βαρίσκω
και τούτη η πεθυμιά η λωλή πετώντας με πειράζει
και πάγει τσι φτερούγες μου εις τη φωτιά,όντε βράζη
κι ώστε οπού νά'μαι ζωντανός,παίδαν έχω μεγάλη:
μαγάρι να μ'ολόκαψε,να μ'έκαμεν αιθάλη.

απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου
στίχοι,331-346,
εκδ.Εστία