Αυτούς που ζουν
Κάτω απ’ τα ακριβά παπούτσια σας
Εκεί που αρχίζει ο πολιτισμός σας
Κι ελευθερία πάντα λεν τη μάνα τους
Όσους μεθάνε και σας βρίζουν
Όσους σιωπούν, και σιωπούν, και σιωπούν
Και την ζωή τους πουλάνε ολάκερη φτηνά
Γιατί φτήνα μονάχα αγοράζετε
Όσους κοιμούνται και ξυπνούν
Και πια δεν σας χρειάζονται
Γιατί στο στόμα την ανάγκη έχουν φιλήσει
Κι ό,τι αρχίζει, αυτοί το ‘χουν αρχίσει
Τους ξεχασμένους και τους τσακισμένους
Τους παρανο'ι'κούς και τους κυνηγημένους
Τους ξεπεσμένους, τους εξεφτελισμένους
Τους ηττημένους
Ένα τραγούδι, σαν αγρίμι
στα στήθη μου τους φωνάζει,
ελευθερωτές.
7 σχόλια:
περιμένοντας ν’ αρχίσουν ακόμα κάτι
που δεν έχουν αρχίσει
ένα μόνο.
μαζί με το τραγούδι σου
και μια ριπή
απ’ της οργής την κάννη
κι ήθελε ακόμη,…
Στην κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
Βασίλη, καλά να μαστε, να τα δούμε όλα..
Φοβάμαι πως οι ελευθερωτές σου
είναι μόνο ποιητικοί
Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή γι΄αυτούς που περιγράφεις
"Αν ακόμα υπάρχει μια ελπίδα, την οφείλουμε σε κείνους που δεν έχουν καμία"...
σόλο
με έβαλες σε σκέψεις..
ποιοί είναι αυτοί που περιγράφω,οι ποιητικοί ελευθερωτές μου;
και ποιοί είναι οι άλλοι;
και που συμβαίνουν όλα αυτά;
theogrocer καλωσήρθες!
πες μας και ποιός μίλησε.
χωρίς ελπίδα ναι, χωρίς επιθυμία ποτέ!
Οι πάνσοφοι τοίχοι των μητροπόλεων.
Δημοσίευση σχολίου