ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

Ελευθερία Αρβανιτάκη-Μην ορκίζεσαι...

Προσπαθώ να είμαι έτοιμος.Για οτιδήποτε. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.Όποτε υποτίμησα στιγμές,πράγματα και ανθρώπους το πλήρωσα.Πυρώνει η ζωή.Ό,τι βλέπω γύρω μου πιάνει φωτιά και αλλάζουν σιγά σιγά σχήμα τα ζεστά μου μέταλλα.Κάποιος να μου γλέιψει τα μάτια να μην καούν.Να μου φυσήξει τα δάχτυλα να πάρω αέρα.Τα παιδιά-φθινόπωρα κλείνονται τα απογεύματα στα φροντιστήρια.Είναι η ώρα που βγαίνω εγώ με τραγούδια.Μαζεύω τους αφηρημένους.Έρχονται σαν γατιά γύρω από μια σακούλα σκουπιδιών.Τρώνε τα καλύτερα και φεύγουν.Λιώνω μεγάλα κομμάτια χρόνου,σαν παγοκολώνες παλιών ψυγείων και πλένομαι στο πρόσωπο.Καθαρίζω.Χνωτίζω τη φωλιά μου και την τρίβω.Γυαλίζω τις φλόγες μου.Ιδιοτελής από κούνια.Μετά περνάω για λίγο όλα τα κορίτσια που γνώρισα,μπροστά απ'τα μάτια μου,να πλυθούν κι εκείνα.Κατεβάζω τα σκουπίδια μου στο δρόμο.Αυτό είναι όλο.Τώρα κλωτσάω φύλλα.Και σε περιμένω το βράδυ.Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη,χτενίζοντας την κάπνα απ'τα μαλλιά σου.Ξέρεις,τι θά'θελα να σου πω?Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς,θα μπορούσα να είμαι εγώ.Απλά δεν πρόλαβα να γίνω.Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα,τα μπορώ κι εγώ.Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος.Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα,κλωτσούσα φύλλα.Και σ'αγαπούσα.Ξερά και κίτρινα...

του Οδυσσέα Ιωάννου