Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

"γυναίκα" του Παναγιώτη Χαλούλου
...Πολλά μπορούν να συμβούν σε μια μέρα,καλά και κακά.Στο τέλος όμως τίποτα δε βρίσκει τη θέση του στο νόημα του κόσμου,αν δε βρει το δρόμο του στην "εργασία" της γραφής,στο τέλος καμιά μέρα δεν έχει νόημα αν δεν περάσει το στιμόνι της γραφής από το υφάδι της ζωής.Τι κάνει όμως κανείς με τόσες "χαμένες" μέρες?Σκέφτομαι τον καβαφικό καλλιτέχνη:"Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ,/μα της συνθέσεως μ'αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης./η μέρα μ'επηρέασε.[...]

Παρά το μακάβριο ορίζοντα,η ιδεώδης μέρα έχει τη μορφή της τελευταίας μέρας,σαν όλος ο βίος ν'αποστάζεται στην ένταση λίγων ωρών που μπορεί να μην έχουν άλλη συνέχεια.Είναι ένα τέχνασμα παράδοξο,γιατί προσχηματίζει το ήθος κάθε μέρας με την επίκληση της ανυπαρξίας.Έτσι όμως όλα διογκώνονται και κυριεύουν το νου.Τα λεπτά και οι ώρες χάνουν την ισορροπία τους και πιέζουν τα όρια του χρόνου για να χωρέσουν στάσεις,χειρονομίες,πράξεις,γραφές που υπήρξαν μόνο ισχνά απεικάσματα μιας πανίσχυρης φαντασίωσης:ότι δήθεν όσες ματαιώσεις και αναβολές σε ακολουθούν θα μετουσιωθούν μονομιάς στο αντίθετό τους κι εσύ θα διασχίζεις τον καιρό πάντα,ζώντας την τελευταία μέρα σαν ο τελευταίος άνθρωπος.

Υπάρχει σε μια τέτοια αναμονή κι ένα θολό δείγμα αλαζονείας,σαν να μην είναι όλες οι μέρες,τελευταίες ή μη,αθύρματα της τύχης ή του πεπρωμένου.Γιατί,όσο κι αν αντλούμε δύναμη από το θάμβος του προσχήματος,τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την πιθανή εξαφάνιση του "σαν" από τη συνθήκη "σαν να ήταν η τελευταία".Κι αυτή η τελευταία μέρα,χωρίς όνομα και χωρίς μορφή,δεν είναι ποτέ δική μας,μολονότι λέμε ότι μας ανήκει.Τι νόημα έχει να περιγράψεις μια μέρα?Πώς ξυπνάς,τι κάνεις,πού πας,ποιους βλέπεις,τι σκέφτεσαι,πώς νιώθεις?Τι νόημα έχει η περιγραφή,αν δεν επιδιώκει αθόρυβα και περίτεχνα να σπάσει το κέλυφος του καθημερινού,αφήνοντάς το έκθετο στην αλλόκοτη αλληγόρηση της γλώσσας? "Μιλώ για μια μέρα", όταν θέλω να κρυφτώ,να ξεφύγω από τις μαγγανείες της και να την ξανακατακτήσω στην κλίμακα της αιωνιότητας.Από κει κάθε φορά γκρεμίζομαι και προς τα κει κάθε φορά ανεβαίνω.

Είναι τόσες οι μέρες,τόσα τα χρόνια,τόσος ο καιρός.Τι να κρατά κανείς?Ίσως κάποιες σπάνιες στιγμές που η μέρα γυρίζει ανάποδα και η ζωή φαίνεται ν'αποκτά το μοναδικό της νόημα.Δεν υπάρχουν κανόνες γι'αυτή την ανατροπή ούτε προειδοποίηση.Κάποτε μοιάζει με συνωμοσία των πραγμάτων εναντίον μας,σαν να θέλουν να μας ξυπνήσουν από κάποιον λήθαργο που μας αποσβολώνει ή σαν να θέλουν να διαλύσουν το προπέτασμα της "κανονικής ζωής" που απλώνει μπροστά μας η βία της επανάληψης.

Βλέπουμε τους δρόμους να τρέχουν καταπάνω μας,κτίρια να γίνονται παρανάλωμα της σιωπής,χρώματα που ζωντανεύουν και ψιθυρίζουν τις προδοσίες μας,μικρές στιγμές αποκάλυψης στη μέση του πλήθους,σε μια γωνιά που δεν υπόσχεται τίποτε,σε μια αναπάντεχη συναίρεση άγνωστων στοιχείων.Βλέπουμε τότε να περνούν στην οθόνη της μνήμης ξεχασμένα ιδιωτικά έπη,μικρά μυστικά που χειραγωγούν τη φρόνησή μας,καταχωνιασμένες ιστορίες θλίψης ή χαράς.Κανείς δε μένει ποτέ ο ίδιος μετά από μια τέτοια "επιφάνεια".Αλλά και δεν έχει τρόπο να περιγράψει μια τέτοια μέρα.

Κάθε μέρα έχει πολλές μέρες,γνωστές και άγνωστες,που συνωστίζονται για μια θέση στο βίο μας.Πάνε κι έρχονται συνεχώς.Μας διεκδικούν.Μας καταδιώκουν.Εμείς τις προσπερνάμε σαν να πρόκειται για ξένη ιστορία,τρέχουμε ασθμαίνοντας πίσω από το είδωλο μιας αυριανής μέρας.Καμιά μέρα όμως δεν υπάρχει αυτόνομη,πλήρης και παρθένα.Αυτό που ζούμε καθημερινά είναι ένα αλλοπρόσαλλο κολάζ,ένα έργο εν προόδω.Εκτός από τη μέρα χτες που ανταμώσαμε και δε μας ανήκει πια.Από τη μέρα που δε θα έχει ποτέ τελεία.Το έργο που τελείωσε επί των ημερών μας...



Δευτέρα,12 Μαίου 2003

Δε γίνεται τίποτε.Πέρασε τόσος καιρός που δεν έκανα κάτι.Οι Εισαγωγές δε μου ταιριάζουν.Απαιτούν μια ιδιότητα που δεν την έχω:του διεκπεραιωτή.Αιχμάλωτος στο "δεν".Ακόμα με παρακολουθείς ή έτσι μου φαίνεται?Ξέρω πως δεν πρόκειται ν'απαντήσεις ποτέ.

Τι απομένει?Νομίζεις πως δεν ξέρω ότι η γραφή,όπως και ο έρωτας,τρώνε τις σάρκες τους?Νομίζεις πως δεν ξέρω ότι εν τέλει ο μόνος τρόπος να τεθούν οριακά είναι μόνο έναντι του σκοτεινού καβαλάρη?



του Δημήτρη Δημηρούλη από τα "Ιμερολόγια"